Recent hebben zowel de Commissie van Beroep financiële dienstverlening als diverse rechters uitspraken gedaan over rentewijzigingsbedingen. Dergelijke bedingen gebruikten kredietverstrekkers van doorlopende kredietovereenkomsten om de variabele rente van die kredieten aan te passen. De uitspraken markeren de verschuiving van een nadruk op contractvrijheid en marktwerking naar de focus op een zekere mate van marktregulering en consumentenbescherming. In deze bijdrage wordt uiteengezet via welke weg deze verschuiving het afgelopen decennium heeft plaatsgevonden en wordt bijzondere aandacht gegeven aan de huidige stand van zaken, waarin twee wegen te herkennen zijn. Door de Commissie van Beroep is het beding uitgelegd – zodat consumenten mochten verwachten dat hun rente in de pas zou blijven met de marktrente. In de rechtspraak is in veel gevallen besloten tot vernietiging van het beding. Geconcludeerd wordt welke van de beide oordelen het meest overtuigt.

De Promontoria-arresten maken duidelijk dat bancaire vorderingen naar hun aard niet onoverdraagbaar zijn en dat, hoewel de bancaire zorgplicht niet op de verkrijgende partij overgaat, onder meer de redelijkheid en billijkheid kunnen meebrengen dat op de verkrijgende partij een eigen zorgplicht rust. Dit artikel gaat in op deze zorgplicht van de verkrijgende partij en de impact daarvan op de positie van de overdragende partij.

The lifeblood of contemporary consumer capitalism is ever-growing and accelerating human needs for new consumer goods and services. Needs that remain unsatisfied on the one hand but defy the carrying capacity of planet Earth on the other. Anything but a win-win situation. Although excess harms, the infrastructure of consumption pays full service to perpetuate and cultivate the ‘more and faster’ orientation of today’s consumers. It is believed that we can cope with excess by taking efficiency measures and paying attention to recycling and refurbishing. This article, however, points out that there is need to rethink consumption and reconsider prevalent orientations dedicated to excess consumption more fundamentally.

Op 4 februari 2014 is de Richtlijn woningkredietovereenkomsten vastgesteld. Deze richtlijn geeft een nieuw kader voor verschillende aspecten rondom het adviseren en het verstrekken van hypotheken en andere woningkredietovereenkomsten. Hoewel de hypotheekmarkt in Nederland al vrij gereguleerd is, zal de richtlijn op bepaalde onderdelen tot wijziging van de regels leiden. Een en ander hangt ook af van de keuzes die de wetgever op tal van onderwerpen zal moeten maken.In deze bijdrage zullen eerst enkele algemene onderwerpen uit de richtlijn aan de orde komen, zoals achtergrond, doelstelling en reikwijdte. Daarna komen inhoudelijke onderwerpen aan bod, waarbij wat langer zal worden stilgestaan bij onderwerpen die voor de praktijk de meeste gevolgen zullen hebben. Hierna volgt een korte conclusie waarbij gekeken wordt in hoeverre deze richtlijn bijdraagt aan het oplossen van de crisis op de woningmarkt in Nederland.Richtlijn 2014/17/EU van het Europees Parlement en de Raad van 4 februari 2014 inzake kredietovereenkomsten voor consumenten met betrekking tot voor bewoning bestemde onroerende goederen en tot wijziging van de Richtlijnen 2008/48/EG en 2013/36/EU en Verordening (EU) nr. 1093/2010, Pb. EU 2014, L 60.

In deze bijdrage betoogt de auteur dat swapdocumentatie en kredietdocumentatie beter op elkaar afgestemd zouden moeten worden. Zeker in het geval er in de kredietdocumentatie een 0% floor in de rentedefinitie is opgenomen en er een kans bestaat dat de variabele rente negatief wordt.

In geval van substantiële leningen aan ondernemingen is het gebruikelijk in de markt dat de kredietgever vereist dat de onderneming het variabel renterisico op de lening ‘hedged’. Dit houdt in dat de variabele rente die in verband met de financiering moet worden betaald, wordt geruild voor een vaste rente door middel van een interest rate swap. Veelvoorkomend probleem bij deze transacties is dat de gebruikte (standaard)leningdocumentatie (LMA) niet is afgestemd op de (standaard)derivatendocumentatie (ISDA). In haar bijdrage bespreekt Schot de achtergronden van en tegenstrijdigheden tussen de genoemde typen documentatie. Tevens benoemt zij de valkuilen voor hun onderlinge afstemming en geeft zij aan hoe hierop adequaat te anticiperen.