Het belang van het voorkomen en bestrijden van fraude, milieucriminaliteit en witwassen is evident, maar de wijze waarop is niet eenvoudig. Het overgrote deel van deze strafzaken wordt gedaan door het Functioneel Parket (FP). Het FP beoogt te interveniëren met effect in deze zaken, om zo maatschappelijk effect te bereiken. Hiervoor is het van belang zicht te hebben op de verschillende interventiemogelijkheden en om kennis te ontwikkelen over de effectiviteit daarvan. In dit artikel wordt dit vraagstuk vanuit twee perspectieven verkend: de handhavingsdoelen die men nastreeft, specifiek het voorkomen van recidive, en vanuit de samenwerking met derden, specifiek met private partijen.

Originally, Article 12 of the Dutch Code of Criminal Procedure was intended as a correction mechanism for the prosecution monopoly of the Public Prosecution Service. In a later stage, the private interest of complainants (or victims) became more central. This article argues that a third function now emerges: a valve function for social dissatisfaction. The social conflicts that underly the proceedings in these socially sensitive cases give rise to new democratic legitimacy problems. However, an appropriate normative framework that captures these new democratic demands has not yet been constructed. To this end, this article provides an alternative democratic vocabulary in order to bridge the gap between empirical and normative notions of legitimacy. By means of a historical and normative analysis, it will be argued that Article 12 has an important democratic potential within the characteristically autonomous Dutch system of criminal law.

In 1991 is een scherpe scheiding aangebracht tussen het militair tuchtrecht en het (militair) strafrecht. De bijdrage bespreekt twee aspecten die met de scherpe scheiding verband houden, de aangifteplicht voor commandanten (art. 78 Wmt) en de uitzondering op de scherpe scheiding (art. 79 Wmt). Betoogd wordt dat de materiële uitwerking van zowel de aangifteplicht als de uitzonderingsmogelijkheid onvoldoende aansluiten bij het doel dat met de scherpe scheiding werd beoogd.

Police officers are often the victim of aggression by citizens, which has negative consequences for them and society in general. Therefore, it is important to gain knowledge about related factors. This study examines to what extent experiencing aggression as a police officer is related to their patience with citizens and use of force. Two explanations based on the victim-offender overlap are examined: that aggression experiences and dealing with citizens influence each other and that they have common causes. This study was conducted on the basis of a longitudinal questionnaire survey among police officers (N=693). The results show that interaction with citizens, including patience with citizens and the use of force, is related to the aggression police officers experience. The association diminishes when common causes, in this case socio-demographic and work-related characteristics, are taken into account, but does not disappear. No direct support is found for reciprocal influence. Implications and suggestions for further research are described.

Deze bijdrage bevat de tekst van de auteur van de op 18 juni 2021 uitgesproken afscheidsrede als hoogleraar aan de Radboud Universiteit met de leeropdracht sociaal recht. De indertijd uitgesproken versie is voorzien van een notenapparaat.

Tijdens het grensoverschrijdende opsporingsonderzoek naar (gebruikers van) cryptoaanbieders worden opsporingsautoriteiten voor complexe juridische vraagstukken gesteld wanneer zij rechtsmacht willen uitoefenen buiten de eigen landsgrenzen. Immers, autoriteiten zijn bij het uitoefenen van executieve jurisdictie gebonden aan hun eigen territorium, terwijl het onderzoek naar (gebruikers van) cryptoaanbieders een internationaal karakter kent. In de EU zijn verschillende mogelijkheden ontwikkeld om grensoverschrijdend op te sporen. In deze bijdrage worden twee van deze mogelijkheden: een rechtshulpverzoek en het oprichten van een Joint Investigation Team geanalyseerd. Bij beide mogelijkheden stuiten opsporingsautoriteiten op bezwaren. De auteurs concluderen dat het grensoverschrijdend opsporingsonderzoek noopt tot een efficiëntere Europeesrechtelijke onderzoeksaanpak.

Door onder andere innovatieve vormen van opsporing worden de afgelopen tijd steeds vaker opdrachtgevers van liquidaties vervolgd en veroordeeld. Het gaat dan in de regel om personen die niet zelf aanwezig zijn bij de moorden. Wat betreft de strafbare aansprakelijkheid van de opdrachtgevers komt zowel de deelnemingsvorm uitlokking als medeplegen in aanmerking. In dit artikel wordt geanalyseerd welke omstandigheden doorslaggevend zijn voor het kwalificeren van voornoemde gedragingen als ofwel uitlokking dan wel medeplegen en of hoe deze kwalificatie zich verhoudt met het principe van fair labelling.

Een denkfout (of bias) ontstaat wanneer mensen op basis van aannames onbewust een verkeerde conclusie trekken. Onder toezichthouders (N_totaal = 339) is onderzocht in hoeverre zij een potentiële ‘blinde vlek’ vertonen voor hun eigen denkfouten en hoe deze blinde vlek kan worden beïnvloed. Uit dit onderzoek bleek dat toezichthouders inderdaad inschatten dat denkfouten meer bij anderen voorkomen dan bij henzelf, en dat zelfwaargenomen objectiviteit deze blinde vlek kan vergroten. Ook bleek dat toezichthouders die waakzamer zijn in mindere mate een blinde vlek hebben voor hun eigen denkfouten. Toezichthouders geruststellen over het risico op denkfouten in de besluitvorming maakte hen juist minder waakzaam.

In the Dutch public debate on honour-based violence on a regular basis this question is raised: should a special article be introduced for criminalising honour-based violence? However, it is striking that in this debate until now not much attention has been paid towards the different roles of family members in these violent conflicts. The main focus has always been on the so-called ‘material offender’, i.e. the offender that commits or threatens to commit a violent act. But what about family members that play a role in instigating this violence, the so-called ‘intellectual offenders’? In this article it is stated that in the Dutch context we should focus less on the introduction of new articles for punishing honour-based violence in the penal code and make better use of already existing laws and legal framework for addressing these severe violent acts.

In this essay Peter Vermeersch, a social scientist and writer, describes his personal journey to the world of restorative justice. It starts with a group encounter between inmates and victims of non-related crimes in a Belgian prison. As one of the participants in this meeting the author discusses his experience as the victim of a robbery. He also gives an account of his experience as member of a jury trial for a murder case in Brussels, about which he published a book (2019). Vermeersch reflects on his role as juror, illuminates the short-comings of the justice system and its old-fashioned architecture, and most importantly, observes the complex human realities that hide behind the standard images of offenders, victims and other people involved in a crime. In this context, he asks what justice is, thinks about what the role of punishment and retribution can be, and, more broadly, discusses the potential of citizens’ participation and deliberation in issues of public interest. The essay includes several references to film, poetry and other literature that challenges stereotypical images of good and evil. It concludes with a discussion of the wider societal meaning and possible role of restorative justice.

Marijke Drogt is als kritisch waarnemer bij de groot opgetuigde acties in het kader van het preventief fouilleren door de politie in Amsterdam aanwezig geweest en deelt haar ervaringen. De evaluatie van de fouilleringsactie wordt in haar beschouwingen meegenomen.

Het privaatrechtelijke begrip ‘openbare orde’ wordt in de heersende leer geduid als ‘contextgebonden’ en dus meerduidig begrip. Bovendien wordt onderscheid gemaakt tussen de nationale en internationale openbare orde. In deze bijdrage wordt een uniforme benadering van het openbareordebegrip verdedigd.