Op 1 november 2021 heeft het Constitu­tioneel Hof Sint Maarten uitspraak gedaan over de Tijdelijke Landsverordening overheidsdienaren, de Tijdelijke Landsverordening normering topinkomens en aanpassing arbeidsvoorwaarden bij (semi) publieke sector entiteiten en de Tijdelijke Landsverordening aanpassing arbeidsvoorwaarden politieke gezagsdragers in Sint Maarten. De bezuinigingen voor de overheidsdienaren en het personeel in de (semi)publieke sector zien voornamelijk op de inhouding van de vakantie-uitkering, een vermindering van vakantiedagen en het niet toepassen van salarisindexeringen, welke maatregelen met terugwerkende kracht vanaf 1 juli 2020 in werking treden. Deze uitspraak is vermeldenswaardig, omdat het sporadisch voorkomt dat er een verzoek wordt gedaan aan het Constitutioneel Hof Sint Maarten om nog niet in werking getreden landsverordeningen te toetsen aan de Staatsregeling van Sint Maarten.

De vraag in dit artikel is of het beleid dat de overheid momenteel voert, voldoende is om de gezondheidszorg te beschermen. Anders gezegd, beschikken de lokale zorginstellingen, gelet op het uitblijven van de wetswijzigingen die de tarieven in de gezondheidszorg regelen, over voldoende financiële middelen om kwalitatieve en veilige zorg te bieden aan hun patiënten?

In alle vijf de zaken stelt het Gemeenschappelijk Hof voorop dat beoordeeld moet worden of verdere onvoorwaardelijke tenuitvoerlegging van de levenslange gevangenisstraf geen redelijk doel meer dient. Dat centrale criterium sluit aan bij de wettekst en het kader van het EHRM. Het EHRM specificeert zelfs dat legitieme strafdoelen onder meer inhouden ‘punishment, deterrence, public protection and rehabilitation’. Tegen die achtergrond is opvallend dat in alle zaken wordt overwogen dat, gelet op de strafmotivering van de betreffende veroordelingen, ‘het’ doel van de opgelegde straf was om de maatschappij te beschermen tegen recidive van de veroordeelde (niet: het primaire, het belangrijkste).