The chaplaincy in penitentiary institutions shows a peculiar co-operation between the state and the religious communities. The chaplains provide a safe opportunity for supporting the detainees. The growing religious individualisation as well as a political rethinking of the role of religions institutions ask for system adaptations. In particular, the denominational approach is subject to discussion.

In this article, the author defends two propositions related to the concepts of free will and criminal responsibility. Free will is defined as the capability of distancing oneself from one’s immediate surroundings and reflect on impulses. The first proposition is that it is a mistake to suppose – as do many neuroscientists adhering to objectivist theories on the human mind – that the concept of free will refers to a postulated natural phenomenon, the existence of which could, in principle, be established or falsified. Instead, the concept of free will constitutes a practice; it is a human artefact that is part and parcel of the differing means by which mankind structures intersubjective life. The second proposition is that the criminal law legitimately presupposes that persons normally act out of free will and that they, consequently, are morally responsible and accountable for the wrongful actions they perform. The author claims that his arguments for both propositions are supported by insights from the neuroscientific fields of connectionism and embodied cognition.

This paper argues that to the extent that legal responsibility hinges on mental capacities – capacities which are implemented in (brain) mechanisms – scientists working in the fields of behavioural genetics and neuroscience can assist courts to adjudicate responsibility in several ways. First, by studying what mechanisms paradigmatically fully responsible agents possess and how those mechanisms operate. Second, by developing techniques to more individually, accurately and less subjectively inspect people’s mechanisms to gauge their true mental capacities. Third, by studying how youth, advanced age, and mental disorders affect these mechanisms. And fourth, by developing interventions to create, restore and enhance the function of these mechanisms in order to create, restore and enhance people’s responsibility-relevant mental capacities.

Human trafficking means exploitation; human smuggling is associated with illegal labour and a connection with exploitation is absent. Where a victim of human trafficking can appeal for legal protection, a smuggled migrant (illegally residing or with vulnerable legal status) overall has little rights because of the formal absence of the aspects of exploitation and coercion in human smuggling. In this article, the empirical analysis based on file analysis demonstrates that in several files of cases framed as human smuggling indications are found for exploitation of migrants, although this has not been recognised as such. Theoretically the authors tie this to the trend of crimmigration. Measures designed to combat human trafficking and smuggling are often concentrated on (criminal) law enforcement and criminal punishment, to the detriment of a human rights-based approach. The tension between immigration policy and the combat against human trafficking deserves more attention.

International studies show that children of teenage mothers are at elevated risk for offending. This study investigates the effect of early and late parenthood of mothers and fathers on offspring delinquency. The results confirm results from earlier studies and show that early fatherhood does not add to offending risk over and above early motherhood. Factors like family instability, family size and parental delinquency do not account for the association between early motherhood and delinquency. The elevated risk of offending applies to all children of young mothers, not just to the first-born children. Late parenthood is not associated with offspring delinquency.

This article is directed towards two important lines of research in contemporary criminology, more specifically the growing attention for the period of young adulthood and the focus on the concepts of ‘structure’ and ‘agency’. This study examines in a quantitative manner the extent to which both ‘structure’ (operationalized in terms of social-economic status and objective transitions) and ‘agency’ (measured as the perception of personal agency and subjective transitions) are related to delinquency in the period of young adulthood. A representative sample of 1,477 Flemish young adults between the age of 18 and 25 years is used. The results of the analyses offer some empirical proof to integrate the concept of ‘agency’ in future theoretical models for the explanation of individual differences in delinquency and also lead to additional suggestions to further examine the interaction between ‘structure’ and ‘agency’.

In recent discussions on ‘citizenship’, the concept is oddly dealt with as if it would have originated shortly before the French Revolution and would have meaning in a nation state context only. During at least seven centuries before that, however, it had a crucial importance in the development of Western-European cities. Citizenship, being primarily based on an exclusion from the jurisdiction of local rulers (privilege) which then opens opportunities for the inclusion of citizens in systems of self-rule, has been closely connected with law as from the start. In the article a model developed by Sassen (2006) is used to reconstruct the development of ‘citizenship’ with special reference to the transfer of its elements, often with a considerable change of meaning and function, from one into the other of the four social formations to be distinguished. It is argued that an extended perspective, that acknowledges citizenship and law before its usurpation by the nation state, may be relevant to our assessment of recent developments towards ‘transnational’ forms of citizenship.

This article describes and judges the complex and often contradictory dynamic by which boundaries are constructed and transgressed. This dynamic reveals much about power, meaning, and the political economy of crime and control. The author describes the project undertaken by Critical Mass riders and precarity activists. These projects explore the possibilities of drift as collective experience and collective transgression. The pervasiveness of drift in contemporary society, paired with the subversive cultures of drift emerging around new social movements and alternative spatial practices, point toward a new kind of global collectivity.

