Samenvatting

Het arrest Keskin/Nederland krijgt (nog steeds) veel aandacht van Nederlandse strafrechtsjuristen en leidt tot reuring in de strafrechtspraktijk. Het is in ieder geval zonneklaar dat de Nederlandse strafrechtspleging moet reageren op Keskin en de Hoge Raad heeft dat inmiddels in tientallen arresten gedaan. In deze bijdrage worden die arresten besproken, waardoor een antwoord kan worden geformuleerd op de vraag op welke wijze het Keskin-arrest door de Hoge Raad is geïnterpreteerd. Daarbij worden twee lijnen besproken die uit de post-Keskin-jurisprudentie van de Hoge Raad te distilleren zijn. De eerste lijn is dat de Hoge Raad inmiddels streng toeziet op de motivering van de afwijzing van het verzoek tot het horen van getuigen à charge. Die motivering moet namelijk in het teken van de Al-Khawaya & Tahery-criteria worden gezet, waarmee vervolgens kan worden beoordeeld of het proces in zijn geheel eerlijk is verlopen. De tweede lijn is dat het begrip belastende getuige nader wordt gepreciseerd. Niet alle getuigen die een voor de verdachte gunstige verklaring kunnen afleggen, vallen volgens de Hoge Raad onder de Keskin-jurisprudentie.