Deze bijdrage behandelt een werknemer die ten gevolge van de blootstelling aan asbesthoudend materiaal in 2001 vanwege psychische klachten volledig arbeidsongeschikt raakte. De psychische klachten zijn volgens de werknemer het gevolg van de angst voor een asbestziekte die zich in de toekomst zou kunnen openbaren. Voor vergoeding van zijn schade sprak de werknemer zijn materiële werkgever aan.

In een redactioneel artikel geeft de redactie een toelichting op het tijdschriftnummer in kwestie.

Keirse meent dat wie door een toerekenbare tekortkoming genot waarvoor is betaald daadwerkelijk derft, er recht op heeft dat genot alsnog te verwerven. Het feit dat de schuldeiser in een dergelijk geval niet tijdig de contractuele prestatie heeft ontvangen waarop hij recht had, zal steeds gevoelens van ongenoegen oproepen, maar vertegenwoordigt in beginsel slechts voor vergoeding in aanmerking komend gemist onstoffelijk voordeel als gezegd kan worden dat de financiële investering die ter verkrijging van het genot is gedaan in een relevante mate het doel heeft gemist. Als het genot niet (meer) door herstel van de prestatie door de schuldenaar kan worden verschaft, dan is de herstelfunctie van het contractuele aansprakelijkheidsrecht gediend door de schuldeiser door middel van een aanspraak op vergoeding van tevergeefs gemaakte kosten financieel in staat te stellen opnieuw gelden aan te wenden om het eerder gekochte maar gemiste genot alsnog te verkrijgen.

In de Principles of Transnational Civil Procedure komt ook het bewijsrecht aan de orde. In deze bijdrage wordt bezien hoe de PTCP omgaan met verdeling van bewijslast, waardering van bewijs, bewijs door geschriften, getuigen en deskundigen. Hoe verhouden de Principles daarover zich tot het Nederlandse bewijsrecht?

In de kredietbehoefte van bedrijven en ondernemingen wordt voor het grootste deel voorzien door professionele financiers, in de regel (groot)banken. Tot zekerheid voor de nakoming van de verplichtingen van de kredietnemers is een substantieel deel van de leningen afgedekt door goederenrechtelijke zekerheidsrechten. Binnen de financiële praktijk heeft zich echter een aantal varianten ontwikkeld waarbij de in zekerheid gegeven goederen op een alternatieve wijze te gelde worden gemaakt. Een aantal rechterlijke uitspraken van de laatste jaren legt de mogelijkheden om efficiënt en vrijelijk te manoeuvreren aan banden. Aan de hand van deze uitspraken zal voor de verschillende goederenrechtelijke zekerheidsrechten de problematiek worden belicht. Daarbij worden valkuilen aangegeven en oplossingsrichtingen geschetst.

This article deals with confidentiality in mediation proceedings. Confidentiality is considered to be one of the key advantages of mediation. Usually the parties agree that they will not be compelled to produce evidence concerning the mediation, nor call the mediator as a witness in case of subsequent judicial proceedings. However, it is not sure how the court in civil judicial proceedings will handle such an agreement. The court will have to balance the interests of confidentiality and establishing the truth. In some cases it is clear that the court should not respect the confidentiality agreement, for example when there is an obligation to disclose evidence of a criminal offence. In other cases there might be proper grounds to let the confidentiality prevail, but there is no guarantee that the court will respect the confidentiality agreement. As part of the implementation of the European directive on mediation Member States are obliged to adopt provisions about admissibility of evidence in civil judicial proceedings in order to protect certain aspects of confidentiality of mediation proceedings.

In deze kroniek wordt ingegaan op recente ontwikkelingen rond de algemene beginselen van procesrecht. Daarbij komen – in het licht van de beginselen van toegang tot de rechter, hoor en wederhoor, redelijke termijn en partijautonomie/lijdelijkheid van de rechter – onder meer de volgende onderwerpen aan de orde: het te laat indienen van stukken, de rolverdeling tussen deskundige, rechter en partijen in het (voorlopige) deskundigenonderzoek, het regime voor nieuwe grieven en feiten in alimentatiezaken, de mate van vrijheid voor de rechter bij de schadebegroting en het sinds kort verplichte ouderschapsplan in de scheidingsprocedure.

