Het adagium van medezeggenschap, dat ‘zij de zeggenschap volgt’, ligt ten grondslag aan de in 1971 ingevoerde structuurregeling. Het doel dat destijds met deze regeling werd nagestreefd, betrof het verschaffen van een stem aan werknemers op het hoogste niveau binnen de onderneming. De structuurregeling moest dus voorzien in de groeiende behoefte aan vennootschappelijke medezeggenschap. In dit artikel analyseren de auteurs de Nederlandse structuurregeling voor naamloze en besloten vennootschapen. Ook is er enige aandacht voor rechtsvergelijking met het Duitse recht. De kernvraag die de auteurs beantwoorden, is in hoeverre het vennootschappelijke medezeggenschapsrecht op basis van de structuurregeling in Nederland nog het beoogde effect heeft.

In het Matzak-arrest breidt het Hof van Justitie EU het begrip arbeidstijd - onder voorwaarden - uit tot thuis doorgebrachte wachttijd. Het arbeidstijdenrecht biedt tot dusver slechts beperkte bescherming tegen oproeparbeid, terwijl de daaraan verbonden onzekerheid de gezondheid en het welzijn van steeds grotere groepen werknemers bedreigt. In deze bijdrage wordt onderzocht voor welke oproepcontracten het aanmerken van wachttijd als arbeidstijd soelaas biedt, waarbij tevens wordt ingegaan op het verband met de WML en de oproeptermijn in de Wet Arbeidsmarkt in Balans.

The perception of how the interests of vulnerable adults should be protected has been changing over time. Under the influence of human and patient’s rights a profound shift of protection paradigms has taken place in the last decades. In the framework of this shift, in addition to traditional adult guardianship measures, new instruments have been developed allowing adults to play a greater role in the protection of their (future) interests. This has also been the case in the Netherlands, where adults in the course of the last decade have acquired the possibility to make a so-called living will, internationally better known as a continuing, enduring or lasting power of attorney. This article discusses this instrument, in comparison with the traditional adult guardianship measures currently in force in the Netherlands, from the perspective of the new protection paradigm based on a human rights approach.
---
In de afgelopen decennia is de manier waarop naar de bescherming van kwetsbare meerderjarigen wordt gekeken, veranderd. Van een benadering waarbij de focus voornamelijk lag op bescherming is de nadruk steeds meer komen te liggen op het recht op autonomie en zelfbeschikking van de meerderjarige. De opkomst van mensen- en patiëntenrechten heeft geleid tot het ontstaan van een nieuw beschermingsparadigma. In dat kader zijn nieuwe instrumenten ontwikkeld, die meerderjarigen een grotere rol toekennen in de bescherming van hun (toekomstige) belangen. Dit is eveneens het geval in Nederland, waar meerderjarigen een levenstestament kunnen opstellen om voorzieningen te treffen voor een toekomstige periode van wilsonbekwaamheid. Dit artikel bespreekt het levenstestament, in samenhang met de traditionele rechterlijke beschermingsmaatregelen, vanuit het perspectief van het nieuwe beschermingsparadigma.

Deze bijdrage is een naschrift bij de reactie van Lennarts op het pleidooi van de auteur voor de benoembaarheid van rechtspersonen als niet-uitvoerende bestuurder en als commissaris. De auteur bespreekt hoe Lennarts de rechtspersonenrechtelijke inrichtingsvrijheid miskent en hoe de door haar voorgestane inbreuk op de partijautonomie een sluitende rechtvaardiging mist.

The semi-public domain covers the places that are accessible to the public but which are controlled by private entities. Shopping malls, public transport, bars and sports events are examples of such places. In case of misconduct, the private manager may impose exclusion orders. This sanction relies on legal contracts and the exclusive nature of the right to property. The legal framework consists therefore primarily of private law. Exclusion orders may not be imposed without reason. Prevention of disorder and harm may be a legitimate reason. The length and range of the ban must relate to the gravity of the disruption. In addition to this, public laws on non-discrimination and privacy are applicable. The civil court is competent to check the exclusion orders in de semi-public domain. The author sees added value in complaints committees, in which both public and private actors partake. Complaint committees can thrive if their assessment frameworks are transparent.

