In dit artikel wordt ingegaan op het rapport ‘Slachtoffers en aansprakelijkheid’ en op de behandeling van het wetsvoorstel affectieschade in de Eerste Kamer naar aanleiding van het rapport. Tot slot zal worden stilgestaan bij een aantal vraagpunten. Alvorens hierop in te gaan, zal allereerst kort de achtergrond en de lange historie van het wetsvoorstel affectieschade worden besproken.

Materiële normering doet (onder omstandigheden) af aan het beginsel van volledige schadevergoeding, wat leidt tot minder individuele rechtvaardigheid. Bovendien bestaat de vrees dat aan de normen een te absoluut gewicht wordt toegekend, waardoor het slachtoffer meer dan krachtens de normale stelplicht en bewijslast moet onderbouwen waarom daarvan afgeweken zou moeten worden. De genoemde alternatieven voor normering zijn tijdrovend en kostbaarder, maar desondanks weegt dit argument niet op tegen de consequenties van een praktijk waarin als regel geldt dat gebruik wordt gemaakt van genormeerde bedragen.