Op 29 januari 2020 vernietigde het Gerecht (Hof van Justitie) een bevel van het Europees Parlement als werkgever waarbij een aantal tolken en conferentietolken werd opgeëist. Het bevel kwam tot stand om het hoofd te bieden aan een staking. Het is de eerste maal dat het Hof van Justitie uitdrukkelijk erkent dat EU-ambtenaren een recht te staken hebben. Het arrest illustreert dat beperkingen van in het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie gewaarborgde grondrechten bij wet moeten zijn voorzien. Dit veronderstelt dat een duidelijke en voldoende nauwkeurige juridische grondslag moet bestaan. Deze bijdrage werpt licht op het weinig gekende stelsel van collectieve arbeidsverhoudingen binnen de Europese instellingen.

De twee meest recent aangenomen ILO-instrumenten – Conventie 190 en Aanbeveling 206 – reguleren de aanpak van geweld en intimidatie in de context van werk. Het fundament van deze instrumenten is een ‘inclusive, integrated and gender-reponsive approach’ die middels de routes van preventie en bescherming, handhaving en genoegdoening en advies en scholing dient te worden geïmplementeerd. Conventie 190 hanteert een brede definitie van ‘geweld en intimidatie’ en is van toepassing op formele werknemers, maar ook op andere groepen ‘werkenden’. Maar wat is de inhoud en het belang van deze geïntegreerde aanpak, bezien in nationaal en internationaal perspectief? Hoe verhoudt de bescherming tegen geweld en intimidatie onder gelijkebehandelingswetgeving en arbeidsomstandighedenrecht zich tot elkaar en voldoet het Nederlands juridisch raamwerk aan de voorgestelde ‘integrated approach’? Alhoewel de Conventie als normatieve basis gelijke behandeling en non-discriminatie neemt, geeft zij uitdrukkelijk de opdracht aan ratificerende lidstaten om een geïntegreerde aanpak toe te passen, waarbij geweld en intimidatie niet slechts onder gelijkebehandelingswetgeving, maar tevens onder arbeidsomstandighedenrecht en strafrecht worden ondergebracht om zo lacunes in de juridische bescherming voor slachtoffers te voorkomen. Alhoewel de juridische infrastructuur voor deze ‘integrated approach’ in Nederland aanwezig lijkt, is er nog een aantal aandachtspunten aangaande een effectieve implementatie hiervan, met name in relatie tot criteria voor zorgvuldige klachtbehandeling, risicoanalyse en aanpak en de rol van de vertrouwenspersoon.

Policy coherence in the area of safety and justice – A longitudinal analysis of service delivery per euro spent in the S&J sector during the period 1980-2016

In the safety and justice policy area, there is a strong intertwining between performances of the various sectors, such as police, judiciary and prison system. The question is whether policy takes these interdependencies into account sufficiently. Are the resources used – from a broader wealth perspective – optimally allocated amongst the various safety and justice provisions? The authors answer this question on the basis of an integrated time series analysis of the productivity development of the Dutch safety and justice system in the period 1980-2016. The analysis shows that productivity of safety and justice services has hardly changed since 1980. At best, in 2016, citizens will receive as much value per euro of taxpayers’ money as in 1980, but probably slightly less. It is striking, however, that the S&J system as a whole operates more efficient than the sum of its parts (the individual sectors). There have been substantial changes in the allocation of resources over time. Obviously money from the police was transferred to the judiciary and municipalities.

In deze bijdrage bespreekt de auteur het proefschrift van mr. L.A.B.M. Wijntjens dat ziet op welke wijze civiele procedures en tuchtprocedures de positieve rol die excuses op zichzelf kunnen spelen, belemmeren of stimuleren. Wijntjens concludeert dat er twee juridische belemmeringen zijn: de mogelijkheid dat met het aanbieden van excuses aansprakelijkheid wordt erkend, en de mogelijkheid dat rechters de met excuses gepaard gaande uitingen als vaststaand feit aannemen. Een oplossing zou volgens Wijntjens de introductie van een ‘uitlegregel’ zijn. Deze uitlegregel zou moeten inhouden dat excuses door de ontvanger niet mogen worden opgevat als een erkenning van aansprakelijkheid.

Long before the coming of the Bill of Rights in written Constitutions, the common law has had the greatest regard for the personal liberty of the individual. In order to safeguard that liberty, the remedy of habeas corpus was always available to persons deprived of their liberty unlawfully. This ancient writ has been incorporated into the modern Constitution as a fundamental right and enforceable as other rights protected by virtue of their entrenchment in those Constitutions. This article aims to bring together the various understanding of habeas corpus at common law and the principles governing the writ in common law jurisdictions. The discussion is approached through a twelve-point construct thus providing a brief conspectus of the subject matter, such that one could have a better understanding of the subject as applied in most common law jurisdictions.

Qualitative research in an immigration detention center in the Netherlands shows that detained unauthorized migrants consider the entry procedure in Immigration Centre Rotterdam procedurally just. These migrants are generally positive on the fairness of the entry procedure as their safety and welfare are guaranteed and existing procedural justice criteria are respected. However, they believe that immigration detention in itself is illegitimate and that they do not deserve to be detained. This shows that the focus on procedures and interactions is insufficient to understand the perceived legitimacy of immigration detention if shared values and consent with the legal basis of immigration detention are lacking.

In dit artikel trachten de auteurs de vraag te beantwoorden in hoeverre de groene koers van mededingingsautoriteiten ook de concentratiecontrole zal of zou kunnen/moeten beïnvloeden. Tegen de achtergrond van de groene ambitie van de EU en de ACM lijkt dit waarschijnlijk en zullen marktpartijen bij het beoordelen van de mededingingsrisico’s van een transactie ook rekening moeten gaan houden met de (mogelijke oplossingen voor) effecten van een transactie op duurzaamheid.

