Onderzoek naar de wijze waarop letselschades worden afgewikkeld in Engeland, Noorwegen en Nederland brengt relevante verschillen in afwikkelingsculturen aan het licht. De Engelse wijze van afwikkeling is sterk gericht op afwikkeling in rechte en is vergaand vercommercialiseerd. De Noorse praktijk kenmerkt zich door een op sociale zekerheid gebaseerde afwikkelingscultuur buiten rechte, die in hoge mate is gebaseerd op onderling vertrouwen. De Nederlandse praktijk van schadeafwikkeling heeft met de Engelse gemeen dat zij vorm krijgt in een commerciële setting tegen de achtergrond van het civiele aansprakelijkheidsrecht. Met de Noorse praktijk heeft zij gemeen dat het proces van afwikkeling in hoge mate is gebaseerd op overleg buiten rechte en op onderling vertrouwen.

De Hoge Raad heeft in 2011 voor werkgevers een behoorlijke verzekeringsplicht in het leven geroepen met betrekking tot de werknemers die zich tijdens de uitoefening van werkzaamheden in het verkeer bevinden. Wat wordt verstaan onder een behoorlijke verzekering? Om deze centrale vraag te onderzoeken zijn eerst aanknopingspunten gezocht in de jurisprudentie. Hierna zijn meerdere verzekeringspolissen onderzocht om te bezien wat een gangbare verzekeringspolis is. Het voornaamste onderzoeksresultaat is dat verzekeraars het Burgerlijk Wetboek van toepassing hebben verklaard. Enerzijds betekent dit in beginsel volledige schadevergoeding voor de werknemer, anderzijds betekent dit dat eventuele onduidelijkheden wat betreft de schadevergoeding aan de rechter worden overgelaten.

Op 1 september 2016 is de Wet bescherming erfgenamen tegen schulden (Wet BETS) in werking getreden. Deze wet brengt onder meer met zich een wijziging van de aanvaardingsfictie van artikel 4:192 BW en de mogelijkheid aan de kantonrechter bescherming te vragen tegen onverwachte schulden. In deze bijdrage worden de gevolgen van de inwerkingtreding van deze wet besproken.

Op 22 december 2015 werd het wetsvoorstel STROOM verworpen door de Eerste Kamer. Het voorstel betrof een herziening van de Gaswet en de Elektriciteitswet 1998, gaf uitvoering aan het Energieakkoord en zou ondersteuning bieden aan de energietransitie. Dit artikel beschrijft het intensieve totstandkomingsproces van het wetsvoorstel dat werd ingericht met transparantie en interactie als uitgangspunten en beschrijft het parlementaire proces dat met STROOM doorlopen werd. Het doel van het totstandkomingsproces was om via horizontale beleidsvorming te komen tot een solide wetsvoorstel, dat door partijen gedragen werd en waarmee het noodzakelijk vertrouwen tussen partijen onderling en in hun verhouding tot de overheid werd hersteld. Uiteindelijk lag er een goed en gedragen wetsvoorstel in de Tweede Kamer, een fair deal, waarbij men op individuele punten had ingeleverd ten behoeve van een groter doel: de energietransitie. Het parlement had echter relatief weinig oog voor de nieuwe beleidsvoornemens, maar focuste zich op de splitsing van de energiebedrijven, een onderwerp dat geen onderdeel had uitgemaakt van het voorbereidingsproces, omdat over de splitsing rechtszaken werden gevoerd. Uiteindelijk is omwille van de splitsing het wetsvoorstel met één stem verschil verworpen. Een onbevredigende uitkomst: de energietransitie liep vertraging op en de splitsingsbepalingen bleven onverkort van toepassing. Hoe kon dat gebeuren?

The focus in this article is the ‘criminalisation’ of youth hanging around with the emergence of bans on hanging around. A critical social constructivist approach is used in this study, which draws predominantly on qualitative primary data collected between the late 1980s and 2010s. The article compares indigenous with immigrant youth, which coincides with, respectively, youth in rural communities and youth in urban communities. This study shows that there is discrimination of immigrant youth, which is shaped by several intertwining social phenomena, such as the ‘geography of policing’ – more police in urban areas – familiarity, sharing biographical information (in smaller communities), and the character of the interaction, normalising versus stigmatising. In further research on this topic we have to study (the reaction to) the transgressions of immigrant youth, and compare it with (the reaction to) the transgressions of indigenous youth, which is a blind spot in Dutch criminology.

