This study investigates the effect of providing information about decision making on aggression of clients of the Dutch Employee Insurance Agency (UWV). The expectation is that providing adequate information leads to a decrease in aggression, because it influences feelings of informational justice and frustration. UWV-clients (N=1.415) participated in an experimental scenario study (adequate vs. limited information providing). Next to aggression, psychological, UWV and social demographic characteristics were measured. Compared to limited information, receiving adequate information results in lower aggression. Clients with more negative affect show more aggression, but receiving adequate information especially reduces aggression in these clients.

This paper examines the relationship between imprisonment length and registered recidivism. The data come from a unique longitudinal and nationwide study of Dutch male prisoners, serving an average of 4.1 months of confinement (N=1,467). Ideally an experimental design would be appropriate to examine the influence of different sentence lengths on recidivism. In order to approximate such a design using observational data, we adopt a propensity score methodology to control for selection bias in the dose-response relationship. Using a six-month follow-up, we do not find significant differences in post-release recidivism between men who spent shorter or longer periods of time in confinement. We discuss the pros and cons of the methodology applied as well as potential implications of the findings.

Het begrip arbeidsovereenkomst als bedoeld in artikel 7:610 BW vormt niet enkel in het arbeidsrecht een centraal begrip, maar speelt ook in het fiscaal recht en socialezekerheidsrecht een belangrijke rol. In deze bijdrage wordt onderzocht op welke wijze de kwalificatie van de arbeidsrelatie in het arbeidsrecht, socialezekerheidsrecht en fiscaal recht geschiedt en wordt onderzocht in hoeverre daarbij sprake is van een uniforme toetsing van artikel 7:610 BW. Vervolgens wordt nader ingegaan op de ontwikkelingen rondom de Wet DBA en wordt stilgestaan bij de door het kabinet aangekondigde herijking van de begrippen vrije vervanging en de gezagsverhouding.

Registered youth crime figures in the Netherlands show a spectacular downward trend from 2007 (minus 60%). In this article the authors show that this trend can be observed in a lot of other countries. They argue that a number of international developments has created a climate favorable for juvenile crime reduction: more (situational) crime prevention, less use of alcohol, more commitment to schooling, more satisfaction with living conditions, and changing activity patterns during leisure time. For the Netherlands this coincides with a diminished willingness of the Dutch police to follow up on suspicions that a youngster has committed a minor offense. The authors discuss the worldwide dissemination of smartphones and online games that started in 2006/2007, as well as the subsequent changes in the use of free time, which might have contributed to juvenile crime reduction.

Ondernemingen rapporteren steeds vaker op vrijwillige basis over duurzaamheid. Dit artikel bespreekt die maatschappelijke trend en de daarop aansluitende regelgeving, zoals de Europese richtlijn die bepaalde ondernemingen verplicht om te rapporteren over niet-financiële onderwerpen, zoals mensenrechten, corruptie en milieu, evenals de mogelijke rol voor de Corporate Governance Code.

In deze bijdrage gaat de auteur in op de wijzigingen die de Corporate Governance Code 2016 meebrengt voor de beloningen bij beursgenoteerde vennootschappen. De auteur bespreekt de samenstelling van de remuneratiecommissie, het beloningsbeleid, de beloning van individuele bestuurders, het remuneratierapport, de ontslagvergoeding en het achteraf aanpassen en terugvorderen van beloning.

This article addresses disaster recovery preparedness characteristics prescribed by literature and guidelines. An exploratory study was conducted in 25 Dutch safety regions to describe the status of disaster recovery preparedness with an emphasis on psychosocial support aspects. The study pointed at substantial cross-regional variation. Particular areas of improvement were identified in relation to involving citizens and partner organizations in safety regions’ recovery planning efforts, and the extent to which preparedness activities are guided by regional risk profiles. Optimization of preparedness takes place in an everyday context where relatively little priority is assigned to disaster recovery. Also, as major crises are fairly scarce there is little room for learning or routinization. Deliberate investments to enhance disaster recovery preparedness are needed, they would however benefit from more research into the association between relevant conditions, the disaster recovery preparedness level and the quality of service delivery when an event actually takes place.

