De populariteit van zelflerende algoritmes heeft zorgen gewekt bij academici en mededingingstoezichthouders over het mogelijk prijsverhogende effect van algoritmes voor prijszetting. Experts waarschuwen dat zelflerende algoritmes stilzwijgend zouden kunnen samenspannen en hogere prijzen kunnen bewerkstelligen (colluderen). Aan de andere kant zijn er auteurs die stellen dat coördinatie zelfs voor algoritmes te complex is om zonder verboden informatie-uitwisseling te bereiken. Wij overbruggen het gat tussen theoretische zorgen en dit praktisch scepticisme. In dit artikel analyseren wij mechanismes die ervoor zorgen dat zelflerende algoritmes in een setting met concurrentie relatief hoge prijzen kunnen bereiken, met een onderscheid tussen vorming en stabiliteit van stilzwijgende samenspanning. We analyseren de praktische toepasbaarheid van deze mechanismes. Stabiliteit-bevorderende mechanismes kunnen vóórkomen, maar we vinden het minder aannemelijk dat ook de prijsverhogende mechanismes in de praktijk kunnen worden gerealiseerd, vanwege de aanzienlijke kosten van experimentatie met prijzen, die essentieel is voor deze mechanismes. We concluderen dat het gebruik van AI (Artifical Intelligence) voor prijszetting mechanismes biedt die het risico op algoritmische collusie verhogen, maar de praktische belemmeringen betekenen dat het risico op dit moment beperkt lijkt te zijn tot specifieke markten of samenloop van omstandigheden.

In dit artikel en de in de vorige aflevering van dit tijdschrift opgenomen bijdrage bespreek ik de vraag of de Moderniseringsrichtlijn in haar uiteindelijke vorm de in de New Deal-mededeling gedane belofte waarmaakt van modernisering en verbetering van de handhaving van het consumenten-acquis. In het eerste deel van deze bijdrage heb ik mij daartoe gericht op de individuele en publiekrechtelijke handhaving van het consumentenrecht en op dynamic pricing en informatieverplichtingen voor online marktplaatsen. In dit tweede en laatste deel bespreek ik de vraag met wie de consument nu eigenlijk contracteert als de overeenkomst via een online marktplaats wordt gesloten, behandel ik kort enkele vereenvoudigingen voor handelaren en ga ik in op de herziene regels voor de bedenktijd van consumenten. In de conclusie wordt de vraag of de Moderniseringsrichtlijn de in de New Deal-mededeling gedane belofte waarmaakt, beantwoord.

• Voorstel van 11 april 2018 voor een Richtlijn van het Europees Parlement en de Raad tot wijziging van Richtlijn 93/13/EEG van de Raad van 5 april 1993, Richtlijn 98/6/EG van het Europees Parlement en de Raad, Richtlijn 2005/29/EG van het Europees Parlement en de Raad en Richtlijn 2011/83/EU van het Europees Parlement en de Raad wat betreft betere handhaving en modernisering van de regels voor consumentenbescherming in de EU, COM(2018) 185 final;

• Tekst politiek akkoord richtlijnvoorstel van 29 maart 2019, Openbaar register van Raadsdocumenten, Interinstitutioneel dossier 2018/0090(COD), nummer document: ST 8021 2019 INIT.

This article relies on the premise that to understand the significance of Open Access Repositories (OARs) it is necessary to know the context of the debate. Therefore, it is necessary to trace the historical development of the concept of copyright as a property right. The continued relevance of the rationales for copyright interests, both philosophical and pragmatic, will be assessed against the contemporary times of digital publishing. It follows then discussion about the rise of Open Access (OA) practice and its impact on conventional publishing methods. The present article argues about the proper equilibrium between self-interest and social good. In other words, there is a need to find a tool in order to balance individuals’ interests and common will. Therefore, there is examination of the concept of property that interrelates justice (Plato), private ownership (Aristotle), labour (Locke), growth of personality (Hegel) and a bundle of rights that constitute legal relations (Hohfeld). This examination sets the context for the argument.

The increasing volume of waste generated globally is one of the most prominent environmental issues we face today. Companies responsible for the treatment or disposal of waste are therefore among the key actors in fostering a sustainable future. Yet the waste industry has often been characterised as a criminogenic one, causing environmental harm which disproportionately impacts the world’s most vulnerable regions and populations. In this article, we illustrate how companies operating in global supply chains exploit legal and enforcement asymmetries and market complexities to trade waste with countries where facilities for environmentally sound treatment and disposal of waste are lacking. We draw on two contemporary cases of corporate misconduct in the Global South by companies with operating headquarters in the Global North: Seatrade and Probo Koala. We compare these cases building on theories about corporate and environmental crime and its enforcement. This explorative comparative analysis aims to identify the key drivers and dynamics of illegal waste dumping, while also exploring innovative ways to make the waste sector more environmentally responsible and prevent the future externalisation of environmental harm.

