Een denkfout (of bias) ontstaat wanneer mensen op basis van aannames onbewust een verkeerde conclusie trekken. Onder toezichthouders (N_totaal = 339) is onderzocht in hoeverre zij een potentiële ‘blinde vlek’ vertonen voor hun eigen denkfouten en hoe deze blinde vlek kan worden beïnvloed. Uit dit onderzoek bleek dat toezichthouders inderdaad inschatten dat denkfouten meer bij anderen voorkomen dan bij henzelf, en dat zelfwaargenomen objectiviteit deze blinde vlek kan vergroten. Ook bleek dat toezichthouders die waakzamer zijn in mindere mate een blinde vlek hebben voor hun eigen denkfouten. Toezichthouders geruststellen over het risico op denkfouten in de besluitvorming maakte hen juist minder waakzaam.

Recentelijk kondigde de Europese Commissie de oprichting van HERA aan, een Health Emergency Preparedness and Response Authority voor de Europese Unie. Het gaat om een autoriteit die zal werken aan de leveringszekerheid van (medische) producten die voorhanden moeten zijn tijdens een gezondheidscrisis op EU-niveau. HERA opereert daarmee op het snijvlak van het Europese noodrecht, het gezondheidsrecht en het internemarktrecht. Welke nieuwe bevoegdheden kent de Uniewetgever aan HERA toe? En wat zijn de implicaties voor private actoren en de Nederlandse overheid?

Artikel 4:3 lid 1 BW bevat een limitatieve opsomming van onwaardigheidsgronden. Bestaat daarbuiten ruimte om in te grijpen op grond van de derogerende werking van de redelijkheid en billijkheid? In deze bijdrage komen verschillende rechterlijke uitspraken aan de orde die hier betrekking op hebben. Geconcludeerd wordt dat terughoudendheid is geboden bij een resultaat dat moeilijk verenigbaar is met de bedoeling van de wetgever bij de onwaardigheidsbepaling. Er bestaat meer ruimte indien een resultaat wordt bereikt dat in lijn is met de geest van artikel 4:3 BW, als zich een situatie voordoet die door de wetgever niet is voorzien of als een situatie wel door de wetgever is voorzien, maar latere (juridische) ontwikkelingen een ander licht werpen op die situatie.

The imposition or extension of a tbs-order requires that the offender is dangerous. This article reports on a quantitative analysis of case law about whether judges provide reasons in their judgment when establishing that an offender is dangerous. The analysis shows that this often is not the case. For example, only one third of the examined judgments explain why the legal criterion for dangerousness is met. The author recommends that judges more often provide reasons for their decision about the dangerousness of the offender.

Litter in the street is a great annoyance for many people, especially in the large cities. This includes overflowing garbage containers caused by people incorrectly placing garbage: next to these containers. In this study, carried out in the municipality of Rotterdam, we have developed a model that provides insight into which factors contribute to where this is done (or not). In summary, days when people are not working, the number of people that depend on the container(s), the bonding and social cohesion of that group, and the social-economic circumstances of the people in that group are the most important factors in determining at which container locations people incorrectly place their garbage. These insights provide starting points for an effective municipal approach to overflowing garbage containers and thereby reducing the residents’ feelings of nuisance and unsafety.

In the reduction of undermining crime in the Netherlands, the role of local government has become more important over the past decade. One of the means used for this is Article 13b of the Opium Act (the Damocles Act). That has evolved from a way of closing down local dealer properties to a means of disrupting the criminal drug world. In this article we analyse the developments that the application of the article has gone through. We make an inventory of the actual use of the article in a region known as one of the hotbeds of subversive crime in the Netherlands, the region of West and Central Brabant. Finally, we will discuss the consequences that application of the article has for the position of the mayor. Does this lead to a mayorship in which this officer becomes more of a ‘sheriff’ and less of a mayor? We show that this is not the case.

