In deze bijdrage staan de auteurs stil bij de inwerking van de insolventieprocedure op overeenkomsten. Zij bespreken aan de hand van recente rechtspraak de hoofdregel dat het faillissement bestaande overeenkomsten niet beïnvloedt, het recht van de curator om tekort te schieten, de gevolgen van het faillissement voor verplichtingen uit huur-, pacht-, arbeids- en agentuurovereenkomsten en de mogelijkheden tot verrekening.

In het Eurocommerce-arrest heeft de Hoge Raad de strenge verrekeningsregels voor banken aangescherpt. Niet alleen mag een bank niet verrekenen met de betalingen die binnenkomen na het peilmoment, verhaal krachtens een pandrecht op deze betalingen is eveneens uitgesloten. Dit heeft gevolgen voor de kredietverlening en het betalingsverkeer. De vraag waar het peilmoment precies ligt, wordt van cruciaal belang.

Big data lijkt waarde te vertegenwoordigen en dat maakt deze data een interessant object voor een (faillissements)beslag. Gelet op het onstoffelijke karakter van data brengt dit ook de nodige vragen met zich. In dit artikel wordt de mogelijkheid tot het leggen van beslag en faillissementsbeslag op data onderzocht en worden de gevolgen van een (faillissements)beslag op data verkend.

In faillissementen met een sterk maatschappelijk belang en/of waarbij er kennelijke aanwijzingen zijn van fraude moet het Openbaar Ministerie het onderzoek voeren in België. De curator heeft daarbij een ondersteunende rol, maar moet ook in andere gevallen door de rechter-commissaris gedwongen kunnen worden onderzoek te verrichten. Bij lege boedels moet de Staat de procedurekosten dragen.

Naar aanleiding van Credit Suisse/Jongepier q.q. wordt besproken (1) in hoeverre vorderingen die voortvloeien uit reeds bestaande rechtsverhoudingen na faillissement ter verificatie ingediend kunnen worden, (2) of dit leidt tot een wenselijke uitkomst, en (3) in hoeverre hiermee tegemoet wordt gekomen aan de in de literatuur geuite kritiek op Koot Beheer/Tideman q.q.

Het Berzona-arrest blijkt geen vergissing van de Hoge Raad, gelet op de recente uitspraak Credit Suisse/Jongepier q.q. Daarmee is het onderscheid tussen ongeoorloofde ‘actieve wanprestatie’ en geoorloofde ‘passieve wanprestatie’ in het Nederlandse recht geïntroduceerd. In deze bijdrage breekt de auteur een lans voor afschaffing van dit onderscheid, althans het maar zeer beperkt toestaan van uitzonderingen op de hoofdregel van art. 26 Fw.

Het arrest Credit Suisse/Jongepier q.q. gaat (onder meer) over de vraag hoe moet worden omgegaan met vorderingen die na de datum van het faillissement uit hoofde van een lopende overeenkomst ontstaan. In dit artikel wordt stilgestaan bij de achtergrond van het arrest en wordt bezien wat nu de stand van zaken is op het gebied van de overeenkomst in faillissement. Ook worden de praktische gevolgen van de beslissing van de Hoge Raad belicht. Geconcludeerd wordt dat het arrest een bevestiging is van eerdere rechtspraak op dit punt en dat daarmee de vraag rest of een wetswijziging noodzakelijk is.

De ratio van art. 362 lid 2 Faillissementswet leidt tot analogische toepassing van de procesrechtelijke regels uit het Rv op in de wet voorkomende insolventieprocedures. Betoogd wordt dat voor analogie van de waarheidsplicht ex art. 21 Rv bij de eigen aangifte tot faillietverklaring geen plaats is.

