Samenvatting

Dit artikel bespreekt de ontwikkelingen omtrent regulering van microtargeting, die vorm moet gaan krijgen in de reeds lang aangekondigde, inmiddels ‘mythische’ Wet op de politieke partijen. Na een beknopte beschrijving van het fenomeen microtargeting (het met gebruik van persoonsgegevens toegesneden campagneberichten gericht tonen aan specifieke groepen kiezers) en de daaraan klevende risico’s, beoordeel ik eerst de inhoud en doelmatigheid van de inmiddels wel verschenen Nederlandse Gedragscode Transparantie Online Politieke Advertenties, en meer algemeen of zelfregulering in dezen een geëigend middel is. Vervolgens wordt de bewegingsruimte van de wetgever verkend in het licht van artikel 10 EVRM en de in Straatsburg ontwikkelde <i>general measure</i>-doctrine ten aanzien van politiekeadvertentieverboden. Ten derde wordt aandacht besteed aan de resterende toegevoegde waarde van nationale regels op dit gebied ten opzichte van de recent door de Europese Commissie voorgestelde Transparantieverordening. Betoogd wordt dat de Gedragscode een weinig waardevolle bijdrage levert, waardoor een wettelijke regeling wel degelijk in een behoefte voorziet. Hoewel Nederland op onderdelen door Europa wordt ingehaald, blijft er ruimte voor aanvullingen. De totstandkoming van een dergelijke wet is echter aan strenge zorgvuldigheidseisen gebonden.