The main cities in the Netherlands and Belgium are becoming superdiverse majority-minority cities. This implies more than increasing diversity, but involves an increasing diversification of diversity and (contested) processes of normalization of diversity. The article explores the increase of temporary citizens and undocumented migrants as part of this transition. The rise of intra-EU-migration and transmigration contributes to an increase of temporary citizens. Using the case of Antwerp (Belgium), the article analyses the presence of undocumented migrants, using data of the collective regularization in Belgium in 2009, and of transmigrants, building upon an explorative research in Antwerp & Brussels in 2015.

Amsterdam and Rotterdam both have become majority-minority cities. Cities where all ethnic population groups, including that of Dutch descent, now form a minority. Most migration research focusses on the integration of a variety of migrant groups in the city. This article addresses the group forgotten in migration research: the people of Dutch descent. What does it mean for people of Dutch descent to be part of an ethnic group that is becoming increasingly smaller in the super-diverse neighborhoods of the city? Amsterdam is often regarded as the example of a ‘happy’ super-diverse city, while Rotterdam considered to be an ‘unhappy’ super-diverse city. Our research confirms that in Rotterdam people of Dutch descent draw brighter boundaries between themselves and people of other ethnic backgrounds than their peers in Amsterdam do. It is remarkable that the difference between Rotterdam and Amsterdam is especially evident among people in the middle and higher echelons of the labour market, and less so among the working class. What causes this difference? In both cities, we see that people from the creative sector and people working in law enforcing occupations like police, army and security are characterized by a stabile attitude towards ethnic diversity. The cities’ general climate seems to influence – both positively and negatively – mainly those in administrative, technical, financial and social professions, where we find less stable attitudes towards diversity.

Politici spelen een belangrijke rol bij de bescherming van de rechtsstaat, maar er wordt soms betwijfeld of zij die rol waarmaken dan wel voldoende serieus nemen. Het toetsen van verkiezingsprogramma’s van politieke partijen kan een goed middel zijn om in beeld te brengen hoeveel aandacht er daadwerkelijk is voor de rechtsstaat. Dat is echter geen sinecure; zoals uit deze bijdrage blijkt is het al lastig om tot een gedeelde opvatting te komen van wat de rechtsstaat inhoudt. Immers, als de onderzochte partijen zich niet herkennen in het gehanteerde concept zullen zij zich daar ook niet door aangesproken voelen. Internationaal, bijvoorbeeld binnen de VN en Europese Unie is er al enige ervaring opgedaan met het meten van rechtsstatelijkheid binnen staten. Welke indicatoren daarbij worden gebruikt zijn van groot belang voor de uitkomsten van de toetsing, waarbij het risico op versimpeling van de werkelijkheid op de loer ligt. De ervaringen van internationale organisaties hiermee kunnen als bron van inspiratie dienen voor toetsing van verkiezingsprogramma’s op rechtsstatelijkheid en tevens kunnen daar lessen uit worden getrokken. Deze vraag staat in deze bijdrage centraal.

Verslag van de op 4 november 2016 in het Domus Medica te Utrecht gehouden najaarsvergadering van de Vereniging voor Gezondheidsrecht.

