Professionals dealing with crises are more or less forced to a next level of crisis communication and crisis management. This is because of the influence of social media. Messages on Twitter, Facebook and other social media can have a significant impact on the course of developments during a crisis. Sometimes in a positive way, when help is mobilized quickly and people can be informed almost instantly. On other occasions the impact is more negative, when for instance rumors lead to false accusations or threats. In the past several years, crisis management authorities have built up more experience with the use and application of social media and monitoring tools. There are still cases where officials and professionals are taken by surprise because of the shift stream of messages and their impact on public opinion and crisis control. But also lessons have been learned, e.g. in terms of online and offline reactions, cooperation with the public, and rumor control.
This article gives an overview of research results in literature and summarizes the outcomes of a case study research project.

De regulering van het gebruik van gegevens en lichaamsmateriaal voor medisch-wetenschappelijk onderzoek nadat de patiënt is overleden, vertoont lacunes. Voor gegevens zijn de artikelen 7:457 eerste lid en 7:458 BW richtinggevend. Voor lichaamsmateriaal wordt een toegespitste regeling node gemist. Voor obductie en ontleding in het belang van de wetenschap zou de wet nadere voorwaarden moeten stellen.

De auteur gaat in op het rapport van de EU Expert Group: ‘Ways to tackle inheritance crossborder tax obstacles facing individual within the EU.’ Zij is van mening dat om de vraag te kunnen beantwoorden of de in het rapport gegeven weg naar een oplossing de juiste is, nog het nodige moet worden onderzocht. Gebruikmaking van het netwerk van de CNUe kan daarbij nuttig zijn.

On July 1st 2016 a law entered into force that gives the victim or survivors of serious crimes the right to speak unrestrictedly in court. Where the victim or survivors used to be only permitted to make a statement on the consequences of the crime for them, the recent amendment of the law permits them to speak about the evidence, the legal qualification of the crime, the culpability of the offender and the appropriate punishment as well. Discussions on the introduction or extension of the victim’s right to speak mainly focused on the consequences of victim statements on the procedural consequences and on the consequences for the victim. Little attention is paid to the consequences for the offender. This article reports the findings of a systematic literature review on the relation between a victim statement and the imposed punishment. The findings from the American studies show that a victim statement aggravates sentencing outcomes. How desirable is that? For answering that question, more research is needed, which the legislator has not wanted to wait for.

This article deals with the topic of the life imprisonment in the Netherlands. The court Noord-Nederland judged that life imprisonment in the Netherlands doesn’t meet the criteria of the ECtHR, especially the ‘prospect of release of life prisoners. In this article I place the court’s decision in a context of national law and case-law (national, and international). In my opinion, there is still a prospect of release, because of the many independent judicial bodies and procedures that are involved to the decision to grant (or not) a pardon and the new developments in the penitentiary law.

In the Netherlands more and more criminal lawyers recognize the importance of Restorative Justice. The author illustrates this on the basis of several criminal cases in different phases of the criminal process. Under conditions Restorative Justice is of importance for all parties, including the suspect/offender. Criminal lawyers have to find the courage to overcome cold feet, so that they can fully meet the needs and interests of their clients.

Dit artikel bespreekt de regeling van de kwaliteit van zorg in de Wkkgz.De kwaliteitswetgeving is up-to-date gebracht. Veel onderdelen van de Kwaliteitswet zorginstellingen zijn behouden gebleven, maar er zijn ook enkele elementen toegevoegd, zoals de regeling van het veilig melden en het omgaan met incidenten.

Dit artikel bespreekt de bepalingen inzake toezicht en handhaving in de Wkkgz. Deels zijn deze bepalingen afkomstig uit bestaande wetgeving, deels zijn ze nieuw. Het gaat dan om de verplichting van de zorgaanbieder om een register bij te houden van (intern gemelde) incidenten, de verplichte melding aan de Inspectie over disfunctionerende zorgverleners en de openheid naar de patiënt dan wel diens nabestaanden over calamiteiten.

