Op 10 november 2016 heeft het Hof van Justitie van de Europese Unie een belangrijk arrest gewezen over de betekenis van het controlevereiste bij FZO’s. Onderzocht wordt of de huidige Nederlandse praktijk op dit punt zich verdraagt met de uitspraak van het Hof, en zo nee, wat daarvan de consequenties zijn.

In deze bijdrage wordt het arrest Rabobank/Verdonk q.q. besproken. In dit arrest heeft de Hoge Raad geoordeeld dat ook als de curator stil verpande vorderingen onrechtmatig heeft geïnd, de vordering tot betaling van het salaris voorgaat op de boedelvordering tot afdracht van het geïnde. De Hoge Raad oordeelt ook dat de onrechtmatig innende curator snel persoonlijk aansprakelijk zal zijn.

In deze bijdrage gaat de auteur naar aanleiding van HR 11 juli 2014, JOR 2014/254 (Seacastle/Peters q.q.) in op de vraag in hoeverre een buitenlands voorrecht ‘verwant’ moet zijn met een vergelijkbaar Nederlands voorrecht om het daarmee voor de toepassing van artikel 203 Fw gelijk te stellen.

De wet tot implementatie van Richtlijn 2009/44/EG (waarbij Richtlijn 2002/47/EG is gewijzigd) maakt mogelijk dat naast geld en effecten ook zogeheten ‘kredietvorderingen’ kunnen worden verschaft als zekerheid onder een financiëlezekerheidsovereenkomst. In de bijdrage wordt de implementatiewet besproken. Niet zelden lijkt de implementatiewet, die raakt aan de fundamenten van het Nederlandse goederenrecht, niet helemaal doordacht.