In eerdere publicaties ben ik ingegaan op de Mededeling ‘Een New Deal voor consumenten’ en het daarmee samenhangende voorstel voor een moderniseringsrichtlijn. In dit artikel bespreek ik de verdere voortgang van het richtlijnvoorstel, waar inmiddels politieke overeenstemming over is bereikt. Daarin staat de vraag centraal of de moderniseringsrichtlijn in haar uiteindelijke vorm de in de New Deal-mededeling gedane belofte waarmaakt van modernisering en verbetering van de handhaving van het consumenten-acquis. In het eerste deel van deze bijdrage richt ik mij daartoe op de individuele en publiekrechtelijke handhaving van het consumentenrecht en op dynamic pricing en informatieverplichtingen voor online marktplaatsen. In het tweede deel ga ik in op de vraag met wie de consument eigenlijk contracteert als de overeenkomst via een online marktplaats wordt gesloten, op enkele vereenvoudigingen voor handelaren en op de herziene regels voor de bedenktijd van consumenten. Ik rond dan af met een conclusie.

• Voorstel van 11 april 2018 voor een Richtlijn van het Europees Parlement en de Raad tot wijziging van Richtlijn 93/13/EEG van de Raad van 5 april 1993, Richtlijn 98/6/EG van het Europees Parlement en de Raad, Richtlijn 2005/29/EG van het Europees Parlement en de Raad en Richtlijn 2011/83/EU van het Europees Parlement en de Raad wat betreft betere handhaving en modernisering van de regels voor consumentenbescherming in de EU, COM(2018) 185 final;

• Tekst politiek akkoord richtlijnvoorstel van 29 maart 2019, Openbaar register van Raadsdocumenten, Interinstitutioneel dossier 2018/0090(COD), nummer document: ST 8021 2019 INIT.

In this paper I propose to analyse the binary notion of personal data and highlight its limits, in order to propose a different conception of personal data. From a risk regulation perspective, the binary notion of personal data is not particularly fit for purpose, considering that data collection and information flows are tremendously big and complex. As a result, the use of a binary system to determine the applicability of EU data protection law may be a simplistic approach. In an effort of bringing physics and law together, certain principles elaborated within the quantum theory are surprisingly applicable to data protection law, and can be used as guidance to shed light on many of today’s data complexities. Lastly, I will discuss the implications and the effects that certain processing operations may have on the possibility of qualifying certain data as personal. In other terms, how the chances to identify certain data as personal is dependent upon the processing operations that a data controller might put in place.

This article discusses hedge funds activism based on Hirschman’s classic. It is argued that hedge funds do not create the loyalty concerns underlying the usual short-termism critique of their activism, because the arbiters of such activism are typically indexed funds, which cannot choose short-term exit. Nevertheless, the voice activated by hedge funds can be excessive for a particular company. Furthermore, this article claims that the short-termism debate cannot shed light on the desirability of hedge funds activism. Neither theory nor empirical evidence can tell whether hedge funds activism leads to short-termism or long-termism. The real issue with activism is a conflict of entrepreneurship, namely a conflict between the opposing views of the activists and the incumbent management regarding in how long an individual company should be profitable. Leaving the choice between these views to institutional investors is not efficient for every company at every point in time. Consequently, this article argues that regulation should enable individual companies to choose whether to curb hedge funds activism depending on what is efficient for them. The recent European experience reveals that loyalty shares enable such choice, even in the midstream, operating as dual-class shares in disguise. However, loyalty shares can often be introduced without institutional investors’ consent. This outcome could be improved by allowing dual-class recapitalisations, instead of loyalty shares, but only with a majority of minority vote. This solution would screen for the companies for which temporarily curbing activism is efficient, and induce these companies to negotiate sunset clauses with institutional investors.

Israel was spared the worst of the world financial crisis of 2008-2009. However, austerity concerns are by no means invisible in the developments in the field of civil procedure. These concerns correlate heavily with the long-standing Israeli preoccupation with ‘speeding up’ justice. An array of simplified procedural tracks, aimed at addressing the perceived inadequacy of ‘standard’ procedure, have been developed in Israel over the years. The importance of simplified procedures in the Israeli system cannot be overestimated. Their development illustrates the dialectical tension between the values of ‘efficiency’ and ‘quality’ in the administration of justice. During periods of austerity, the scales are easily (or easier) tipped in favour of efficiency and general or particular simplification of procedure. In times of prosperity, on the other hand, concerns over ‘quality’, access to justice, and truth discovery predominate, and attempts at promoting efficiency and/or simplification at their expense tend to be bogged down. Such attempts also tend to lose their extrinsic legitimacy and are widely viewed as ‘cutting corners’. This is evident in the recent Israeli experience with civil procedure reform.

In addition to (or sometimes rather than primarily) attributing it to water scarcity, water crisis has been described as a ‘crisis of governance’; with the word ‘crisis’ also indicating that water governance lacks (full) legitimacy. The article undertakes the task to analyse the current status of global water governance (GWG) from the perspective of two competing theories relating to the legitimacy of global governance, namely global constitutionalism (GC) and global administrative law (GAL). Having mapped the current legal framework of GWG from these two perspectives, it is discussed how these theories might shape GWG and how this shaping could contribute to solving the water crisis. In addition, it is also explored whether reading one of the most accepted proposals for legitimising global water governance, the concept of ‘integrated water resources management’ (IWRM), through the lenses of either GC or GAL would have an impact on how this concept is interpreted, and whether it can be a useful mechanism to address the water crisis. The use of two theories analysing the same subject matter provides interesting insights into global water governance and the nature of the water crisis as well as the relationship between these two theories.