An explicit goal in the Dutch victim policy is to offer protection to victims of crime. Based on a EU Directive all member states shall ensure that victims receive a timely and individual assessment, to identify specific protection needs. In this paper the question is: which victims especially do need protection? More specific, it examines whether the victim-offender relationship, controlling for the confounders ‘type of crime’ and ‘gender of the victim’, contributes to the extent in which protection is a reason for reporting crimes to the police. For victims of domestic violence (by partners, ex-partners and (other) family members), the need for protection is an important reason for reporting – not just for women and girls, but also for men and boys. The need for protection is an important reason for reporting for victims by partners, ex-partners and (other) family members of non-violent as well as violent crimes.

In a recent letter to parliament, the Dutch minister of Security and Justice announced a revision of the regulations concerning the use of force by members of the Dutch police. The police had requested such a revision, because they believe that the current regulations are not up-to-date and lead to an unacceptable criminalization of officers who have used force while on duty. The changes announced in the letter are the introduction of a new criminal offence, the introduction of a new defense type (specifically for police officers) and various changes in procedural law. This article critically examines several of these changes.

Op 20 juli 2015 heeft de Minister Van der Steur (Veiligheid en Justitie) een nieuw wetsvoorstel voor vergoeding van affectieschade bij de Tweede Kamer ingediend Het artikel bespreekt dit wetsvoorstel en de consequenties die dit wetsvoorstel voor het medische aansprakelijkheidsrecht heeft. Het huidige wettelijke kader wordt geschetst en vervolgens worden de bepalingen van het wetsvoorstel besproken en de consequenties daarvan voor het medische aansprakelijkheidsrecht.

Naasten en nabestaanden van slachtoffers van ernstige misdrijven kunnen, indien zij door de confrontatie met de schokkende gebeurtenis psychische schade lijden, zich met hun vordering tot vergoeding van shockschade voegen in het strafproces. Hoe en in welke mate worden shockschadevorderingen in het strafproces inhoudelijk behandeld, gegeven het feit dat deze vorderingen snel een onevenredige belasting van het strafproces kunnen opleveren? Welke invloed en betekenis heeft de verruiming van het voegingscriterium per 1 januari 2011 hierin? Ter beantwoording van deze vragen hebben de auteurs uitvoerig jurisprudentieonderzoek uitgevoerd naar het ‘lot’ van shockschadevorderingen in het strafproces.

Child homicide is a phenomenon that not infrequently leads to shock and societal unrest. However, the precise nature and scope of child homicide in the Netherlands remains unknown. This article attempts to fill the gap in our current knowledge by reporting descriptive research on child homicide in the Netherlands in the period 2009-2014. Further, this article aims to assess if media attention regarding child homicide brings about a so-called copycat-effect. By means of descriptive statistics, case, victim and perpetrator characteristics of 74 cases of filicide are assessed.

Bespreking van de casus Tuitjenhorn, waarbij een huisarts een terminaal zieke patiënt twee injecties toedient, waarna de patiënt overlijdt. Nadat de coassistent de casus bespreekt met haar begeleider bij het AMC, dit tot een melding aan de IGZ leidt en aan de huisarts een tijdelijk verbod tot beroepsuitoefening wordt opgelegd, pleegt de huisarts suïcide. Aandacht wordt besteed aan het Rapport van de Evaluatiecommissie Tuitjenhorn, naar aanleiding van de uitspraak over het opgelegde bevel, aan het handelen van de IGZ en de communicatie van overheidswege.

This article explores the relation between death, the fear and denial of it, and the appeal of mortuary rites attempting to transcend senses of mortality. It aims to show how our Own death, as a shamefull and solitary characteristic of modernity, has become a taboo and how it simultaneously continues to spur our imagination of the way Others die. Building on research in Suriname, it argues that both colonial compulsion and anthropological gazing have contributed to distorted and ambiguious attitudes toward death cross-culturally. As such, the article seeks to advance discussions on death and taboo as a perpetuum mobile of dread and everlasting enchantment.

Indien een patiënt schade heeft geleden ten gevolge van een lekkend borstimplantaat, een niet goed sluitende hartklep, een heup die metaaldeeltjes afgeeft of een andersoortige medische hulpzaak, rijst de vraag of, en zo ja, op wie hij deze schade zou kunnen verhalen. In dit artikel wordt besproken welke actoren de patiënt zou kunnen aanspreken, waarbij met name gekeken zal worden naar recente ontwikkelingen op het gebied van de aansprakelijkheid van deze actoren.