De centrale vraag in dit artikel is: welke gezichtspunten biedt de jurisprudentie van de Hoge Raad voor de beoordeling of het gebruik van de wettelijke mogelijkheden tot het sluiten van opvolgende arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd in een concreet geval moet worden aangemerkt als misbruik en hoe verhouden deze gezichtspunten zich tot later ingevoerde wetgeving alsmede de opvattingen van de regering over het gebruik van opvolgende arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd?

Twee jaar na inwerkingtreding van de Algemene verordening gegevensbescherming zet de auteur in dit artikel een aantal recente ontwikkelingen op het gebied van gegevensverwerking en -bescherming op de werkvloer uiteen. In het eerste deel van het artikel gaat zij in op de meer institutionele aspecten waaronder de evaluatie van de (U)AVG. De auteur ziet ingrijpende ontwikkelingen op het gebied van wetgeving en toezicht zoals de voorgenomen wetgeving over het gebruik van alcohol- en drugstesten op de werkvloer en de ontwikkelingen op het gebied van biometrie waaronder een hoge boete van Autoriteit Persoonsgegevens voor het gebruik van de vingerscan bij toegangscontrole. In deel 2 van dit artikel zal de huidige stand van de rechtspraak worden afgezet tegen de strengere normen uit de AVG.

Dit artikel gaat over een verstoorde horizontale arbeidsverhouding als g-grond. De auteur gaat aan de hand van wetgeving en rechtspraak dieper in op dit onderwerp. Diverse vraagstukken komen uitgebreid aan bod, zoals de vraag in hoeverre van een werkgever mag worden verwacht een dergelijke verstoring te herstellen. Het beoordelingskader van een rechter komt ook ter sprake. Slechts in bijzondere gevallen kan een verstoorde arbeidsrelatie tussen werknemers onderling een verstoorde arbeidsverhouding met de werkgever opleveren. Er dient ten minste sprake te zijn van een verstoorde horizontale arbeidsverhouding die doorwerkt in de verticale arbeidsrelatie. Uit de door de auteur in dit artikel besproken rechtspraak blijkt dat er meer aan de hand is dan een puur horizontale verstoorde arbeidsverhouding, zoals een situatie waarin de werknemer zich weigerachtig opstelt in een mediationtraject. Die verstoring werkt dan door in de verticale arbeidsverhouding waardoor een geslaagd beroep op de g-grond mogelijk is.

Deze bijdrage analyseert de ontwikkeling van bijna vijf jaar literatuur en jurisprudentie met als doel te bezien hoe de rechtspraktijk is omgegaan met de verstoorde arbeidsverhouding als redelijke grond voor ontslag.

In deze kroniek wordt een analyse gegeven van de belangrijkste vanaf 1 juli 2015 tot 1 februari 2020 gepubliceerde rechtspraak over de e-grond, afgezet tegen de invulling gegeven door het UWV en de wetgever aan de e-grond.

De Hoge Raad heeft in juni 2018 een van de weinige uitspraken inzake de Wbfo gewezen. Van belang bij deze uitspraak was de vraag of de het hof gehouden was het verweer van Rabobank inzake artikel 1:125 lid 2 Wft ambtshalve te toetsen. Daarnaast is interessant aan dit arrest dat de Hoge Raad zich niet uitspreekt over de vraag of een deel van de vergoedingen waarover wordt geprocedeerd in materiële zin wel valt onder het begrip van ‘vertrekvergoeding’ als bedoeld in artikel 1:125 lid 2 Wft. De Hoge Raad had kunnen bijdragen aan de rechtszekerheid door zich hier (meer concreet) over uit te spreken.

In dit artikel worden de wijzigingen in de Uitvoeringsregels van het UWV bij bedrijfseconomisch ontslag besproken. Eerst wordt ingegaan op de wijzigingen voor de groepswerkgever en de grensoverschrijdende werkgever. Daarna komen de wijzigingen ten aanzien van medezeggenschap en flexibele arbeid aan bod. Vervolgens worden afspiegeling en herplaatsing behandeld. Afgesloten wordt met de wijzigingen betreffende de transitievergoeding.

De Algemene Verordening Gegevensbescherming bevat voor werkgevers strengere regels voor rechtmatige verwerking van werknemersgegevens; en voor werknemers meer waarborgen omtrent de bescherming van hun persoonsgegevens.
Leidt de AVG – naast meer verantwoording en transparantie ten aanzien van verwerking van werknemersgegevens in het kader van de arbeidsverhouding – tot nieuwe inzichten voor de bescherming van persoonsgegevens van werknemers bij ontslag?
De auteur zet de huidige stand van de rechtspraak af tegen de strengere normen uit de AVG. Zij concludeert dat hoewel de materiële uitgangspunten voor de bescherming van persoonsgegevens onder de AVG grotendeels hetzelfde blijven, processuele vereisten uit de AVG nog moeten worden ingekleurd door het arbeidsrechtelijke normenkader van goed werkgever- en werknemerschap, de instructiebevoegdheid van de werkgever en de processuele regels omtrent ontbinding door de kantonrechter.