In het kader van collectief overleg spreken werknemersorganisaties vaak met de werkgever af dat hij gedurende een bepaalde periode geen (collectief) ontslag zal initiëren. Deze afspraken worden meestal aangeduid als werkgelegenheidsgaranties. Dit zijn dikwijls belangrijke onderwerpen bij collectieve onderhandelingen, en onenigheid hierover vormt vaak de kern van een collectief conflict. Toch is er weinig bekend over dergelijke afspraken. Het eerste deel van dit artikel heeft als doel meer inzicht te verschaffen in de inhoud en de formulering van dit soort cao-bepalingen. Het tweede deel gaat in op de vraag hoe we moeten omgaan met een werkgelegenheidsgarantie in een ontslagprocedure.

This article analyses continuity and change in family life in the Netherlands over the last decades. The authors consider three characteristics of families: (1) family types, (2) maternal employment, and (3) parent-child time. Analyses are based on data from the Central Bureau of Statistics and the Dutch Time Use Study. The results indicate that there is both continuity and change. Although two married individuals giving care to their children is still the most common family type, alternative family forms have become more popular, including unmarried cohabiting parents and single-parent families. Furthermore, the division of labor is still strongly gendered: Dutch mothers’ participation on the labor market is limited and they still hold the main responsibility for children. Moreover, children are still most likely to grow up in a household with both a father and mother. There are also indicators of change. Maternal employment is much more prevalent than in the 1970s and fathers’ involvement with children increases.

The author notices that more and more Belgian judges seem to have understood what mediation is and what benefits it can bring to litigating parties over adjudicated solutions. Currently, judges have no means to force the parties to try to settle their dispute through mediation. Judicial initiatives aimed at convincing the parties and their lawyers to try mediation, are too often simply ignored. The article contains quotes from various tribunals advocating or ordering mediation before the continuation of the trial. The author’s argument is that the law should enable judges to force the parties to mediation, i.e. at least to participate in a joint session with the designated mediator. He describes what ought to be included. A new bill is currently being prepared by the Ministry of Justice – inspired by the Netherlands model – that will change the rules of civil procedure with a view to enhancing recourse to mediation.

Many of the common academic explanations for radicalization and extremism are present among Turkish-Dutch youngsters. Based on qualitative research among 150 youngsters with a Turkish background, the authors describe how these youngsters are catching up with their disadvantaged socioeconomic position in the areas of education and labor. These Muslim youngsters feel that they and Islam are increasingly met with distrust and exclusion in mainstream society. In the sociocultural domain of incorporation, Turkish-Dutch youngsters are very diverse, but within this diversity focussed on their own ethnic group. Although these characteristics as deprivation, exclusion and strong internal orientation are commonly used as risks for radicalization, these Turkish-Dutch youngsters seem not to be attracted to Islamic radicalism nor extremism. The authors explain this through the opportunities for political participation within their communities and the specific Turkish secular Islam that offers room for a more individualized religious interpretation. In addition the strong internal focus of these youngsters and the solidity of the Turkish communities create strain between different Turkish religious or political groups, but also offer them a very strong, positive identity and feelings of belonging.

Een EU-burger die gebruikmaakt van zijn recht op vrijheid van verkeer strafrechtelijk vervolgd worden door een lidstaat waarvan hij de rechtsmacht niet had kunnen voorzien. Met de inwerkingtreding van het Kaderbesluit betreffende het Europees Aanhoudingsbevel kan een EU-burger in een dergelijk geval ook aan die lidstaat worden overgeleverd. In dit artikel wordt zowel deze keerzijde van het Kaderbesluit geanalyseerd als de mate waarin door het materiële legaliteitsbeginsel het Kaderbesluit zelf en de Overleveringswet bescherming wordt geboden. Op basis van deze analyses wordt vervolgens vastgesteld of er sprake is van een gebrek aan bescherming en worden enkele oplossingsrichtingen aangedragen.

On September 21th 2012, a sweet sixteen party in Haren (a Dutch village), announced on Facebook as PROJECT X Haren, turned into a riot in which youngsters clashed with the police. The blame was put on the film Project X (2012) that would have inspired adolescents to become aggressive and violent. However, like other adolescent comedies, this movie offers an insight in the adolescent state of mind, the role of humor and their lack of risk assessments. Much violence is (harmless) slapstick-like, boundaries are exceeded (sex, alcohol, drugs) and transgression is often directed against parents, teachers and the police. What is tested in the adolescent imagination is the public order. Film functions as a symbolic rite of passage, with carnivalesque inversions. Reacting in Haren on this adolescent state of mind with an administrative prohibition (‘there is no party’) confirmed the juvenile joke. Acting as if it is not a party but a huge disaster (by enlarging police forces) contributed to make the riot a reality that the youngsters themselves never imagined. The commission of inquiry recommends taking serious film and other forms of public imagination, because they contribute to our understanding of reality, especially concerning the perceptions of societal actors.

