Bij de verkoop van een onroerende zaak wordt dikwijls de garantie gegeven dat de zaak geschikt is voor ‘normaal gebruik’. Deze term heeft betrekking op wat daaronder volgens gangbaar spraakgebruik wordt verstaan (geobjectiveerde Haviltex-uitleg). Echter, bij de uitleg blijft ook de conformiteitsmaatstaf van art. 7:17 BW een rol spelen: wat mocht de koper verwachten?

Kan een consument door zijn eigen gedragingen het recht verspelen om gebruik te maken van een wettelijke bedenktijd? Bij de koop op afstand is het antwoord inmiddels gegeven. Art. 6:230s lid 3 BW beperkt de consequenties tot een verplichting tot vergoeding van de waardevermindering van de zaak.

Op 23 februari 2011 is een nieuwe timesharerichtlijn in Boek 7 (titel 1A) BW geïmplementeerd. De ruimere definitie van het begrip timeshare doet vragen rijzen over welke huurovereenkomsten al dan niet onder de regeling vallen. De nieuwe regeling wordt tevens bezien vanuit het perspectief van het arrest Schena c.s./Akgi Royal Palm over de lotgevallen van een timeshare op Sint Maarten.

De Hoge Raad heeft zich in dit arrest voor de eerste keer uitgelaten over de rechtsgevolgen van de Vormerkung. Deze nieuwe rechtsfiguur leidt niet tot beschikkingsonbevoegdheid van de verkoper. De schuldeiser van de verkoper die na de Vormerkung beslag heeft gelegd op het registergoed, heeft nadat dit goed is geleverd aan de koper, geen aanspraak op uitbetaling door de notaris van een deel van het restant van de koopsom.