In de praktijk blijft behoefte aan een reorganisatie op basis van de stoelendansmethode. Indien nieuw gecreëerde functies een deel van de werkzaamheden van de oude (te) vervallen functies bevatten, kan de werkgever niet langer de meest geschikte werknemer plaatsen. De werkgever dient in dat geval af te spiegelen over die geschikte werknemers van wie een deel van de functie terugkeert en automatisch te plaatsen op basis van omgekeerde afspiegeling. Pas daarna mogen de rest van de geschikte werknemers worden geplaatst. In de literatuur en jurisprudentie worden de termen (her)plaatsen, automatisch plaatsen, direct plaatsen, tewerkstellen en benoemen door elkaar gebruikt. In deze bijdrage wordt een terminologie-suggestie gedaan om duidelijkheid te scheppen. Om in de praktijk een reorganisatie op basis van de stoelendansmethode volgens een juist stappenplan uit te voeren is een visueel stappenplan in deze bijdrage opgenomen.

In dit artikel wordt de herplaatsingsplicht besproken aan de hand van voor de praktijk relevante vragen. Aan bod komen de invulling van het begrip passende arbeid, situaties waarin herplaatsing niet in de rede ligt, de omvang van de op de werkgever rustende scholingsplicht en de herplaatsing in concernverband.

Een zieke werknemer brengt gedurende het dienstverband veel verplichtingen voor de werkgever mee. De Wet Bezava heeft er in de praktijk toe geleid dat werkgevers huiverig zijn geworden om een werknemer ziek uit dienst te laten gaan vanwege de premiestijging. Bovendien stuit het beeindigen van het dienstverband van een zieke werknemer op andere praktische bezwaren. In dit artikel gaan wij nader in op de problematiek waarmee de werkgever wordt geconfronteerd bij het uit dienst treden van een zieke werknemer tijdens en na de wachttijd. Achtereenvolgens gaan we daarbij in op beëindiging tijdens de eerste twee ziektejaren en beëindiging na afloop van de wachttijd, waarbij we de mogelijke stijging van de premielast voor de werkgever bij instroom van werknemers in de Ziektewet en de WIA, het eigenrisicodragerschap, het opzegverbod bij ziekte en het slapende dienstverband bespreken.

In dit artikel gaat de auteur in op de in het regeerakkoord 2017 voorgestelde maatregelen ten aanzien van ontslag. Voorts gaat hij in op het recent verschenen wetsvoorstel ten aanzien van payrolling.

Dit artikel bespreekt de uitspraak van de Hoge Raad inzake Constar Plastics. De Hoge Raad beantwoordt twee vragen. (i) Kan een schriftelijke aanzegging als bedoeld in artikel 7:668 lid 1 BW onder omstandigheden als een opzegging van de werkgever worden beschouwd? (ii) Welke maatstaf voor opvolgend werkgeverschap geldt bij een werkgeverswissel die plaatsvond voor 1 juli 2015? Het artikel bevat een nadere analyse van de beslissing van de Hoge Raad en beschrijft de (proces)rechtelijke consequenties van deze uitspraak voor de rechtspraktijk.

In dit artikel wordt een cijfermatig overzicht gegeven van de eerste twee jaar Wwz. Inzichtelijk wordt hoe vaak een ontslaggrond is aangevoerd en wat de verhouding is tussen het aantal toe- en afwijzingen. Ook wordt ingegaan op de hoogte van de billijke vergoeding. Naast een algemeen overzicht worden de cijfers ook per rechtbank weergegeven.

Op 22 juni 2017 oordeelde het Hof van Justitie EU dat de regels met betrekking tot overgang van onderneming van toepassing zijn in een pre-packprocedure. In het artikel wordt de reikwijdte van het arrest, de (on)mogelijkheden voor betrokkenen bij doorstarts in het verleden en mogelijkheden tot aanpassing van de wet besproken.

In dit artikel staat de met de Wwz gecodificeerde herplaatsingsverplichting binnen het concern centraal. De auteurs analyseren de reikwijdte van deze plicht en behandelen de rechtspraak op dit punt, zoals gewezen onder de Wwz. Voorts staan zij stil bij de gevolgen voor de arbeidsovereenkomst van een geslaagde herplaatsing. De auteurs concluderen dat meer richting voor de praktijk gewenst is.

De invulling van het begrip opvolgend werkgeverschap sinds de Wwz roept vele vragen op die niet volledig door de wetgever lijken te zijn voorzien. De auteurs geven een uiteenzetting van knelpunten die daarbij in het oog springen.

Ontslag van managers en directeuren wordt veelal gebaseerd op de h-grond, het in de wetsgeschiedenis genoemde ‘verschil van inzicht’ en andere relatief vage omstandigheden als een ‘vertrouwensbreuk’; ‘tegenvallende resultaten’ of ‘gebrek aan draagvlak’. Dat heeft inmiddels tot de nodige jurisprudentie geleid.
De vraag rijst of de h-grond en het genoemde ‘verschil van inzicht’ geschikt zijn voor een dergelijk ontslag. Ik beantwoord die vraag op basis van uitgebreid onderzoek van de wetsgeschiedenis, literatuur en jurisprudentie alsmede mijn ervaringen in de praktijk genuanceerd positief en meen dat de h-grond voor deze doelgroep eerder tot een voldragen en geaccepteerde ontslaggrond kan leiden.