In a summary proceeding, the Court of Rotterdam has held that it is not clear whether the Non-Seafarers Work Clause, prohibiting lashing work on board of container ships being carried out by the crew, does indeed contribute to better employment and/or working conditions of seafarers. As a result of which the Clause – at this time – cannot be held to be outside the scope of competition law and the claim for compliance with the provision has been rejected. In the media, unions have stated that they will continue to enforce compliance with the Non-Seafarers Work Clause. It remains to be seen whether a court in main proceedings will reach a similar verdict.

This case involved an employee who claimed that he was unfairly dismissed for using a trade union to bring a grievance over measures his employer had taken on account of the coronavirus pandemic. The Employment Tribunal (ET) found that he was likely to be able to show at the full hearing of the case that this was an automatically unfair dismissal on grounds of his trade union membership or activities. It awarded the remedy of ‘interim relief’, ordering the employer immediately to reinstate him pending the full trial of the matter. The ET’s decision might signal a potential rise in claims for interim relief in future cases.

A national collective agreement may reserve to mothers alone an additional maternity leave, as long as it seeks to protect them from the effects of pregnancy and motherhood.

Criminology has traditionally focused on urban areas where crime visibly concentrates. However, since the 1990s, attention for ‘rural criminology’ has steadily increased. First, rural areas are confronted with partly different and less visible crime problems, such as environmental crimes. Second, public actors such as enforcement and other agencies are less present and ‘available’ in rural areas, and people on average trust the government less to provide support when necessary. This chronicle presents an overview of international and Dutch research in the context of rural criminology. The paper addresses cultural differences between urban and rural areas, high-volume crimes, gender-related violence, alcohol and drug abuse, environmental crime, and enforcement in rural areas.

Since 1997, the Criminal Cases Review Commission of England, Wales and Northern Ireland has served as a state-funded post-conviction body to consider claims of wrongful conviction for those who have exhausted their rights to appeal. A meticulous organisation that has over its lifetime referred over 700 cases back to the Court of Appeal, resulting in over 60% of those applicants having their convictions quashed, it is nonetheless restricted in its response to cases by its own legislation. This shapes its decision-making in reviewing cases, causing it to be somewhat deferential to the original jury, to the principle of finality and, most importantly, to the Court of Appeal, the only institution that can overturn a wrongful conviction. In mandating such deference, the legislation causes the Commission to have one eye on the Court’s evolving jurisprudence but leaves room for institutional and individual discretion, evidenced in some variability in responses across the Commission. While considerable variability would be difficult to defend, some inconsistency raises the prospects for a shift towards a less deferential referral culture. This article draws on original research by the author to consider the impact of institutional deference on the work of the Criminal Cases Review Commission and argues for a slightly bolder approach in its work

Met het verschijnen van de Better Regulation Agenda in 2015 presenteert de Europese Commissie één samenhangend wetgevingsbeleid, dat voorheen versnipperd was over verschillende domeinen en documenten. In het nieuwe beleidsdocument wordt bovendien de nadruk gelegd op het feit dat wetgevingstrajecten niet lineair zijn, maar juist cyclisch verlopen. Hierdoor is de koppeling tussen impact assessments vooraf en wetsevaluaties achteraf nog belangrijker geworden. In dit artikel wordt bezien wat de stand van zaken is van dit wetgevingsbeleid, met de nadruk op de koppeling van de beleidsinstrumenten. Specifieke aandacht is er voor de samenwerking tussen de drie EU-instellingen op dit gebied.

Nieuwe ontwikkelingen, zoals de opkomst van de zelfrijdende auto en het groeiende inzicht in het anti-therapeutische effect van de afwikkeling van letselschade, leiden tot het hernieuwd overdenken van ons compensatiesysteem voor verkeersongevallen. Het Verbond van Verzekeraars begint in 2021 met WA-direct, een eerste innovatieve stap, nog op basis van het huidige aansprakelijkheidsrecht maar met het oog op meer. In dit artikel worden deze ontwikkelingen besproken en met elkaar in verband gebracht. De mogelijkheden van een stelsel van directe schadeverzekering worden vergeleken met die van het aansprakelijkheidsrecht en WA-direct.

Articles 5 and 7 of Directive 2003/88 do not apply to national rules providing for special leave on days when workers are required to work, when these days occur during weekly rest periods or paid annual leave.

Analysing the national legal framework in relation to the protection of pregnant employees and employees who have recently given birth or are breastfeeding, provisions which transposed the regulations of Directive 92/85/EEC and of the conclusions in case C-103/16, Jessica Porras Guisado – v – Bankia S.A. and Others, the Constitutional Court of Romania ascertained that the dismissal prohibition of a pregnant employee is strictly restricted to reasons that have a direct connection with the employee’s pregnancy status. As for other cases where the termination of the employment contract is the result of disciplinary misconduct, unexcused absence from work, non-observance of labour discipline, or termination of employment for economic reasons or collective redundancies, the employer must submit in writing well-reasoned grounds for dismissal.

Applying the ECJ’s Maschek judgment, the Zutphen subdistrict court has found that an employee was not entitled to an allowance in lieu of untaken paid annual leave at the end of the employment relationship, as she had already received special leave. Moreover, the obligation to inform the employee concerning the right to (exercise) paid annual leave did not rest upon the employer.

The Belgian Court of Cassation (Supreme Court), in a decision of 20 January 2020, has ruled that the prohibition for an employer to terminate the employment relationship of a worker for reasons related to a complaint for acts of violence and/or moral and/or sexual harassment at work does not, however, preclude the dismissal from being justified by motives inferred from the facts set out in the complaint.