De wetgevers van zowel Nederland als Engeland willen de benoeming van rechtspersonen als niet-uitvoerende bestuurders verbieden. In Nederland is deze keuze echter niet onderbouwd; dit terwijl zij lijkt te botsen met de behoeften van de praktijk. Welke lessen kunnen uit de Engelse stand van zaken worden getrokken?

The concept of family group conferences (FGCs) originated in New Zealand in 1989 as a tool and statutory right for extended family networks to arrange for the welfare and safety of a child that is neglected or abused by his/her own parents. Through successful FGCs, state intervention can be avoided while the resourcefulness of the larger community is mobilized. The concept has proliferated to many countries and therefore lends itself for analysis as a ‘legal transplant’. This contribution investigates the FGC as a transplant, focussing on how the concept has been adapted and incorporated in the legal systems of England and the Netherlands. In these two countries the ‘Big Society’ and austerity measures in the social domain are high on the policy agenda. How are such policy priorities blended – if at all – with the emancipatory ideal of granting family networks autonomy next to, or even over, publicly funded professionals? It appears that the FGC concept has been compromised in both England and the Netherlands, but in different ways.

On 19 October 2017 the TMD editorial board organised a workshop fully devoted to the (ir)relevance of best practices in mediation. The workshop, which took place in Brussels in the framework of the Belgian annual Mediation Week, was chaired by Annie de Roo and Herman Verbist who addressed the invited workshop speakers with various questions, starting with the basic, but fundamental question: ‘Is there a need for best practices in mediation?’ Followed by the question: ‘Is there a practice of mediation best practices in Belgium and the Netherlands, and if so, by whom, what are these best practices drawn up? Another question focussed on the possible link between best practices and mediation rules. Judith Simon-Emaus, director of the Mediator Federation Netherlands bureau, pointed out how best practices can contribute to furtherance of the mediator profession, which is also emphasised in her contribution ‘The MfN-register: a quality mark partly due to best practices’. Christine Jacobs, accredited mediator to the Belgian Federal Mediation Committee, approached the theme out of the perspective of the parties. She emphasised that it is essential that the mediator always takes the needs of the parties in dispute as the starting point for how to proceed in mediation. In other words, there is no such thing as a best mediation practice. She returns to this viewpoint in her contribution ‘Best prac­tices in Vlaanderen?’ A more radical stance was taken by Helena De Backer, accredited mediator to inter alia the Belgian Federal Mediation Committee and the International Mediation Institute. She is of the opinion that if mediation (profession) has a statutory basis, there is no need for best practices. Marc Simon Thomas, stresses that the purpose of introducing best prac­tices must be clear. Thus what purpose and who are served by best mediation prac­tices? In his contribution ‘The purpose and necessity of best practices in mediation based on the findings of the study ‘Peer Review and MfN accredited Mediators’ this is further reflected upon.

This Volume is a special issue, almost entirely dedicated to the TMD symposium that took place on 1 December 2016 at the premises of Intersentia Publishing company near Antwerp. The symposium addressed the current Belgian and Dutch plans for new legislation aiming to further the use of mediation by intending litigants. The TMD Editorial Board is honoured that an insight into the respective plans was provided by the highest level authorities, that is: Mr. Koen Geens, the Belgian Minister of Justice, and Mr. Dennis Hesemans, senior counsel to the Dutch Minister of Justice. The Board is equally honoured that on behalf of the European Commission, Mrs. Karen Vandekerckhove, Acting Head of Unit at DG Justice and Consumers, was willing to discuss the outcomes of the recent official Evaluation of the EU Mediation Directive 52/2008. These findings made it possible to assess the Belgian and Dutch plans in a broader European perspective. The presentations delivered by these three keynote speakers have been reworked and are included as main contributions in this Volume.

In de vierde Europese anti-witwasrichtlijn wordt aan lidstaten de verplichting opgelegd om een centraal register in te stellen met informatie over de uiteindelijk begunstigden van vennootschappen en andere juridische entiteiten – het zogenaamde UBO-register. Inmiddels heeft de minister van Financiën de contouren gepresenteerd van het Nederlandse UBO-register. Dit artikel bevat een overzicht van de achtergrond en stand van zaken.