De Wwft-meldplichtigen zijn de poortwachters van het economische stelsel in de strijd tegen witwassen en terrorismefinanciering. Indien die poortwachters zich niet houden aan hun meldplicht van ongebruikelijke transacties of de plicht tot cliëntenonderzoek kunnen zij naast bestuurs- of tuchtrechtelijk ook strafrechtelijk worden vervolgd. In dit artikel een analyse van de toenemende hoeveelheid strafrechtelijke jurisprudentie met betrekking tot Wwft/WED-zaken. In het bijzonder aandacht voor enkele Wwft/WED-specifieke leerstukken, te weten kleurloos opzet, het instellingsbegrip, de ‘ongebruikelijke transactie’, de vervolgingsuitsluitingsgrond, het transactiebegrip en de samengestelde transactie. Dit artikel behandelt tevens de vraag waarom Wwft-feiten strafrechtelijk worden aangepakt.

Crime victimization risk is usually calculated by dividing the number of crimes by the size of the local population. This procedure does not account for the mobility of the residents. We develop and apply an alternative procedure that divides the number of crimes by the number of people actually present: the ambient population. The ambient population includes commuters, tourists and other visitors. The regular and the alternative crime rate measures of the four largest cities in the Netherlands are compared using data of the ‘AD Misdaadmeter’. We find that ambient populations are larger than residential populations, in particular in Amsterdam. The differences are small however, and the increased effort of calculating ambient populations does not compensate the increased precision in crime measures. For comparisons between annual crimes rates of cities or municipalities, it is sufficient to divide numbers of crimes by populations.

Sinds november 2014 is de Europese Centrale Bank de belangrijkste toezichthouder voor de banken in de eurozone. De overdracht van toezichtstaken aan de ECB is opmerkelijk omdat het Verdrag van Maastricht hiervoor – vooral onder Duitse druk – hoge drempels opwierp. Destijds werd overdracht van toezichtstaken ook niet nodig geacht vanwege de harmonisatie van de regulering van banken. De crisis in de eurozone heeft laten zien dat dit echter geen substituut vormde voor centralisatie van het bankentoezicht. Bovendien vertoonde deze regulering ernstige tekortkomingen. Een derde les uit de crisis is dat toezicht op afzonderlijke instellingen onvoldoende is voor het waarborgen van financiële stabiliteit: het geheel is meer dan de som der delen.

From a geographical perspective, this article explores positive images of safety in the context of nightlife areas. It also considers the ways by which nightlife visitors’ experienced safety might be nurtured, as an alternative to how experienced lack of safety might be ‘prevented’. From our interviews, we find safety to emerge from interactions between many (im)material elements, and the nightlife consumers themselves. We argue that positive safety can be understood as something that envelopes and at the same time is reworked by individuals, but that does not necessarily require a conscious understanding. From this finding, we offer a different logic and rhetoric regarding safety in nightlife spaces.

Deze bijdrage is een reactie op het artikel ‘De rechtsstaat: van sluitpost naar “Leitmotiv”’ van Zouridis, Wierenga en Niemeijer in het Nederlands Juristenblad, waarin kritiek wordt geleverd op het eerste hoofdstuk van het jaarverslag van de Raad van State. De Raad waarschuwt daarin voor het zien van rechtsstatelijke overwegingen in de politiek als een soort van sluitpost. Zouridis, Wierenga en Niemeijer vragen zich af op basis van welke empirische feiten de conclusies van de Raad van State zijn gebaseerd en of deze wel de juiste oorzaken voor het afkalven van de rechtsstaat in het vizier heeft. De auteurs van deze reactie vragen zich op hun beurt echter af of het betoog in dat artikel op zijn beurt wel op voldoende empirische onderbouwing steunt. Het gaat de auteurs daarbij met name om de onderbouwing van de stelling dat bestuur en wetgever ‘regelverslaafd’ zijn, de vraag wat het aantal wettelijke regels zegt over het rechtsstatelijke gehalte van de samenleving en welke rol overheidsjuristen vervullen bij het bewaken van rechtsstatelijke normen. Aan het slot van de bijdrage gaan de auteurs in op de vraag of er niet sprake is van een bredere trend, die twijfels oproept over de wijze waarop binnen het rechtswetenschappelijk onderzoek met empirische data en bronnenonderzoek wordt omgegaan.