De Hoge Raad heeft zich in dit arrest voor de eerste keer uitgelaten over de rechtsgevolgen van de Vormerkung. Deze nieuwe rechtsfiguur leidt niet tot beschikkingsonbevoegdheid van de verkoper. De schuldeiser van de verkoper die na de Vormerkung beslag heeft gelegd op het registergoed, heeft nadat dit goed is geleverd aan de koper, geen aanspraak op uitbetaling door de notaris van een deel van het restant van de koopsom.

In het bijzondere geval dat partijen tegelijkertijd moeten presteren, maar beiden op dat moment onafhankelijk van elkaar niet tot nakoming in staat zijn, kan een aantal vragen rijzen. Zo kan men zich afvragen welk der partijen kan overgaan tot opschorting, wie de overeenkomst kan ontbinden, welke partij recht heeft op schadevergoeding en in hoeverre een contractuele boete verschuldigd is. In deze bijdrage wordt, mede aan de hand van het arrest van HR 11 januari 2008, LJN BB7195, onderzocht wat ter beantwoording van deze vragen dogmatisch gezien de beste aanvliegroute is.

Van Oostrom zet de waarde van de kwalitatieve verplichting voor de contractenrechtpraktijk uiteen. Van Oostrom meent dat de kwalitatieve verplichting – een overeenkomst-met-zakelijke-werking – voortreffelijk dienst kan doen als het gaat om de wens om met zakelijke werking verplichtingen te verbinden aan registergoederen: enerzijds is er de flexibiliteit van het contract als het gaat om de mate van binding, anderzijds de kracht van de binding wanneer deze eenmaal is overeen gekomen.

Wolters geeft blijk van zijn ongenoegen over de – in zijn ogen – doorgeschoten primair taalkundige uitleg van overeenkomsten tussen professionele partijen. Een primair taalkundige uitleg leidt tot willekeur, het lokt ongewenst gedrag uit van partijen en hun advocaten, en rechters maken gebruik van de kortste weg om snel vonnis te kunnen wijzen. Wolters meent dat de rechtsvorming in Nederland, en zeker in het contractenrecht, te gemakkelijk geleend wordt bij de common law.

De belangrijkste vormen van bestuurdersaansprakelijkheid in het rechtspersonen- en vennootschapsrecht zijn de interne aansprakelijkheid wegens onbehoorlijke taakvervulling ex artikel 2:9 BW, de faillissementsaansprakelijkheid op grond van de WBF voor het tekort van de boedel ingeval van kennelijk onbehoorlijk bestuur ex artikel 2:138(248) BW en de externe aansprakelijkheid tegenover crediteuren van de vennootschap op grond van onrechtmatige daad, artikel 6:162 BW. Huizink gaat uitgebreid in op de invulling van de aansprakelijkheidsmaatstaf: welke verwijtbaarheid is vereist om een bestuurder tot schadevergoeding te kunnen veroordelen. Hij komt tot de conclusie dat deze vraag niet valt te beantwoorden door analyse van rechtspraak. Niettemin is duidelijk dat de lat voor bestuurdersaansprakelijkheid in alle drie besproken vorderingen hoog ligt.

De koper draagt het risico van kleine gebreken in de aan hem geleverde zaken, indien de zaak adequaat is hersteld en de schade voorts uitsluitend bestaat uit gemist onstoffelijk voordeel ten gevolge van het tijdelijk niet beschikbaar zijn van de conforme zaak. Daarmee vult de Hoge Raad de regel uit het Burger/Brouwer Motors-arrest verder in.

Proefschrift besproken door prof. mr. E.J.H. Schrage