Cultural criminology has been criticized for not taking enough notice of classical anthropological debates on the concept of ‘culture’. This article responds to that. It analyses anthropological conceptualization from an initial essentialist to a social constructivist approach of ‘culture’. The constructivist approach can prevent cultural criminologists from focusing too much on ‘exotic subcultures’ and neglecting broader socio-cultural developments. The article treats the structure-agency debate and its relevance to cultural criminology. In conclusion, cultural criminology from a dynamic constructivist concept of culture is best equipped for studying crime and reactions to crime in the current era of globalization.

Labeling van jongeren in het jeugdstrafrecht kan leiden tot stigmatisering. Stigmatisering van jongeren moet voor zover mogelijk worden voorkomen, ook in het jeugdstrafrecht. Verschillende recente ontwikkelingen in het jeugdstrafrecht, zoals de toenemende neiging om jongeren met probleemgedrag te registreren in databases en om naar aanleiding van dit gedrag in casusoverleggen met deelnemers afkomstig uit jeugdstrafrecht en (jeugd)zorg in brede zin gegevens uit te wisselen, leiden mogelijk tot meer stigmatisering van de jeugdige (verdachte). De ontwikkelingen die wij in deze bijdrage beschrijven zijn registratiesystemen, met name ProKid en JCO Support, justitiële documentatie en Halt-afdoeningen, casusoverleggen in de Veiligheidshuizen en groepsgerichte aanpakken. Deze probleemgebieden tasten de privacy van de minderjarige (verdachte) aan en leiden in mindere of meerdere mate tot stigmatisering. Wij zullen voor elke ontwikkeling bespreken in hoeverre sprake is van (te veel) stigmatisering en zo ja of en hoe dit zo veel mogelijk kan worden beperkt.

This contribution starts with an introduction of human rights, children’s rights and restorative justice. What are the links and differences between these concepts and how do they interrelate? An overview of human rights for children in international standards relevant to the discussion on juvenile justice, such as the UN Convention on the Rights of the Child and additional instruments, is given. It is examined how restorative justice fits in this framework.
Human rights are one of the main pillars of our modern society. General juvenile justice principles such as diversion, the use of detention only as a measure of last resort and focusing on re-integration give a clear basis for restorative justice practice. Recent international and European conventions, guidelines and recommendations dealing with juvenile justice explicitly recommend the use of restorative justice. It is actually seen as the main priority focus of the reaction to youth criminality. The Committee on the Rights of the Child declared in General Comment 10 that the best interests of the child imply that the traditional aims of criminal justice – repression and retribution – should make room for rehabilitation and reintegration. Today’s focus on youth delinquency should be a restorative one. But how to implement rather broad notions such as restorative justice in individual cases and to make them fulfil internationally accepted human rights standards. With the model of Mitchell and Moore it is explored how children’s rights (mainly article 40 and the main principles of the CRC) and restorative justice are connected and how they can use each other. The need is stressed and some tools are given to work towards a ‘rights based restorative justice’.

Per 1 mei 2010 treedt de Wet DNA-onderzoek bij veroordeelden volledig in werking. De wet is ook van toepassing op jeugdigen. In dit artikel wordt onderzocht hoe het DNA-onderzoek bij jeugdigen in het strafproces is geregeld. De wetgever heeft weinig aandacht besteed aan de bijzondere positie van de jeugdige. De Hoge Raad heeft bepaald dat voor jeugdigen geen generieke uitzondering bestaat. De rechtbanken zijn geneigd de jeugdige anders te behandelen dan dat de wetgever voorstaat. Het DNA-onderzoek bij jeugdigen is in het licht van de mensenrechtenverdragen disproportioneel: de wetgeving dient te worden aangepast.

This paper responds to four commentaries on “Responsibility Incorporated”, restating, revising, and expanding on existing work. In particular, it looks again at a set of issues related primarily to responsibility at the individual level; it reconsiders responsibility at the corporate level; it examines the connection of this discussion to issues of responsibility in law and politics.

This paper critically scrutinizes Pettit’s defence of corporate and collective responsibility in the light three questions. First, does Pettit successfully argue the passage from corporate responsibility to the responsibility of embryonic group agents, in particular nations? Second, are representation and the authorial and editorial dimensions of democratic control sufficient to ensure that a state is under the effective and equally shared control of its citizens? Third, what kind of international order is required to prevent states from being dominated?

In deze rubriek doen rechters, advocaten, officieren van justitie, reclasseringsmedewerkers en andere beroepsbeoefenaren die werkzaam zijn in de rechtspraktijk, beurtelings verslag van hun ervaringen. Deze keer is dat prof. mr. drs. M.R. Bruning, bijzonder hoogleraar jeugdrecht aan de Universiteit Leiden en programmaleider bij Defence for Children International Nederland. Zij reageert op de brief van de bezorgde jeugdrechtadvocaten.