De overheid stimuleert zelfregulering door het veld, zodat zij zelf minder regels hoeft te ontwikkelen. Zij doet daarbij een beroep op het verantwoordelijkheidsgevoel van het veld. Tegelijkertijd omarmt de wetgever de zelfregulering door inbedding ervan in wet- en regelgeving. Daarmee verandert het karakter van de regulering. In hoeverre is er nog sprake van zelfregulering? Is de zelfregulering door de inbedding in wet- en regelgeving feitelijk geen overheidsregulering geworden? Als casestudy wordt in deze bijdrage de toelating van internationale studenten in het Nederlandse hoger onderwijs beschreven. De uitvoeringspraktijk in deze sector maakt duidelijk dat de vervlechting van beide vormen van regulering, indien niet goed doordacht en op elkaar afgestemd, tot een juridisch kwetsbare constructie leidt.

Dit artikel ontleedt het vaderschap, zowel op Belgisch als Europees niveau. Wie juridisch als vader wordt aangeduid, is niet altijd biologisch of sociaal vader voor een kind. Hoe dient de afweging van rechten en plichten voor deze verschillende vaders dan te gebeuren?
Deel één bespreekt de vaderlijke afstamming naar Belgisch recht aan de hand van recente rechtspraak van het Grondwettelijk Hof. In vier centrale thema’s wordt het standpunt van het Hof geplaatst tegenover dat van de wetgever en het EHRM. Aan bod komen: bezit van staat, vervaltermijnen, het belang van het kind en verboden afstamming. De doelstelling lijkt het bewerkstelligen van een grotere individualisering van het afstammingsrecht. Dit leidt tot een patstelling voor de wetgever, die zal moeten bepalen hoe het afstammingsrecht naar de toekomst toe wordt geconstrueerd. Verdedigd wordt dat een belangenafweging zich voornamelijk dient te situeren bij de betwistingsprocedure, daar waar bij gebrek aan een reeds gevestigd juridisch vaderschap de biologische band mag primeren.
Vervolgens wordt het vaderschap naast het moederschap geplaatst. Waar voor moeders een zekere vanzelfsprekendheid geldt, is dit allesbehalve zo voor vaders. Bovendien heeft de moeder een bepaalde zeggenschap over wie de vader van het kind wordt.
Na een toelichting van het begrip ouderlijk gezag wordt de kneedbaarheid ervan aangegrepen om nieuwe voorstellen te formuleren. Ingrepen op het ouderlijk gezag, waaronder de ontzetting, kunnen ervoor zorgen dat een sociaal onwenselijke biologische afstammingsband alsnog kan worden gevestigd. Wanneer meerdere vaderfiguren zich aandienen, kan een uitbreiding van (bepaalde) gezagsrechten naar andere personen soelaas bieden.
Tot slot verkennen we de verdeling van verschillende vaderfuncties over meerdere personen, zoals die reeds bestaat voor het omgangsrecht en de alimentatieverplichting. De lege ferenda wordt gepleit voor een “attest van verwekkerschap”, een verklaring naar recht van het biologisch verwekkerschap, waaraan bepaalde rechtsgevolgen worden gekoppeld.
This article analyses fatherhood from a Belgian and European context. The legal father is not necessarily the biological or social father. How should we balance the rights and obligations of these different kinds of fatherhood?
Part one reviews paternity in Belgian law through recent jurisprudence of the Supreme Court. In four central themes the Supreme Court’s position is weighed against that of the legislator and the ECHR. The four central themes are discussed in the following order: “possession of state”, statutes of limitations, the best interests of the child, and illegal filiation. The aim of the Supreme Court seems to be a case by case appreciation of filiation. It is then up to the legislator to decide how legal parentage is to be construed in the future. A balancing of interests should be the primary - and maybe even exclusive - consideration when the paternity is disputed. Where legal paternity has yet to be established, biological ties should be decisive.
Next, legal paternity will be compared to legal maternity. Whereas establishing legal parentage seems to be quite evident in the case of mothers, this is not so straightforward for fathers. Moreover the mother has a say in who is to be the legal father.
After a clarification ofthe concept ‘parental authority’, its flexible nature is taken as a starting point to suggest new solutions. Intervening in parental authority allows us to establish the socially undesirable biological paternity.In the case of multiple father figures, an expansion of specific authority rights to others may offer an alternative solution.
Lastly, we explore the possibility of sharing paternal rights and obligations among multiple candidates, as is the case for visitation rights and child support obligations. We argue in favour of a “certificate of procreation” - a declaration of biological relationship that generates specific legal consequences.