De Google shopping-uitspraak heeft veel te bieden. Self-preferencing kwalificeert onder omstandigheden als misbruik. Die omstandigheden vereisen niet dat Google een onmisbare dienst aanbiedt maar enkel dat het gedrag tot potentiële uitsluiting kan leiden. Daarbij lijkt het Gerecht ook een nieuwe standaard te introduceren, namelijk dat ‘onnatuurlijk gedrag van Google dat in potentie tot uitsluiting kan leiden moet worden gerechtvaardigd’. Het Gerecht heeft er echter zorg voor gedragen veel van de ‘nieuwe normen’ in de uitspraak te verbinden aan de ‘ultradominante’ positie die Google als poortwachter in de markt inneemt. De bredere relevantie en impact van de uitspraak is om die reden reeds beperkt, ook in het licht van de DMA-regulering, op basis waarvan vergelijkbaar gedrag van Google straks ex-ante verboden is.

This article investigates if and in what manner international human rights treaties provide a mandate for state parties to combat hateful homophobic and transphobic speech. It is concluded that under the ICCPR, the path to inclusive readings of its incitement provision is principally paved by state parties. The UN Human Rights Committee welcomes states’ going beyond the codified (Art. 20) prohibition grounds of ‘national, racial or religious hatred’, thus including such grounds as sexual orientation and gender identity. Within the regional context of the ECHR, it is the European Court of Human Rights that functions as a catalyst. In recent jurisprudence, the latter court has developed a positive duty to investigate instances of hateful homophobic speech. Under both regimes a similarly steadfast approach to combating transphobic speech cannot yet be detected.

De loonkloof m/v is een hardnekkig probleem ondanks lang bestaande wetgeving. Dat komt onder meer doordat naleving van het recht op gelijke beloning vooral als een individueel probleem is beschouwd van de klaagster. Het richtlijnvoorstel over meer loontransparantie en betere handhaving van gelijkebeloningswetgeving m/v vormt een welkome trendbreuk doordat het niet alleen individuele rechtsbescherming versterkt maar ook toezicht en handhaving. Het voorstel maakt de loonkloof tot een gedeelde verantwoordelijkheid van werkgevers, sociale partners, gelijke behandelingsorganen, arbeidsinspectie, rechters en een aan te wijzen toezichtsorgaan. Daarmee zet het de lidstaten aan om eindelijk de daad bij het woord te voegen en de loonkloof daadwerkelijk te dichten.
Voorstel voor een richtlijn van het Europees Parlement en de Raad ter versterking van de toepassing van het beginsel van gelijke beloning van mannen en vrouwen voor gelijke of gelijkwaardige arbeid door middel van beloningstransparantie en handhavingsmechanismen, Brussel, 4 maart 2021, COM(2021)93 final.

Een denkfout (of bias) ontstaat wanneer mensen op basis van aannames onbewust een verkeerde conclusie trekken. Onder toezichthouders (N_totaal = 339) is onderzocht in hoeverre zij een potentiële ‘blinde vlek’ vertonen voor hun eigen denkfouten en hoe deze blinde vlek kan worden beïnvloed. Uit dit onderzoek bleek dat toezichthouders inderdaad inschatten dat denkfouten meer bij anderen voorkomen dan bij henzelf, en dat zelfwaargenomen objectiviteit deze blinde vlek kan vergroten. Ook bleek dat toezichthouders die waakzamer zijn in mindere mate een blinde vlek hebben voor hun eigen denkfouten. Toezichthouders geruststellen over het risico op denkfouten in de besluitvorming maakte hen juist minder waakzaam.

In its ruling in these prejudicial procedures, the EU Court of Justice clarifies the extent to which private employers are allowed to prohibit visual expressions of inter alia religious beliefs in the workplace. This contribution critically discusses the Court’s interpretation of the concepts of direct and indirect discrimination as well as its definition of the criteria that the employer must meet to objectively justify a difference of treatment of employees indirectly based on inter alia religion. Furthermore, it discusses the room that the Court allows in this respect for national provisions that protect freedom of religion.

