In de praktijk is veel discussie over de vraag in hoeverre een benadeelde in het kader van de afwikkeling van een letselschadeclaim gehouden kan zijn zijn medische gegevens ter inzage te geven aan de wederpartij. De vraag staat centraal of de benadeelde zijn patiëntenkaart moet overleggen.

De Hoge Raad wijst in deze zaak een beroep op verjaring van verbeurde dwangsommen af, nu dit recht impliciet zou zijn prijsgegeven in een vaststellingsovereenkomst. De consequenties van de uitspraak voor de rechtspraktijk achten schrijvers op diverse gronden minder gelukkig.

Deze bijdrage over de ALI/UNIDROIT Principles of Transnational Civil Procedure handelt over de Principles die de verhouding regelen tussen de rechter en de partijen met hun procesvertegenwoordigers. Twee voorbeelden (Engeland en Duitsland) illustreren dat onvrede over de procesvoering door advocaten leidde tot de wereldwijde trend om de rechter meer macht in het proces toe te bedelen. Die trend komt in de Principles tot uiting. Maar als de rechter meer macht krijgt, wie controleert hem dan? Die vraag leidt tot een pleidooi voor meer samenwerking tussen de advocaten die de strijdende partijen vertegenwoordigen, zodat zij de rechter beter partij kunnen bieden.

In de Principles of Transnational Civil Procedure komt ook het bewijsrecht aan de orde. In deze bijdrage wordt bezien hoe de PTCP omgaan met verdeling van bewijslast, waardering van bewijs, bewijs door geschriften, getuigen en deskundigen. Hoe verhouden de Principles daarover zich tot het Nederlandse bewijsrecht?

In deze bijdrage worden de nog weinig onderzochte bepalingen van de ALI/UNIDROIT Principles of transnational civil procedure bekeken die relevant zijn voor het internationaal privaatrecht. Deze Principles worden afgezet tegen bestaande internationale en Nederlandse IPR-regels. Voorts wordt nagegaan in hoeverre deze Principles, waarin zowel elementen van de civil law als de common law zijn verwerkt, bruikbaar zijn voor een verdergaande internationale harmonisatie. Geconcludeerd wordt dat de Principles enkele waardevolle uitgangspunten bieden, maar dat ze te vaag zijn en, wat de bevoegdheidsbepalingen betreft, te veel van de bestaande (Europese) regelgeving afstaan om daadwerkelijk een belangrijke rol te spelen als model voor harmonisatie.

In deze kroniek wordt recente rechtspraak besproken, onder meer naar aanleiding van de invoering van het nieuwe Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering in 2005 en in onder andere de paragrafen ‘De rechterlijke vrijheid’, ‘Maatschappelijke opvattingen’, ‘De snelheid van een kort geding’ en ‘Procesrecht in hoger beroep’. Voorts worden enkele ontwikkelingen in de praktijk geschetst. De kroniek wordt afgesloten met een kort overzicht van recentelijk verschenen literatuur.

Aan de hand van een recente uitspraak van de Hoge Raad en een bindend advies van de Adviescommissie Restitutieverzoeken Cultuurgoederen en Tweede Wereldoorlog wordt in deze bijdrage ingegaan op enkele aspecten van de vaststellingsovereenkomst. Aan de orde komen onder meer de mogelijkheid een beroep te doen op dwaling en de toetsing op grond van art. 7:902 BW.

Conservatoir derdenbeslag ten laste van banken is in beginsel door de wetgever toegestaan. Een uitspraak van het gerechtshof te Amsterdam lijkt de mogelijkheid om dergelijk beslag te leggen echter aanzienlijk te hebben beperkt en voor bepaalde banken zelfs te hebben uitgesloten.

In de kredietbehoefte van bedrijven en ondernemingen wordt voor het grootste deel voorzien door professionele financiers, in de regel (groot)banken. Tot zekerheid voor de nakoming van de verplichtingen van de kredietnemers is een substantieel deel van de leningen afgedekt door goederenrechtelijke zekerheidsrechten. Binnen de financiële praktijk heeft zich echter een aantal varianten ontwikkeld waarbij de in zekerheid gegeven goederen op een alternatieve wijze te gelde worden gemaakt. Een aantal rechterlijke uitspraken van de laatste jaren legt de mogelijkheden om efficiënt en vrijelijk te manoeuvreren aan banden. Aan de hand van deze uitspraken zal voor de verschillende goederenrechtelijke zekerheidsrechten de problematiek worden belicht. Daarbij worden valkuilen aangegeven en oplossingsrichtingen geschetst.

Het opzeggen van verzekeringsovereenkomsten is om twee redenen een onderwerp dat de aandacht vraagt. Allereerst is in het kader van het wetsvoorstel waarbij de elektronische polis wordt geregeld aan de orde gekomen of de verzekeringnemer de overeenkomst ook niet elektronisch moet kunnen opzeggen. Daarnaast wordt er gediscussieerd over de vraag wat de reikwijdte is van art. 7:940 lid 3 BW.

In deze bijdrage worden de arresten van de Hoge Raad van 6 februari 2009, luchthaven Schiphol/Chipshol en Chipshol/luchthaven Schiphol, besproken. Tot deze arresten werd aangenomen dat een provisionele uitspraak werking heeft totdat de uitspraak in de hoofdzaak in kracht van gewijsde is gegaan. De Hoge Raad is in de arresten die hier centraal staan daarvan afgeweken. Daarnaast heeft de Hoge Raad in de uitspraak Luchthaven/Chipshol geoordeeld over de toelaatbaarheid van het meetrekken van (andere) tussenvonnissen, waartegen geen beroep openstaat, met cassatieberoep tegen de provisionele uitspraak.

