In deze bijdrage worden de arresten van de Hoge Raad van 6 februari 2009, luchthaven Schiphol/Chipshol en Chipshol/luchthaven Schiphol, besproken. Tot deze arresten werd aangenomen dat een provisionele uitspraak werking heeft totdat de uitspraak in de hoofdzaak in kracht van gewijsde is gegaan. De Hoge Raad is in de arresten die hier centraal staan daarvan afgeweken. Daarnaast heeft de Hoge Raad in de uitspraak Luchthaven/Chipshol geoordeeld over de toelaatbaarheid van het meetrekken van (andere) tussenvonnissen, waartegen geen beroep openstaat, met cassatieberoep tegen de provisionele uitspraak.

This article deals with confidentiality in mediation proceedings. Confidentiality is considered to be one of the key advantages of mediation. Usually the parties agree that they will not be compelled to produce evidence concerning the mediation, nor call the mediator as a witness in case of subsequent judicial proceedings. However, it is not sure how the court in civil judicial proceedings will handle such an agreement. The court will have to balance the interests of confidentiality and establishing the truth. In some cases it is clear that the court should not respect the confidentiality agreement, for example when there is an obligation to disclose evidence of a criminal offence. In other cases there might be proper grounds to let the confidentiality prevail, but there is no guarantee that the court will respect the confidentiality agreement. As part of the implementation of the European directive on mediation Member States are obliged to adopt provisions about admissibility of evidence in civil judicial proceedings in order to protect certain aspects of confidentiality of mediation proceedings.

Gelet op de regeling van artikel 2:230 BW voor het staken van de stemmen (‘Deadlock’) in de AvA van een B.V., bekijken auteurs hoe dit artikel geïnterpreteerd zou kunnen worden en welke geschillenbeslechtingsmethode (arbitrage of bindend advies) de voorkeur verdient.

Verslag van de voorjaarsvergadering van de Nederlandse Vereniging voor Procesrecht op 6 juni 2008 over de ‘reikwijdte van het beslag’. De inleidingen van mr. A.J. van der Meer (beslagverlof en opheffingskortgeding), mr. J.G.A. Linssen (bewijsbeslag) en mr. J.C. van Oven (beslag op verhulde beslagobjecten) worden in het verslag beknopt samengevat; van de discussie wordt uitgebreid verslag gedaan.

In de praktijk is het een probleem hoe een verzoek tot schorsing van de executie van een uitspraak hangende een rechtsmiddel moet worden ingesteld: bij executiegeschil of bij incidenteel verzoek. Een ander probleem is welke maatstaf moet worden aangelegd bij de beoordeling van het verzoek. In dit artikel wordt op basis van wetshistorische en dogmatische analyse betoogd dat beide mogelijkheden openstaan. Voorts wordt geconcludeerd dat de kans van slagen van het rechtsmiddel een rol mag spelen en dat er in wezen geen verschil is tussen de norm van Ritzen/Hoekstra (HR 22 april 1983, NJ 1984, 145) en de belangenafweging in het incident: beide impliceren elkaar.

Materiële normering doet (onder omstandigheden) af aan het beginsel van volledige schadevergoeding, wat leidt tot minder individuele rechtvaardigheid. Bovendien bestaat de vrees dat aan de normen een te absoluut gewicht wordt toegekend, waardoor het slachtoffer meer dan krachtens de normale stelplicht en bewijslast moet onderbouwen waarom daarvan afgeweken zou moeten worden. De genoemde alternatieven voor normering zijn tijdrovend en kostbaarder, maar desondanks weegt dit argument niet op tegen de consequenties van een praktijk waarin als regel geldt dat gebruik wordt gemaakt van genormeerde bedragen.

In deze bijdrage wordt (kort) teruggeblikt op tien jaar NPP, waarin het doel was om het letselschadeproces te versoepelen en te bespoedigen. Aanvankelijk werd de verbetering vooral gezocht in de ontwikkeling van materiële normering, later kwam daar de procedurele normering van de Gedragscode Behandeling Letselschade (GBL) bij. De auteurs beschrijven de speerpunten van De Letselschade Raad voor de aankomende periode.

Recentelijk heeft de Hoge Raad een tweetal arresten gewezen die ingaan op de vraag wie moet bewijzen dat algemene voorwaarden al dan niet ter hand zijn gesteld en hoe dat bewijs geleverd kan worden. Auteur voorziet deze arresten van commentaar en behandelt daarbij enkele punten met betrekking tot voornoemde vragen die in de literatuur en lagere rechtspraak verschillend worden opgepakt.

Proefschrift besproken door prof. mr. P.M. Veder

Proefschrift besproken door mr. drs. I. Brand

De boedelbeschrijving is een rechtsfiguur die in de boedelpraktijk vaak voorkomt. De verplichting tot het opstellen van een boedelbeschrijving vloeit voort uit de wet of uit een bevel door de kantonrechter. In deze bijdrage wordt de rechtsfiguur boedelbeschrijving uitvoerig beschreven, waarbij onder meer wordt ingegaan op de voorgeschreven inhoud en vorm van de beschrijving. De conclusie is dat de boedelbeschrijving een belangrijk middel is om bij de afwikkeling van een nalatenschap de omvang en samenstelling van het te verdelen vermogen te bepalen.