Samenvatting

In deze bijdrage onderzoekt de auteur of na de invoering van de Wwz nog reden is vast te houden aan de gedachte dat een werknemer geen verwijt hoeft te treffen van de dringende reden om hem terecht op staande voet te kunnen ontslaan. Indien aan die gedachte wordt vastgehouden, is de vraag of dan niet over en weer vorderingen ontstaan, want waar de werkgever de transitievergoeding aan de werknemer moet betalen, kan de werknemer aan de werkgever de gefixeerde schadevergoeding moeten betalen.