This article deals with confidentiality in mediation proceedings. Confidentiality is considered to be one of the key advantages of mediation. Usually the parties agree that they will not be compelled to produce evidence concerning the mediation, nor call the mediator as a witness in case of subsequent judicial proceedings. However, it is not sure how the court in civil judicial proceedings will handle such an agreement. The court will have to balance the interests of confidentiality and establishing the truth. In some cases it is clear that the court should not respect the confidentiality agreement, for example when there is an obligation to disclose evidence of a criminal offence. In other cases there might be proper grounds to let the confidentiality prevail, but there is no guarantee that the court will respect the confidentiality agreement. As part of the implementation of the European directive on mediation Member States are obliged to adopt provisions about admissibility of evidence in civil judicial proceedings in order to protect certain aspects of confidentiality of mediation proceedings.

Book review of R.C. Hartendorp, Practically Spoken. Everyday Civil Procedure as Practical Decisioning [Praktisch gesproken, alledaagse civiele rechtspleging als practische oordeelsvorming], Rotterdam: Erasmus University Rotterdam 2008, 235 p.

Gelet op de regeling van artikel 2:230 BW voor het staken van de stemmen (‘Deadlock’) in de AvA van een B.V., bekijken auteurs hoe dit artikel geïnterpreteerd zou kunnen worden en welke geschillenbeslechtingsmethode (arbitrage of bindend advies) de voorkeur verdient.

Verslag van de voorjaarsvergadering van de Nederlandse Vereniging voor Procesrecht op 6 juni 2008 over de ‘reikwijdte van het beslag’. De inleidingen van mr. A.J. van der Meer (beslagverlof en opheffingskortgeding), mr. J.G.A. Linssen (bewijsbeslag) en mr. J.C. van Oven (beslag op verhulde beslagobjecten) worden in het verslag beknopt samengevat; van de discussie wordt uitgebreid verslag gedaan.

Deze kroniek beslaat de periode van 1 januari 2007 tot en met 1 januari 2008 (deel 1). In TCR 2009, nr. 2 of 3 wordt de periode daarna behandeld. Ik besteed aandacht aan het voorontwerp voor een Insolventiewet, de wijziging van de Faillissementswet inzake de schuldsaneringsregeling natuurlijke personen en de vernieuwde Richtlijnen van Recofa voor schuldsaneringsregelingen. Daarnaast komen de in voormelde periode gepubliceerde uitspraken van (voornamelijk) de Hoge Raad op het gebied van het insolventieprocesrecht aan de orde. Ook besteed ik aandacht aan het feit dat er met name tientallen WSNP-zaken (Wet Schuldsanering Natuurlijke Personen) eindigen met een art. 81 Wet RO-beslissing (Wet op de rechterlijke organisatie).

In de praktijk is het een probleem hoe een verzoek tot schorsing van de executie van een uitspraak hangende een rechtsmiddel moet worden ingesteld: bij executiegeschil of bij incidenteel verzoek. Een ander probleem is welke maatstaf moet worden aangelegd bij de beoordeling van het verzoek. In dit artikel wordt op basis van wetshistorische en dogmatische analyse betoogd dat beide mogelijkheden openstaan. Voorts wordt geconcludeerd dat de kans van slagen van het rechtsmiddel een rol mag spelen en dat er in wezen geen verschil is tussen de norm van Ritzen/Hoekstra (HR 22 april 1983, NJ 1984, 145) en de belangenafweging in het incident: beide impliceren elkaar.

In deze kroniek wordt ingegaan op recente ontwikkelingen rond de algemene beginselen van procesrecht. Daarbij komen – in het licht van de beginselen van toegang tot de rechter, hoor en wederhoor, redelijke termijn en partijautonomie/lijdelijkheid van de rechter – onder meer de volgende onderwerpen aan de orde: het te laat indienen van stukken, de rolverdeling tussen deskundige, rechter en partijen in het (voorlopige) deskundigenonderzoek, het regime voor nieuwe grieven en feiten in alimentatiezaken, de mate van vrijheid voor de rechter bij de schadebegroting en het sinds kort verplichte ouderschapsplan in de scheidingsprocedure.

Materiële normering doet (onder omstandigheden) af aan het beginsel van volledige schadevergoeding, wat leidt tot minder individuele rechtvaardigheid. Bovendien bestaat de vrees dat aan de normen een te absoluut gewicht wordt toegekend, waardoor het slachtoffer meer dan krachtens de normale stelplicht en bewijslast moet onderbouwen waarom daarvan afgeweken zou moeten worden. De genoemde alternatieven voor normering zijn tijdrovend en kostbaarder, maar desondanks weegt dit argument niet op tegen de consequenties van een praktijk waarin als regel geldt dat gebruik wordt gemaakt van genormeerde bedragen.

In deze bijdrage wordt (kort) teruggeblikt op tien jaar NPP, waarin het doel was om het letselschadeproces te versoepelen en te bespoedigen. Aanvankelijk werd de verbetering vooral gezocht in de ontwikkeling van materiële normering, later kwam daar de procedurele normering van de Gedragscode Behandeling Letselschade (GBL) bij. De auteurs beschrijven de speerpunten van De Letselschade Raad voor de aankomende periode.