The books by the French writer Alexis Tocqueville attracted great interest, also in the Netherlands, including Groen van Prinsterer and his friends. Groen frequently quotes from it, often with approval – for example about the vulnerability of democracy –, sometimes with critical commentary – about democracy as the fruit of revolutionary concepts, for example. This article contains the result of an investigation into intercourse of Groen with the works of Tocqueville. This research was carried out as part of the Tocqueville project of Prof. Sophie van Bijsterveld, professor of Law, Religion and Society at Radboud University in Nijmegen (https://www.ru.nl/tocqueville/).

‘Illiberal’ is an adjective that is commonly used by scholars. For example, they might speak of ‘illiberal cultures’, ‘illiberal groups’, ‘illiberal states’, ‘illiberal democracies’, ‘illiberal beliefs’, and ‘illiberal practices’. Yet despite its widespread usage, no in-depth discussions exist of exactly what it means for someone or something to be illiberal, or might mean. This article fills this lacuna by providing a conceptual analysis of the term ‘illiberal practices’, which I argue is basic in that other bearers of the property of being illiberal can be understood by reference to it. Specifically, I identify five ways in which a practice can be illiberal based on the different ways in which this term is employed within both scholarly and political discourses. The main value of this disaggregation lies in the fact that it helps to prevent confusions that arise when people use the adjective ‘illiberal’ in different ways, as is not uncommon.

In de rechtspraktijk komen regelmatig schendingen van slachtofferrechten voor. Een vraag is welke remedies slachtoffers (zouden moeten) kunnen aanwenden tegen schendingen van hun rechten. In deze bijdrage bespreekt de auteur de remedies voor schendingen van het slachtofferrecht op vertolking en vertaling van artikel 51c lid 5 en artikel 51ca Sv. Er wordt betoogd dat de naar Nederlands recht beschikbare remedies niet voldoen aan het Europees recht, te weten het recht op een remedie van artikel 7 lid 7 Slachtofferrichtlijn en het recht op een effectieve remedie van artikel 47 Handvest.

This article analyzes the opinion of twenty-four Surinamese ex-convicted young men on restorative justice. The results were obtained through four focus group sessions and a concise survey form. The factors (a) type of offense, (b) seriousness of offense and (c) prevention of recurrence were discussed. The opinions are divided, but the majority is of the opinion that restorative justice can mainly work for serious and violent crimes. Fear of revenge appears to be a barrier to participation. Employment has been indicated as the key to real recovery of the offender and prevention of recidivism (and thus satisfaction for the victim). The results provide insight into the susceptibility to restorative justice among this specific group in Suriname.

For years, Dutch legal scholars have been debating about the desirability of mandatory private enforcement of irregularities and fraud by the insolvency practitioner. The assumption is that revenue-oriented insolvency practitioners impede efficient enforcement of irregularities in insolvency. The findings of our quantitative study support the assumption that insolvency practitioners do not take enforcement actions in every suspicious insolvency and that norm violations are less likely to enforced when no recourse is offered. The findings of our qualitative study indicate that there are additional explanations for this relative lack of enforcement, such as lack of renumeration and poor follow-up procedures. Therefore, although the insolvency practitioner is assumed to be of great importance in combatting irregularities in bankruptcies, we doubt the effectiveness and preventive effect of the role of the insolvency practitioner. We make various recommendations to facilitate insolvency practitioners in dealing with irregularities.

In het artikel wordt inzicht geboden in nieuwe instrumenten die een risicotaxatie mogelijk maken met behulp van artificiële intelligentie. In het bijzonder wordt ook ingegaan op de talrijke fundamentele vragen die met het gebruik ervan gepaard gaan. Tevens gaan de auteurs na in welke mate AI-risicotaxatie accurater is – of kan zijn – dan de bestaande methoden van risicotaxatie.

Deze bijdrage bevat de (beknopte) neerslag van een studie naar de mate van effectiviteit van de bestaande nationale remedie bij een geconstateerde rechterlijke redelijketermijnoverschrijding in de civiele (letselschade)procedure. Op grond van de bevindingen van het verrichte onderzoek is met name de praktische effectiviteit van deze remedie bediscussieerd. De bijdrage bevat derhalve een gedachte-experiment van mogelijke (theoretische) denkrichtingen ter eventuele bevordering van de effectiviteit van de repressieve remedie.