In 2018 en 2019 kwam het Hof van Justitie van de EU met een aantal zaken waarin het Hof rechtstreekse horizontale werking toekent aan grondrechten in het EU Handvest. Een van die arresten betreft de gevoegde zaken Bauer en Willmeroth, waarin artikel 31 lid 2 van het Handvest rechtstreekse horizontale werking toegekend krijgt. Uit het iets later gewezen arrest over de gevoegde zaken TSN en AKT valt echter op te maken dat die rechtstreekse werking wellicht niet zo rechtstreeks is als het Hof doet voorkomen.

During the COVID-19 crisis a risk of ‘code black’ emerged in the Netherlands. Doctors mentioned that in case of code black, very senior citizens might not receive intensive care treatment for COVID-19 due to shortages. Sociologist Ulrich Beck argued that palpable risks lead to the creation of new networks of solidarity. In this article this assumption is investigated by analyzing the different storylines prevalent in the public discussion about ‘code black’. Initially, storylines showing sympathy with the plight of the elderly came to the fore. However, storylines brought forward by medical organizations eventually dominated, giving them the opportunity to determine health care policy to a large extent. Their sway over policymaking led to a distribution scheme of vaccines that was favourable for medical personnel, but unfavourable for the elderly. The discursive process on code black taken as a whole displayed a struggle over favourable risk positions, instead of the formation of risk solidarity.

The COVID-19 crisis has produced or amplified disruptive processes in societies. This article wants to argue for the fact that we understand the meaning of the COVID-19 crisis only if we relate it to the fundamental vulnerability of modern life and the awareness of vulnerability of whole societies. Vulnerability in modernity are expressions of a reality of freedom that is to some extent considered contingent and therefore unsecured. It is true that law is understood today as the protective power of freedom. The thesis of the article, however, boils down to the fact that the COVID-19 crisis has resulted in a new way of thinking about the protection of freedom. This also means that the principle of solidarity must be assigned a new social role. Individual and societal vulnerability refer thereafter to an interconnectedness, dependency, and a future perspective of freedom margins that, in addition to the moral one, can also indicate a need for legal protection. In this respect, law has not only a function of delimitation, but also one of inclusion.

An Employment Tribunal (ET) decision involving an advertising agency has highlighted the dangers for employers of taking an overly aggressive approach to reducing gender pay gaps. It also provides a reminder that all discrimination is unlawful, even where the victims are from a historically privileged group.

Building upon the ECJ case law qualifying stand-by time with significant availability obligations of volunteer firefighters as working time, the Belgian Court of Cassation has upheld a system of compensation by which stand-by time pays less than regular working time.

In four recent cases, the Danish Eastern High Court addressed the question of whether it was indirect disability discrimination to dismiss four reduced hours employees (fleksjobbere) as part of a cost-saving process because they lacked essential core skills. The High Court ruled in favour of the employer, stating that the employer was not required to maintain the employees’ employment as it would be incompatible with the new demands for qualifications caused by the cutbacks. Consequently, the dismissals did not constitute indirect disability discrimination.

The Irish High Court has determined that, pursuant to the definitions of ‘employment contract’ and ‘fixed-term employee’ in the Protection of Employees (Fixed-Term Work) Act 2003 (the ‘2003 Act’), a permanent employee temporarily upgrading to a more senior role on a fixed-term basis, was entitled to protection under the 2003 Act as a fixed-term employee despite the fact that he had the right to revert to his substantive terms and conditions as a permanent employee. The Court held that Council Directive 1999/70/EC on fixed-term work (the ‘Directive’) was not only concerned with an employee’s entitlement to continued employment, but also the nature, quality and terms and conditions of that employment. While Member States have the discretion to provide more favourable treatment to a broader category of employees than the Directive required, they could not define terms left undefined in the Directive or framework agreement on fixed-term contracts so as to arbitrarily exclude certain categories of workers from protection as ‘fixed-term workers’.

