Volgens de Hoge Raad kwalificeren telefoonabonnementen waarbij aan consumenten een ‘gratis’ telefoon wordt verstrekt, in beginsel als koop op afbetaling en als krediettransacties/kredietovereenkomsten; strijd met de toepasselijke regelgeving leidt tot vernietigbaarheid. Duidelijk is dat deze ‘verhulde’ afbetalingsconstructie niet is toegestaan, en vragen rijzen ten aanzien van de reeds afgesloten contracten.

Op basis van vijf criteria wordt onderzocht of de methode van referentieperioden valide is in zaken van bedrijfsschade met het oog op het schatten van het zogenoemde hypothetische scenario. Vervolgens wordt de methode aan de hand van zes criteria getoetst op haar gebruiksmogelijkheden. Een redelijk aannemelijk en betrouwbaar beeld van de hypothetische situatie blijkt lastig te kunnen worden verkregen. Er bestaat daarom weinig rechtvaardiging voor het frequente gebruik van de methode anders dan haar eenvoud en lage kosten.

In het Romania-arrest geeft de Hoge Raad in een obiter dictum aan dat in het daar voorliggende geval de garant geen regresvordering jegens de boedel geldend kan maken. Die garant was in Romania de aandeelhouder van de failliet. In deze bijdrage wordt betoogd dat de garantie van een bank – met bijbehorende contragarantie en zekerheid – anders behandeld dient te worden.

Het komt niet vaak voor dat de Staat wordt aangesproken op grond van onrechtmatige rechtspraak. Alleen dat al vormt aanleiding stil te staan bij de uitspraak van de Rechtbank Den Haag van 15 april 2014, waar juist deze kwestie onderwerp van geschil was. Bovendien betrof de onjuiste rechtstoepassing EU-recht, met als gevolg dat de aansprakelijkheidsvraag mede werd beheerst door het Unierecht. Het vonnis is daarmee ook een goede illustratie van de inbedding van de lidstaataansprakelijkheid.