De asset freeze, oftewel bevriezingsmaatregel, is een van de meest ingrijpende maatregelen die de (internationale) sanctieregimes kennen. Tegelijkertijd blijkt dat deze nog niet heel bekend is en soms over het hoofd wordt gezien. Dat kan verstrekkende gevolgen hebben, ook strafrechtelijke. In dit artikel willen wij deze vreemde eend in de bijt aan een nadere beschouwing onderwerpen.

This contribution reports about a research in a medium-sized municipality on the possibilities of giving municipalities an instrument to determine at the earliest possible stage which neighborhoods are at (increased) risk of exposure to organized crime and its consequences. We are searching for indicators to measure that exposure to give direction to preventive measures. Our focus is on the erosion of structures and foundations of society as a result of activities of organized crime, eventually resulting in the infringement of the rule of law. It is therefore not about the phenomenon of organized crime itself, but about its effects on society. This requires clarification and measurability of the concept. In this first exploration, we focus on the following five manifestations of the effect of organized crime: The emergence of a subculture: not recognizing government authority; the emergence of takeover of power in the neighborhood; the emergence of vulnerable groups of citizens; the creation of the image: crime pays off; and the emergence of unfair competition.

In juni 2017 heeft het Gerechtshof Amsterdam beslist dat het (eerste) schikkingsvoorstel in de Fortis/Ageas-zaak niet verbindend kan worden verklaard. De auteurs bespreken het voorstel en de tussenbeschikking en duiden deze binnen het kader van het freeriderprobleem. Daarnaast bespreken zij het huidige juridische kader voor (toetsing van) de vergoeding aan belangenbehartigers en werpen zij enkele aandachtspunten op voor de verdere ontwikkeling daarvan.

In dit artikel over fraude & asset recovery wordt stapsgewijs aan de hand van een casus uiteengezet hoe via civielrechtelijke weg kan worden achterhaald waar weggesluisde vermogensbestanddelen zijn gebleven en hoe deze kunnen worden teruggehaald. Daarbij wordt niet alleen aandacht besteed aan de mogelijkheden die het Nederlandse recht daarvoor biedt, maar passeren ook enkele discovery tools uit common law jurisdicties de revue.

In Lindorff/Nazier beantwoordt de Hoge Raad ‘vervolgvragen’ op Lindorff/Statia, waarin telefoonabonnementen met ‘gratis’ toestel onder meer werden gekwalificeerd als koop op afbetaling. In Lindorff/Nazier draait het om (de consequenties van) eventuele ambtshalve vernietiging van dergelijke overeenkomsten. De auteurs behandelen de wederzijdse verplichtingen van betrokken partijen na vernietiging en enkele aspecten van collectieve afwikkeling.

In deze bijdrage geeft de auteur een overzicht van de WCAM-schikkingen die in de afgelopen tien jaar verbindend zijn verklaard. Daarnaast wordt ingezoomd op enkele aspecten omtrent de regeling, de belangenbehartigers en de financiering van hun activiteiten.

From a secondary analysis of data from a survey of victims of crime, commissioned by the WODC, it appears that more than occasionally the registration of the type of offence by the police, the Public Prosecution Service and Victim Support Netherlands does not match the victim’s own reporting of the offence. In this article, the differences between victims’ reports and registrations regarding the nature of the victimization are exposed and the background of the differences is explored. Some offences seem to have an increased chance of being classed by victims in offence categories which differ from those of the registrations.
Based on the secondary analysis, the authors conclude that it is important for the interpretation of future research among victims to identify the registered offence and explicitly verify this with the respondent. It is also good to consider what registration data is useful in samples to be able to identify differences between the registrations and the victims’ reports later. A practical implication of the discrepancy in the nature of victimization is that bottlenecks may occur in the connection between the support needs of victims and the supply.

Op 20 mei 2015 heeft het Europees Parlement de Vierde antiwitwasrichtlijn (hierna: Vierde Witwasrichtlijn) aangenomen. Uiterlijk juni 2017 dienen de lidstaten de bepalingen van de Vierde Witwasrichtlijn in nationale wetgeving te implementeren. Dat zal in Nederland tot aanpassing van de Wet ter voorkoming van witwassen en financieren van terrorisme leiden. Elke rechtspersoon is verplicht de ultimate beneficial owner, de uiteindelijk belanghebbende (UBO), in een nationaal register te registreren. In deze bijdrage worden de belangrijkste wijzigingen voor u op een rijtje gezet. Afgesloten wordt met enkele suggesties voor de wetgever en andere betrokkenen.
Richtlijn (EU) 2015/849 van het Europees Parlement en de Raad van 20 mei 2015 inzake de voorkoming van het gebruik van het financiële stelsel voor het witwassen van geld of terrorismefinanciering, tot wijziging van Verordening (EU) nr. 648/2012 van het Europees Parlement en de Raad en tot intrekking van Richtlijn 2005/60/EG van het Europees Parlement en de Raad en Richtlijn 2006/70EG van de Commissie, PbEU 2015, L 141/73 (Vierde Witwasrichtlijn).

