In dit artikel bespreekt de auteur de voordelen voor zowel werkgevers als werknemers van noodgedwongen tijdelijk minder werken in geval van economische tegenwind boven gedwongen ontslagen. Niet alle werknemers zullen echter een dienovereenkomstige tijdelijke verlaging van hun loon kunnen of willen accepteren. Dat probleem kan echter worden opgelost door een overheidssubsidie. Voor de overheid lijkt het financieel aantrekkelijker te zijn om een dergelijke tijdelijke loonsverlaging aan te vullen in plaats van werkloosheidsuitkeringen te moeten verstrekken. Als grootste obstakel in het realiseren van het voorstel van De Beer om de loonsom automatisch mee te laten bewegen met de omzet zie ik het gebrek aan vertrouwen tussen sociale partners. Dat belet meerjarige afspraken. Ook het verschillend uitpakken van zijn voorstel voor groepen van werknemers is een probleem. De juridische bezwaren hangen daar deels mee samen. Het vergelijkbare voorstel van de SER omzeilt mijns inziens de grootste bezwaren en lijkt daardoor meer kansrijk.

Gedwongen ontslag is voor zowel de werkgever als de ontslagen werknemer kostbaar. Daarom zouden gedwongen ontslagen beter kunnen worden vervangen door flexibele aanpassing van de lonen en gewerkte uren. De overheid zou dit moeten ondersteunen door een loonsverlaging grotendeels te compenseren via een structurele NOW-regeling.

De verhouding tussen bestuursrecht en privaatrecht, onderwerp van dit themanummer, speelde onder andere bij de totstandkoming van de Wet handhaving consumentenbescherming. Aan de hand van de relevante openbare documenten wordt aangetoond dat de vraag of het wenselijk is om op het privaatrechtelijke terrein van het consumentenrecht een publiekrechtelijke toezichthouder in te schakelen, zonder theoretische discussie bevestigend werd beantwoord. Met betrekking tot de vraag welke instrumenten de publiekrechtelijke toezichthouder daarbij ter beschikking staan, was er een gestage ontwikkeling van ‘zo min mogelijk publiekrechtelijke instrumenten, want het gaat om privaatrecht’ naar ‘volledig publiekrechtelijk handhaven, omdat er effectief toezicht moet zijn’.

Deze bijdrage heeft betrekking op het beloningsbeleid in de financiële sector. Allereerst wordt ingegaan op toegenomen aandacht voor de beloningen in de financiële sector en op de opbouw en reikwijdte van de verschillende initiatieven. Vervolgens worden de verschillende initiatieven op het gebied van het beloningsbeleid in de financiële sector met elkaar vergeleken. Die vergelijking mondt uit in een (model) beloningscode die weergeeft wat goede corporate governance op het gebied van het beloningsbeleid zou kunnen zijn. Deze (model) beloningscode zouden financiële instellingen of financiële ondernemingen kunnen gebruiken als leidraad bij het vaststellen en uitvoeren van hun beloningsbeleid. Deze bijdrage wordt afgesloten met enkele afsluitende opmerkingen.