Samenvatting

Volgens sommige auteurs verbindt de feitenrechter in toenemende mate voor de verdachte negatieve consequenties aan diens zwijgen. Op basis van een vergelijking tussen recentere en al wat oudere rechtspraak van de Hoge Raad inzake het gebruik van de proceshouding van de verdachte, stellen wij hier een andere hypothese tegenover. Volgens ons mocht het gebruik van zwijgen ‘vroeger’ ook, maar gebeurde dat minder handig. Dankzij toenemende kennis van bewijstheorie krijgt de rechter meer handvatten om een goede bewijsredenering op te zetten.