Het Landgericht Düsseldorf heeft onlangs in een kartelschadezaak een halt toegeroepen aan de cessie ter bundeling van massaschadeclaims. In het licht van enkele vergelijkbare, nog lopende procedures in Nederland en tegen de achtergrond van de nationale en Europese ontwikkelingen op het gebied van collectief verhaal staat de auteur stil bij de vraag of de Nederlandse rechter tot eenzelfde conclusie zou komen als de Duitse rechter.

Een groot deel van de civiele vonnissen eindigt in een verstekvonnis. Het fungeren van de verstekprocedure als algemene incassoprocedure is bekritiseerd. Zo heeft de commissie-Asser-Groen-Vranken voor de invoering van een nationale betalingsbevelprocedure gepleit. In het programma Kwaliteit en Innovatie rechtspraak (KEI) wordt ervoor gekozen geen betalingsbevelprocedure in te voeren. De vraag is of het KEI-programma op dit punt de juiste keuzes maakt en wat mogelijke implicaties hiervan zijn. In deze bijdrage worden de belangrijkste bevindingen van uitgevoerd empirisch onderzoek naar de verstekprocedure gepresenteerd en in het licht hiervan de in het conceptwetsvoorstel gemaakte keuzes becommentarieerd.

The United Nations Security Council has become a crucial actor in international counterterrorism by not only spurring the taking of preventive and suppressive measures against terrorist individuals and groups, but also by taking actions against states that are said to stand in the way. The Security Council's actions against such states invariably arise from accusations by other states, such as accusations of refusal to extradite suspects of terrorism or responsibility for supporting terrorists. Meanwhile, most such issues of dispute are covered under international treaties relating to terrorism, which provide for political (negotiation) and judicial (arbitration and adjudication) mechanisms of dispute settlement. The Security Council's actions against states in connection with terrorism, therefore, involve (explicit or implicit) factual and legal determinations that affect the legal positions of the disputing states under the applicable international treaties relating to terrorism. The point of departure of this paper is that, in this respect, the Security Council effectively becomes an alternative to the treaty-based dispute-settlement mechanisms. The article centrally contends that the Security Council effectively acts as a more attractive alternative to treaty-based dispute-settlement mechanisms for pursuing terrorism-related (legal) disputes between states, without providing a meaningful platform of disputation that is based on equality of the parties. And the Security Council's relative attractiveness, arising from the discursive and legal superiority its decisions enjoy and the relative convenience and expediency with which those decisions are delivered, entails the rendering of resort to treaty-based dispute-settlement mechanisms of little legal consequence. The point of concern the article aims to highlight is the lack of platform of disputation some states are faced with, trapped between a hostile Security Council that makes determinations and decisions of legal consequence and an unhelpful treaty-based dispute-settlement mechanism.

In deze notenkraker staat de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 10 november 2010 (LJN BO3468) centraal. Deze uitspraak is van belang voor de mogelijkheid voor bestuursorganen om nog niet onherroepelijk geworden boetebesluiten te publiceren inclusief de naam van de betrokken (rechts)personen. Rondom de publicatie van nog niet onherroepelijk geworden boetebesluiten speelt een aantal vragen, waarop de uitspraak gedeeltelijk antwoord geeft. Het gaat onder meer om de vraag of de publicatie kan worden gebaseerd op de wet. Daarnaast speelt de vraag of de openbaarmaking moet worden gezien als een punitieve sanctie. De auteurs bespreken in deze bijdrage de overwegingen van de Afdeling met betrekking tot de vragen die spelen rondom het publiceren van boetebesluiten en de consequenties daarvan voor de praktijk.

The Dutch Minister of Justice has promised that a city’s mayor will be informed if a former prisoner, who was sentenced for a sex offense and/or serious violent crime, returns to the municipality. Because of an improved information position, the mayor is able to take founded and timely measures in order to prevent disturbances in public safety. To determine how this information can be organised in the best way, a pilot was carried out. The evaluation of this pilot suggests that the information meets a need, but that the information processing is vulnerable in certain parts. Following the evaluation the process will be adapted and may be rolled out nationwide.

Private regelgeving geeft blijk van een bepaalde maatschappelijke behoefte aan normstelling door private, niet-statelijke actoren. De regels die uit deze private normstelling voortvloeien, vallen in beginsel buiten ‘het recht’ in de zin van artikel 79 Wet RO. Als gevolg blijft ook de toepassing van private regelgeving door de rechter beperkt. In deze bijdrage wordt via een analyse van de rechtsstaat een aanzet gedaan tot het formuleren van criteria aan de hand waarvan de rechter een gemotiveerd oordeel kan vormen betreffende de juridische binding van private regelgeving in een concreet geschil.