Dit artikel geeft een overzicht van enkele recent uitgevoerde kwalitatieve en kwantitatieve empirische studies waarin het belang van ervaren procedurele rechtvaardigheid op een kritische manier wordt getoetst. Dit gebeurt onder meer door na te gaan of ervaren procedurele rechtvaardigheid ertoe doet bij politierechterzittingen, waarin voor verdachten veel op het spel kan staan. Daartoe zijn drie empirisch-juridische deelstudies uitgevoerd: (1) kwalitatieve interviews met 100 verdachten in politierechterzaken, (2) een vragenlijstonderzoek onder 198 verdachten in politierechterzaken en (3) een experiment onder 239 burgers die zich inleefden in de positie van de verdachte tijdens een politierechterzitting.
In dit artikel gaan we nader in op de achtergronden van deze studies, beschrijven we de manier waarop de studies zijn opgezet en uitgevoerd, en bespreken we de bevindingen op hoofdlijnen. Door de verschillende deelstudies met elk hun eigen methode in onderlinge samenhang te bespreken, en door te reflecteren op de vraag hoe de empirische onderzoeksbevindingen zich verhouden tot het normatieve domein van het recht, beoogt dit artikel een bijdrage te leveren aan de ontwikkeling en maatschappelijke impact van empirisch-juridisch onderzoek in zowel de Nederlandse strafrechtcontext als daarbuiten.

Hate crime victims involved in a criminal procedure experience difficulties that are different from problems encountered by other victims. In trying to meet the specific procedural needs of hate crime victims many EU Member States have introduced protective measures and services in criminal proceedings, but the adopted approaches are widely disparate. By reporting the results of an EU-wide comparative survey into hate crime victims within national criminal procedures the authors aim to: (1) make an inventory of the national (legal) definitions of hate crime and the protection measures available (on paper) for hate crime victims; and (2) critically discuss certain national choices, inter alia by juxtaposing the procedural measures to the procedural needs of hate crime victims to see if there are any lacunae from a victimological perspective. The authors conclude that the Member States should consider expanding their current corpus of protection measures in order to address some of the victims’ most urgent needs.

Naming-and-shaming campaigns, in which civil society groups publicly call upon corporations to end harmful behavior via social media, are a powerful mechanism for social control of corporations. This article investigates naming and shaming in modern, global markets through a case study of Shell - one of the most stigmatized corporations of our time. First, the perspective of organizational sociology is used to answer the question why Shell is receiving such significant attention. Next, the article addresses how shaming manifests itself in global markets. The example of Shell illustrates reintegrative shaming, aiming to end harmful activities, as well as stigmatizing shaming that undermines a corporation’s license to operate.
Finally, this article discusses the potential consequences of naming and shaming for corporate reputations. In the case of Shell, Goffman’s concept of courtesy stigma appears to form the greatest reputational risk, as stigmatization of Shells business partners will create status anxiety and will limit opportunities to develop business.

#MeToo is a social movement that started on social media and spread from the US all over the world in 2017. The social movement behind #MeToo is characterised by publicly naming and shaming those who exhibit everyday misconduct in the workplace. This is done by spreading naming and shaming stories via Twitter messages. A question that arises here is whether naming and shaming is a suitable and successful tool for a political movement that aims to bring about social change with regard to sexual violence. Has #MeToo changed the social perspective on sexual violence and social norms of behaviour for sexual encounters? To answer these questions, first a historical sketch of the feminist movements against sexual violence will be provided. What is characteristic of these movements and what are possible parallels with the #MeToo movement? From a feminist perspective, are there any dilemmas that a judicial response to sexual violence entails? In order to provide background to these insights, the characteristics of the #MeToo movement, and the associated dilemmas surrounding naming and shaming, will be discussed next. Finally, it will be discussed if #MeToo has led to social changes.

In de zaak Tesco Stores sprak het Hof van Justitie zich op 3 juni 2021 uit over de directe werking van artikel 157 VWEU, dat het beginsel van gelijk loon voor gelijke en gelijkwaardige arbeid bevat. In de praktijk is het voor individuen vaak niet gemakkelijk om het beginsel voor de nationale rechter af te dwingen. In het Tesco-arrest kent het Hof van Justitie expliciet directe werking toe aan het beginsel, zowel voor gelijke als gelijkwaardige arbeid. Hoewel de uitspraak slechts een bevestiging is van de bestaande rechtspraak van het Hof van Justitie, is de uitspraak toch van symbolisch belang. Ze schept nieuwe mogelijkheden om de afdwinging van het beginsel van gelijk loon voor gelijk(waardig) werk te vergemakkelijken.
HvJ 3 juni 2021, zaak C-624/19, Tesco Stores, ECLI:EU:C:2021:429.