Rentetermijnen die vervallen na overlijden van een schuldenaar wiens nalatenschap wordt vereffend conform afdeling 4.6.3 BW leveren in de praktijk onduidelijkheid op. Deze bijdrage vergelijkt twee op dit punt relevante rechterlijke uitspraken, om vervolgens de behandeling van rentetermijnen in faillissement voor het voetlicht te brengen. Daarna wordt beargumenteerd waarom die behandeling ook in vereffening dient te worden gevolgd en wordt geanalyseerd wat daarvan de praktische gevolgen zijn. Daarbij wordt aandacht besteed aan aansprakelijkheid en verhaalsaansprakelijkheid en wat de relevantie is van een eventueel negatief saldo en het onderscheid tussen de zware en lichte vereffening.

Op 1 juli 2017 is de Wet versterking positie curator in werking getreden. In deze bijdrage wordt onderzocht of de curator er met deze wet rechten en instrumenten bijgekregen heeft en of zijn positie daadwerkelijk is versterkt. De inlichtingen- en medewerkingsplicht in de Faillissementswet wordt geanalyseerd en vergeleken met de situatie vóór de wetswijziging.

Op 22 juni 2017 oordeelde het Hof van Justitie EU dat de regels met betrekking tot overgang van onderneming van toepassing zijn in een pre-packprocedure. In het artikel wordt de reikwijdte van het arrest, de (on)mogelijkheden voor betrokkenen bij doorstarts in het verleden en mogelijkheden tot aanpassing van de wet besproken.

De curator krijgt een alsmaar toenemende rol met betrekking tot behartiging van maatschappelijke belangen zoals faillissementsfraudebestrijding. Met het wetsvoorstel versterking positie curator krijgt de curator een extra wettelijke taak die strekt tot faillissementsfraudebestrijding. De auteur analyseert, adresseert en bespreekt in dit artikel de voor- en nadelen van deze taak.

In deze bijdrage gaat de auteur in op de systematiek van het Besluit activiteiten leefomgeving (Bal) en de rol van het Bal in het omgevingsrecht.

In april van dit jaar vond in Driebergen de jaarvergadering van de Vereniging voor Gezondheidsrecht plaats. Tijdens het inhoudelijke gedeelte lichtten Elies Steyger, Joris Rijken, Matthijs Vermaat, Emke Plomp en Tessa van den Ende hun bijdrage aan het preadvies ‘Op weg naar tien jaar nieuw zorgstelsel. Terug en vooruitblik’ toe. Op die manier ontstond een breed panorama van de stand van het zorgstelsel met aandacht voor het Europees recht, de positie van de zorgverzekeraars, de Wmo 2015, de winstuitkering in de zorg en de rol van de toezichthouder. Tijdens de paneldiscussie voorgezeten door Jaap Sijmons hadden de leden de gelegenheid over deze thema’s met de preadviseurs van gedachten te wisselen. Cathy van Beek sloot af met een voordracht waarin zij constateerde dat van de beoogde versterking van de rol van de patiënt onder het nieuwe stelsel (nog) weinig terecht was gekomen.

Van 10 januari tot 20 februari jl. lagen voor zienswijzen ter inzage: het ontwerp voor het Programma Aanpak Stikstof (het PAS, te onderscheiden van de programmatische aanpak stikstof, de PAS), het bijbehorend plan-MER, inclusief passende beoordeling (met enkele achtergrondrapporten) en de gebiedsanalyses van alle Natura 2000-gebieden waar sprake is van (bedreiging van) habitats die gevoelig zijn voor stikstof (‘de gebiedsanalyses’). Tegelijkertijd zijn openbaar gemaakt: de ontwerpen voor het Besluit grenswaarden programmatische aanpak stikstof en de Regeling programmatische aanpak stikstof (ieder met een eigen toelichting), de Overeenkomst generieke maatregelen in verband met het programma aanpak stikstof en een groot aantal achtergronddocumenten. In deze bijdrage bespreek ik het systeem van de PAS en de bouwstenen ervan, de ter inzage gelegde documenten, op hun juridische merites. De kernvraag luidt of Nederland met de PAS, zoals geconcretiseerd in het PAS en gebiedsanalyses, in overeenstemming handelt met (art. 6 van) de Habitatrichtlijn.