Sinds de inwerkingtreding van de Wvggz wordt er in de psychiatrische praktijk geworsteld met het onderscheid tussen vrijwillige zorg en verplichte zorg. De indruk bestaat dat verplichte zorg met regelmaat ten onrechte als ‘drangzorg’ wordt beschouwd en in het verlengde daarvan als vrijwillige zorg wordt aangemerkt. De nieuwe Generieke module Assertieve en verplichte zorg lijkt die praktijk te ondersteunen en heeft daarmee te weinig oog voor het belang van passende rechtsbescherming. Tegelijkertijd kan het echter voor de betrokkene ook onwenselijk zijn als zorg ten onrechte als ‘verplichte zorg’ wordt gekwalificeerd. Een juiste beoordeling is dan ook van groot belang. De auteurs benoemen in dit artikel enkele aandachtspunten die rechters en zorgverantwoordelijken daarbij voorop mogen stellen en geven aan hoe bepaalde, in de praktijk veel toegepaste, zorginterventies juridisch juister zouden kunnen worden gewaardeerd.

In deze bijdrage worden juridische kanttekeningen geplaatst bij het recent verschenen, kritische rapport van de Onderzoeksraad voor Veiligheid over de aanpak van de coronacrisis. Door zijn beleidsmatige en puur nationaal gerichte insteek blijven belangrijke vragen en oplossingsrichtingen onbesproken. Wel wordt terecht gesteld dat corona te lang als een infectieziekteprobleem en eerder als een maatschappelijke crisis had moeten worden bestempeld.

In this essay I problematize the phenomenon of multiple problems. Multiple problems have a threefold complexity: (1) it is complex to deal with for those having these kind of problems, (2) it is complex to deal with for aid workers and others working at problem solving organization, and (3) often the relationship between the aid seeker and the aid worker is full of tension. It is because of this complexity that the role of a judge – as problem solver – is limited. Based on empirical data derived from an (ongoing) socio-legal research on a problem solving court in Rotterdam, the Netherlands, this essay provides insight in what kind of impact a judge’s decision actually can have.

Since 2014, several countries have introduced legislation to criminalize ‘street harassment.’ In France, this criminalization was framed within a feminist perspective, by conceiving of street harassment as the first level of a ‘continuum of violence against women.’ In the Netherlands, on the other hand, proposals to criminalize these behaviors came from right-wing political parties. They framed ordinances as protecting public order and focused on racialized loitering youth as the main problem group. Despite these differences, proponents of penalization in both countries encountered a similar criticism: according to left-wing politicians, feminists, and anti-racist activists, criminalizing street harassment could lead to disproportionate punishment of racialized men from disadvantaged backgrounds. This article argues for a pragmatic ‘sociology of critique’ within the sociology of law, which provides insight into how actors involved in the introduction of regulation develop reflexivity about the risks of legislation, as well as their blind spots.

Agri-environmental schemes serve to financially compensate farmers for promoting the quality of nature and landscapes on their land. In 2016, the Netherlands implemented a new scheme that is unique in an EU and even global context. Within this model, rule-setting, inspection and enforcement tasks are shared between public actors and private ‘environmental cooperatives’: groups of farmers legally organized as conservation organizations.
With a focus on the theme of inspection, this study adds new empirical insights to emerging scholarship on the interactions public policy and private authority. The study finds that present interactions between government inspectors and inspectors of the cooperatives can mainly be defined as ‘coexistence’, rather than complementary or competitive. A lack of coordination between the two types of actors was found to result in confusion among farmers and missed opportunities for mutual learning by inspectors. The study concludes with three policy recommendations to come to a more constructive relationship between public and private inspectors in the Dutch agri-environmental governance model.

‘Visualisatie’, gedefinieerd als (een combinatie van) statische beelden, zoals pictogrammen, schematiseringen, datavisualisaties, maar ook animaties, sijpelt steeds meer de juridische praktijk binnen. Voor visualisaties als communicatiemiddel voor wetgeving is nog relatief weinig aandacht. Deze bijdrage onderzoekt hoe visuals kunnen worden ingezet om beter over wetgeving te communiceren en eventueel ook betere wetgeving te maken.

Kwaliteit van wetgeving is cruciaal voor het vertrouwen van burgers in de overheid en daarmee voor het draagvlak van die overheid. Toch is dit te vaak een onderbelicht element in het wetgevingsproces. Dit geldt zeker tijdens een kabinetsformatie en het opstellen van een regeerakkoord. Maar ook gedurende een kabinetsperiode krijgt de kwaliteit van wetgeving niet altijd de aandacht die nodig is. Dit artikel gaat in op de wijze waarop in een regeerakkoord beter rekening kan worden gehouden met die kwaliteit. Ook tijdens het reguliere beleidsproces zijn er verschillende instrumenten en mogelijkheden om tijdig de kwaliteit van wetgeving als onderdeel van het wetgevingsproces te borgen. Daarbij wordt uitgebreider stilgestaan bij een uniek wetgevingsproces in de jaren negentig.

In oktober 2021 is door de Welshe regering de zogeheten Independent Commission on the Constitutional Future of Wales geïnstalleerd. Waartoe is deze Commissie in het leven geroepen?

De huidige juridische infrastructuur om parlementair wangedrag dat verder gaat dan onparlementair taalgebruik effectief aan te pakken ontbreekt. Dat heeft enerzijds te maken met het feit dat fracties op dit punt vaak rechter in eigen zaak spelen en dikwijls meer bezig lijken met imagobescherming dan met een zorgvuldige afhandeling van klachten, en anderzijds met het feit dat klagen over grensoverschrijdend gedrag door mensen in een afhankelijkheidspositie thans weinig juridische waarborgen kent. Dit terwijl het ook voor beklaagde parlementariërs in de praktijk vaak aantrekkelijker lijkt om de eer aan zichzelf te houden en extern onderzoek niet af te wachten.