The position of victims of crime has shown marked improvement over the past 30 years. The rise of the victim has been associated with the growth of a unified ‘victim movement’; a social movement that strives to improve the position of victims of crime. However, it is questionable whether the victim movement should be viewed as a unitary phenomenon. Instead of one movement, there appear to be a number of victim movements. There are differences between the victim advocates in the United States, Victim Support in Europe, the violence against women movement and proponents of restorative justice.. In this article, reasons for these differences are sought in victim-endogenous factors: differences in victims’ characteristics and the idealtypes employed by the different movements are an important explanation for the divergent development in organisations representing victims interests, which in turn influences their policy preferences. It is argued that advocates of restorative justice would benefit from understanding both the reality and the distortion involved in the idealtypes, including their own. This would allow proponents of restorative justice to adapt their practices in a manner that is both suitable and convincing to the representative and target group of the different victim movements.

In Vrijheid van discriminerende uitingen? De zaak Wilders bespreekt C.W. Maris het lopende strafproces tegen de Nederlandse politicus Geert Wilders vanuit het rechtsfilosofische schadebeginsel. Wilders is beschuldigd van beledigen en aanzetten tot discriminatie van moslims. Wilders zelf beroept zich op uitingsvrijheid. Volgens de auteur is Wilders’ beeld van de islam bezijden de waarheid. Niettemin verleent het schadebeginsel in dit geval voorrang aan de vrijheid van meningsuiting boven het recht om niet te worden gediscrimineerd. Aanstoot of belediging is onvoldoende reden voor een strafrechtelijk verbod. Voor zover er schade dreigt, kan die beter worden beperkt door tegenargumenten dan door een verbod.

In the recover phase following every disaster or crisis, the challenges are plenty. Government agencies and other organizations and individuals have to deal with activities ranging from medical care for victims, to judicial procedures and environmental cleaning. Religious organizations have important added value in providing spiritual and social care. They might provide necessary information to victims and others who are directly or indirectly affected by a crisis. This is something that needs to be recognized in both planning and recovery activities by local government. A correct diagnose of the recovery phase must include an analysis of the affected groups and the necessary stakeholders.

The government in the Netherlands struggles with the position of religion in public meetings. There is a lack of balance between a secularized vision on religion and the right of religious groups to show their feelings about God. Three national memorial services the last two years illustrate this, they were related to a crash of the Turkish Boeing 737 (2009), an incident at the birthday of Queen Beatrix (2009), and the crash of an airplane in Tripoli (2010). The Dutch government honours the victims in public meetings, but religion is supposed to be invisible. This should change in those circumstances that victims and their families do have specific religious feelings.

This article gives a complete and detailed overview of research evaluations and outcomes of restorative justice projects in the Netherlands over the past decades. It involves developments where clearly restorative justice inspiration was visible. The author describes restorative practices with juveniles and the so-called project ‘Herstelbemiddeling’ (restorative mediation) that started in the nineties. Most evaluations had positive outcomes, but nevertheless there was no continuation from the political side. The author also examines the introduction of the country wide ‘victim-offender conversations’ which are carried out by the national victim support organization. Although this choice is justified because of the vulnerability of some victims and the chance of revictimisation, the author questions if victim organizations can really - in the best interests of the victims – turn away from problems related to the (hardened) treatment of offenders. Victim-offender conversations are to be respected and to be continued, but they cannot be seen as a restorative justice practice.

Pan European Organisation for Personal Injury Lawyers (PEOPIL) werd opgericht in 1997. Zij heeft zich onder andere ten doel gesteld op Europees niveau op te komen voor onder andere het recht op schadevergoeding en toegang tot het recht. PEOPIL organiseert regelmatig seminars en jaarlijks een congres. In juni van dit jaar vond het jaarcongres plaats in Genève, waar de fundamentele rechten in de personenschadepraktijk centraal stonden. In deze bijdrage wordt verslag gedaan van de lezingen die tijdens het congres werden gegeven.

De Gedragscode Verwerking Persoonsgegevens Financiële Instellingen is onlangs gewijzigd. Deze wijzigingen betreffen met name de verwerking van persoonsgegevens betreffende de gezondheid en zijn derhalve bijzonder relevant in het kader van de verwerking van medische informatie in de personenschadepraktijk. De auteur gaat in deze bijdrage in op de belangrijkste wijzigingen met betrekking tot de verwerking van medische informatie. Deze wijzigingen roepen een aantal fundamentele vragen en onduidelijkheden op (die deels overigens ook al onder de oude versie van de Gedragscode bestonden). Dit betreft onder andere de vraag welke personen aan verzekeraarszijde de medische informatie van het letselschadeslachtoffer mogen inzien en wat de juridische grondslag daarvoor is.

In Nederland wordt proportionele aansprakelijkheid toegepast in gevallen van onzekere causaliteit. Daarbij wordt de schade toegerekend aan de mogelijke causale factoren naar rato van ieders bijdrage aan de kans op schade. Door de preventieve werking van het aansprakelijkheidsrecht centraal te stellen en bij alle typen causaliteit de ex ante benadering met proportionele toerekening toe te passen, kan een uniforme aanpak van de causaliteitsproblematiek tot stand worden gebracht. In het artikel worden eerst de hoofdcategorieën van causaliteit besproken. Vervolgens wordt bezien tot welke resultaten proportionele toerekening leidt. Tot slot wordt de voorgestane benadering afgezet tegen de PETL en het DCFR.

Religion in the public domain has been a theme of remarkably current interest for a long time in our country as well as elsewhere in Europe. Not only in dialogue and debate, but primarily also via specific occasions, practices, and situations. One can think here of the position of the many redundant church buildings, the granting of permits for public religious manifestations, the ringing of church bells or public calls to prayer, the role (or abandonment of the role) of governments in rituals following disasters and accidents, the structure of citizenship rites and other forms of civic/civil ritual, the involvement of governments in religious celebrations in the public domain such as processions or Iftar meals, et cetera. This contribution explores the place of religion in the public domain in a specific way, i.e. on the basis of practices: its starting point lies in traceable manifestations of religion in our culture and society, in practices and rituals. After some conceptual orientation, this approach takes the form of a general panorama of religious-ritual presences and manifestations in that public domain and a further exploration of those via a model of so-called ritual-sacred fields.

Degene die schade heeft geleden door een strafbaar feit kan zich met zijn vordering tot schadevergoeding als benadeelde partij voegen in het strafproces. De strafrechter doet dan, gelijk met de strafzaak, uitspraak over de schadevergoeding. Dit voegen als benadeelde partij zal vanaf 1 januari 2011 een aantal belangrijke wijzigingen ondergaan. Op deze datum zal de Wet ter versterking van de positie van het slachtoffer in het strafproces in werking treden.