The Netherlands has a long history of alternative dispute resolution in the area of education. Recently, empirical research by ‘Onderwijsgeschillen’, the largest organization for dispute resolution in this field, has lead to the successful introduction of mediation in certain types of alternative conflict resolution. In this article, Hilde Mertens, managing director of Onderwijsgeschillen, describes this research, the practical implementation of its findings, and the positive impact of mediation in conflict resolution in education.

In her paper, Rundle seeks to develop a normative legal theory that is distinctively public. Building on her book, Forms Liberate, she seeks to bring Fuller’s legal theory into conversation with Arendt’s political theory. In this comment, I present some hesitations with regard to the fruitfulness of this conversation. It concludes with the suggestion to explore how Radbruch’s ‘idea of law’ could be fruitful for the overall jurisprudential project Rundle seeks to develop in her work.

In deze bijdrage geeft de auteur een antwoord op de vraag of hij zich als inspecteur-generaal door dit rapport geholpen zou voelen. Naar zijn oordeel is de WRR nog niet klaar met zijn taak.

Onlangs stelde adviseur Van der Steenhoven voor het toezicht door de IGZ in één wet te regelen. Hij verwees daarbij naar een advies van Abeln. Deze bepleitte een wettelijke regeling om meer eenheid en consistentie te krijgen in de verwachtingen ten aanzien van het toezicht en mede daardoor ook een beter aanstuurbare organisatie te bereiken. Den Haag vreesde dat met de ontwikkeling naar een eigen wetgeving voor de inspecties, ook de ministeriële verantwoordelijkheid voor dit toezicht gewijzigd zou gaan worden.

In het toezicht wordt getracht organisaties in hun feitelijk functioneren te beïnvloeden en te beheersen. Een van de aspecten van organisaties waar de belangstelling van de toezichthouders steeds meer naar uit gaat, is cultuur. Cultuur wordt dan gezien als de ‘driver’ achter het handelen van organisaties en in de wens om gevaren te voorkomen zoekt de toezichthouder naar aangrijpingspunten die tijdig zicht geven op waarschijnlijk gedrag en vooral ongewenst gedrag. In deze bijdrage bespreekt de auteur enkele problemen die aan de cultuurnotie als aangrijpingspunt van wettelijk toezicht verbonden zijn. Concluderend leidt het artikel tot het inzicht dat aan de cultuurnotie nog veel onduidelijk is en dat de hantering ervan in het toezicht dan ook meer vragen oproept dan dat er mee beantwoord kunnen worden.

Jeff McMahan, one of the leading contemporary writers on ‘just war thinking’, argues in the book under review, Killing in War, that one of the central tenets of the ‘ius in bello’, namely the moral equality of combatants, is both conceptually and morally untenable. This results from a reflection upon and a departure from two basic assumptions in Walzer’s work, namely the idea that war itself isn’t a relation between persons, but between political entities and their human instruments and the idea that the ‘ius ad bellum’ and ‘ius in bello’ are and should be kept distinct. This book merits serious reflection. However, the disadvantages of McMahan’s position are obvious. If the rights of combatants during war depend on the justice of their cause, the immunity of the civilians on the side of the supposed ‘unjust’ enemy is seriously endangered.

Toezicht is voortdurend onderwerp van gesprek. Meestal in kritische zin. In Nederland kennen we verschillende soorten toezichthouders: autoriteiten, inspecties en andere toezichthoudende diensten. De beleidsvorming en ontwikkeling op het terrein van toezicht vond de laatste jaren in afzonderlijke vakjes plaats. In dit artikel wordt de kwestie aan de orde gesteld welke gemeenschappelijkheden er in te onderkennen zijn en of er andere verbindingen gemaakt zouden moeten worden. In de roep om te komen tot een kleinere overheid wordt het toezicht vooral kwantitatief benaderd en worden werkwijzen vanuit de wens om tot minder toezicht te komen gemakkelijk aangepast. Bepleit wordt dat er behoefte is de ‘missie’ van het toezicht te herbevestigen als ‘bescherming bevolking’ in een ingewikkelde samenleving met veel ‘afhankelijkheden’. Daar dient het vertrekpunt voor de ontwikkeling van het toezicht te liggen.