Een heel kleine groep jongeren ontwikkelt een ‘criminele carrière’. Toch stopt ook iedere veelpleger vroeg of laat. Dit proces van desistance bij jongeren en jongvolwassenen is het onderwerp van dit artikel. Eerst wordt een overzicht van recente literatuur gegeven, daarna worden de resultaten van een kleine, exploratieve studie gepresenteerd: Familie vormt een krachtig motief voor jonge veelplegers om te stoppen. Liefdesrelaties hebben daarentegen nauwelijks invloed, net als werk. Als eenmaal is besloten te stoppen, is werk wel belangrijk om het vol te houden. Ten slotte is de eigen keuze, human agency of ‘subjectieve verandering’ heel belangrijk bij desistance.

In dit artikel wordt in vogelvlucht de totstandkoming en de theorie van het justitieel casusoverleg (JCO) geschetst. Het JCO is een overleg waarbij verschillende ‘ketenpartners’ per jeugdige overleggen over de beste aanpak ten aanzien van vervolging, afdoening en hulpverlening. De Rotterdamse praktijk van het JCO komt ook aan bod. Er wordt met name ingegaan op de effectiviteit van het Rotterdamse JCO. Hoewel het Rotterdamse JCO effectief is, kan de objectieve meerwaarde nog verder worden verbeterd. Ontwikkelingen zoals de komst van het Rotterdamse Veiligheidshuis bieden kansen om het JCO nog beter te laten functioneren.

Het onderwerp van deze bijdrage is de schorsing van de voorlopige hechtenis onder bijzondere voorwaarden bij jeugdigen. Centrale vraag is in hoeverre de wetgever erin is geslaagd om in de nieuwe Wet gedragsbeïnvloeding jeugdigen en het bijbehorende Besluit duidelijkheid te creëren over de grenzen van de onschuldpresumptie. Op basis van de algemene beschouwingen, waarin de nadruk ligt op proportionaliteit in plaats van op subsidiariteit, het nieuwe criterium ‘voorwaarden het gedrag van de veroordeelde betreffende’, dat volledig is toegesneden op de voorwaardelijke veroordeling en een beschouwing van de nieuw opgenomen bijzondere voorwaarden, wordt geconcludeerd dat dit niet het geval is. Tot slot worden concrete aanbevelingen gedaan om de wet en praktijk alsnog met de onschuldpresumptie in overeenstemming te brengen.

Volgens Michiel Herweijer zijn er in de notitie Vertrouwen in wetgeving vijf hoofdlijnen terug te vinden:

1. terughoudend zijn met nieuwe wetten;

2. meer ruimte geven aan burgers, bedrijven en uitvoerders;

3. meer aandacht voor uitvoering en toepassing van wetten;

4. vaker gebruikmaken van ICT-toepassingen bij ontwerp en redactie van wetteksten;

5. meer aandacht voor Europese rechtsvorming.

The primary goal of this article is to survey the various criminological study programmes in the Netherlands and Flanders and of the jobs students attain after graduating in criminology. The theoretical question posed is to what extent the enormous expansion of criminology over the last decade has contributed to the scientific development of criminology as a discipline and to better-informed crime policies. Though the answer to this question remains limited to an ‘it depends on how you look at it’ position, the author is not pessimistic. Taking into account the current grim penal climate and the fact that the criminologist is a relative newcomer on the Dutch labour market, the positions criminology students have been able to gain – with jobs within the police force, in research and policy-development as prime fields – give reason to be hopeful, if reflexivity and overview remain the primary educational goals and practical skills training is not seen as the ‘trick box’ for the ‘quick fix’ of the safety problem.

John Blad reageert op het artikel De komende emancipatie van het slachtoffer van Jan van Dijk.