This article contains a plea for a further operationalization of the subsidiarity principle (penal law and punishment as ultimum remedium) through a maximalist restorative justice, i.e. a restorative justice that not only offers space for ‘voluntary processes’ and agreed restoration, but also for ‘compulsory procedures’ and imposed restoration. An attempt is made to make the maximalist arsenal of restorative sanctions as concrete as possible. Two examples of sanctions that are ‘constructed’ in a restorative way in this article, are restorative community service and restorative electronic home detention. This article is based on work by John Blad and Lode Walgrave that has previously appeared in Tijdschrift voor Herstelrecht.

Is the concept of ‘retribution’ compatible with restorative justice? Starting from the perspective that retribution is an imperative given and that restorative justice should be a preferent option in coping with crime, the concept of retribution needs to be redesigned. Rethinking retribution needs to take into account the hypersensitive nature and complexity of modern society. Apparently incompatible interests need to be reconciled, paying tribute to the citizenship of both the victim and the perpetrator. Notwithstanding censure to be in place, implying the infliction of ‘pain’, the aim must lie in a reconstruction of civil relationships affirming the victim and the perpetrator to be part of the community. Standards applied must reflect objectivity, implying proportionate punishment, with a preference towards restorative justice because it is the more subsidiary option. Thus, retribution notwithstanding the imperative and painful nature of retribution, the execution should pursue the reconstruction of (civil) relationships.

In deze bijdrage wordt in een vroeg stadium of het doel van de Wet forensische zorg (Wfz) om doorstroom vanuit het strafrecht naar de GGZ te bevorderen bereikt wordt. Daarbij wordt zowel gekeken naar de stelselwijziging van inkoop van forensische zorg door de minister van Justitie en Veiligheid vanaf 2008, zoals grotendeels gecodificeerd in de Wfz, als de directe overgangsmogelijkheid via de zorgmachtiging door de strafrechter (art. 2.3). Hierbij wordt beeldspraak uit het watermanagement gebruikt, met stromen, waterscheidingen en koudwatervrees.

In toenemende mate wordt in het penitentiair beleid niet alleen de doelmatigheid, maar ook de eigen verantwoordelijkheid van de gedetineerde vooropgesteld. Dit laatste geschiedt dan vanuit de neoliberale responsabiliseringsgedachte dat het gevangeniswezen zich nog slechts hoeft in te spannen om de gedetineerde zelf in staat te stellen zich op zijn terugkeer in de samenleving voor te bereiden, mits en zolang hij dat zelf tenminste wil, zich daarvoor inzet en daar ook zijn verantwoordelijkheid voor neemt. Deze bijdrage bespreekt enkele voorbeelden van de doorgevoerde en aangekondigde veranderingen in het penitentiair recht en betoogt dat deze wijzigingen al met al een forse achteruitgang van de rechtspositie van en rechtszekerheid voor gedetineerden met zich brengen.

Deze bijdrage staat stil bij een aantal kwesties die het succes van de TBS-maatregel (kunnen) ondermijnen. Voor een deel gaat het daarbij om praktische problemen die met enige goede wil zouden kunnen worden weggenomen, en voor een ander deel gaat het om een imagoprobleem waarvoor – naast goede informatieverstrekking aan verdachten, terbeschikkinggestelden en aan de samenleving – wellicht een meer structurele ingreep noodzakelijk is. Bij de bespreking van de verschillende thema’s wordt het perspectief van de terbeschikkinggestelde als uitgangspunt genomen.

Eind 2019 wees de Hoge Raad twee arresten in zaken waarin de Mr. Big-methode is ingezet om bewijsmateriaal, in de zin van een bekennende verklaring van de verdachte, te vergaren. In beide zaken is de inzet van deze methode gebaseerd op artikel 126j Sv, het stelselmatig inwinnen van informatie. Naar aanleiding van voornoemde arresten staat de auteur stil bij de verschijningsvormen van de bevoegdheid tot het stelselmatig inwinnen van informatie anno nu en de (juridische) bijzonderheden die daaraan verbonden zijn. Tevens pleit de auteur voor meer transparantie over de inzet van deze undercovermethode als een noodzakelijke voorwaarde voor een effectieve rechtmatigheids- en betrouwbaarheidstoets.