In deze bijdrage wordt de paragraaf ‘Goed bestuur’ (art. 39-41) uit de Wet cliëntenrechten zorg beoordeeld in het licht van Boek 2 BW. De auteur is van mening dat deze bepalingen op een aantal punten verbeterd kunnen worden. Sommige afwijkingen van Boek 2 BW zijn in haar ogen niet altijd noodzakelijk. Bovendien zouden dwingende regels hun grondslag moeten vinden in de wet en niet in de statuten. Meer inzicht in de motivering van de gemaakte keuzes is dan ook wenselijk.

In het wetsvoorstel Aanvulling instrumenten bekostiging WMG ontwikkelt de wetgever nieuw instrumentarium waarmee de Minister van VWS de kosten van medisch specialisten op landelijk niveau kan budgetteren en waarmee de NZa per ziekenhuis een honorariumbudget voor medisch specialisten vrij beroepsbeoefenaren kan vaststellen. Medisch specialisten vrij beroepsbeoefenaren kunnen hun honorarium alleen nog aan het ziekenhuis declareren tenzij zij met de raad van bestuur overeenstemming bereiken over de verdeling van het honorariumbudget. In dat geval kunnen zij hun honorarium via het ziekenhuis aan de zorgverzekeraar/patiënt blijven declareren. Dit is van belang voor de fiscale ondernemersstatus. De verdeling van het honorariumbudget binnen het ziekenhuis kan gefrustreerd of bemoeilijkt worden indien de gereguleerde honorariumtarieven onevenwichtigheden bevatten. Dit tijdelijke beheersingsmodel wordt na enkele jaren vervangen door een definitief model waarin sprake zal zijn van een geïntegreerd macrobudget en integrale zorgproducten.

Het blokkeringsrecht ingevolge artikel 7:464 lid 2 BW bestaat inmiddels zestien jaar en heeft de gemoederen in die jaren ruim beziggehouden. Dat geldt niet in het minst voor de verschillende rechterlijke colleges in Nederland, die zich soms ook in het blokkeringsrecht hebben verslikt. De wetgever heeft regelmatig aangekondigd een definitieve oplossing voor de onduidelijkheden te zullen geven, maar is daar tot nu toe allerminst in geslaagd. Het is niet helder wat hiervan de oorzaak is, omdat een oplossing niet erg moeilijk te realiseren lijkt. Die oplossing is in ieder geval niet terug te vinden in het voorstel voor de Wet cliëntenrechten zorg.

Deze kroniek behandelt de belangrijkste uitspraken met betrekking tot de Wet Bopz sinds februari 2010. De gebruikelijke onderwerpen worden besproken: criteria voor gedwongen opneming, procedurele vereisten bij opneming, bijzondere machtigingen, dwangbehandeling en overige vrijheidsbeperkingen en het klachtrecht. Bijzondere aandacht is er voor onrechtmatige vrijheidsbeneming en de samenloop met het strafrecht. Zo zijn er drie interessante uitspraken gewezen over de verantwoordelijkheidsverdeling rondom gedwongen opneming bij expiratie van een machtiging tot voortzetting van de inbewaringstelling. Opvallend is verder de ontwikkeling dat rechters steeds meer verwijzen naar de beginselen van subsidiariteit, proportionaliteit en doelmatigheid.

Wob-verzoek; suïcideverslag; belang IGZ; controle en toezicht; bescherming persoonlijke levenssfeer na overlijden.

Vordering op ziekenhuis tot verstrekking van NAW-gegevens van ongevalslachtoffers; strijd met geheimhoudingsplicht ex art. 7:457 BW; strijd met Wbp.

Aansprakelijkheid ziekenhuis; behandelfout; doorbetaling loon arbeidsongeschikte werkneemster: stelplicht, geen omkering bewijslast.

Ontvankelijkheid; directeur patiëntenzorg; KNO-arts; aansprakelijkheid arts in een bestuurlijke functie; verantwoordelijkheid zoekraken dossier.

Beëindigen behandelingsovereenkomst naar aanleiding van incident; geen overleg huisarts met patiënt; aantekening reden beëindiging in medisch dossier; incident onvoldoende om gewichtige redenen voor beëindiging behandelingsovereenkomst aan te nemen; aanleiding om gesprek met patiënt aan te gaan; toepassen wederhoor voorafgaand aan aantekening: klacht deels gegrond.