In whiplashzaken worden door medisch deskundigen expertiseonderzoeken uitgevoerd bij het slachtoffer om de ongevalsgevolgen in kaart te brengen. Neuropsychologisch onderzoek is een van de verschillende soorten expertiseonderzoek die geregeld bij whiplashslachtoffers worden uitgevoerd. Sinds enkele jaren zien we een gestage opmars van zogenoemde ‘symptoomvaliditeitstesten’ in neuropsychologische expertises van whiplashslachtoffers. Een andere term die in dit verband gebruikt wordt, is ‘onderpresteren’. In deze bijdrage zal nader worden ingegaan op wat nu symptoomvaliditeitstesten inhouden, wat de reikwijdte ervan is, en zal getracht worden een antwoord te vinden op de volgende vragen: kan onderpresteren ook een gevolg zijn van klachten zoals pijn en vermoeidheid? Zegt onderpresteren iets over de betrouwbaarheid van de onderzochte? Hoe wordt onderpresteren eigenlijk vastgesteld? Zegt onderpresteren iets over de neiging om klachten te overdrijven?

The ‘Shortlist troublesome youth groups’ is a compact survey that enables police-officers to categorize problematic youth groups on a general level. The ‘shortlist’ results in three categories. The least troublesome groups are labelled ‘annoying’, the more serious groups are referred to as ‘disturbing’ and the most serious ones are called ‘criminal’ youth groups. As a quick scan, the shortlist tool has originally been developed in order to prevent criminalization of youth. It has now become a compulsorily used instrument for all 25 police services in the Netherlands. The shortlist is seen as the central starting point that should ultimately lead to the implementation of multidisciplinary interventions to tackle the specific problems that the youth groups cause.This article briefly discusses the highly subjective judgements of perceptions of disorder in society. Against this background this article describes the aim, the benefits and limits to the use of the shortlist. This analysis is based on fifteen years of experience with the annual listing of troublesome youth groups by means of the shortlist at the Haaglanden police service.This contribution concludes that the shortlist is a useful instrument that enables police officers to efficiently categorize problematic youth groups. Several changes by the Haaglanden police service with regard to the content as well as to the procedure further optimized the use of the shortlist. However, its global characteristic hampers evaluation of local safety interventions on the group. Also, comparisons of results between police services are not possible just like that. For those purposes (evaluations and comparisons) additional, i.e. more detailed information on the groups are to be gathered. The shortlist-methodology consists of further steps that include more in-depth analyses.Having said this, the shortlist is a valuable quick scan tool that enables professionals to swiftly categorize problematic youth groups.

In Aruba worden de leden van de bezwaaradviescommissie niet benoemd, geschorst, ontslagen en betaald door het bestuursorgaan, zoals in Nederland, maar door de regering. Daarnaast geldt de onafhankelijkheidseis niet alleen voor de voorzitter, maar ook voor de overige leden. Volgens de auteur biedt desondanks de inrichting van de Nederlandse bezwaarprocedure voldoende waarborgen voor een onafhankelijke heroverweging. In Aruba bestaat het gevaar dat de inrichting van de bezwaarprocedure tot een verdergaande juridisering en depolitisering leidt, waardoor het conflictoplossend vermogen van de bezwaarprocedure minder wordt benut dan in Nederland. Een bespreking van de stelsels van Nederland en Aruba over de inrichting van de bezwaarprocedure.

Een voornaam deel van de letselschadezaken bestaat uit claims wegens whiplashletsel. In tal van die zaken was de schaderegeling altijd al moeizaam, voornamelijk omdat de claimklachten naar hun aard subjectief zijn, en in die zin ‘medisch onverklaarbaar’, dat medisch beeldvormend materiaal geen onderliggende afwijkingen laat zien. Sinds de terugtrekkende beweging van de neurologen – van oudsher dé beoordelaars van whiplashletsel – door middel van de in november 2007 gewijzigde NVN-richtlijnen is het regelingsproces nóg moeizamer geworden. Aan de hand van een overzicht van recente rechtspraak wordt bezien of daaraan voor de letselschadepraktijk handvatten zijn te ontlenen die de huidige whiplashproblematiek minder weerbarstig maken.

Volgens artikel 39 van het Statuut voor het Koninkrijk der Nederlanden zijn de wetgevers van de verschillende Koninkrijkslanden verplicht een aantal belangrijke rechtsgebieden ‘zoveel mogelijk’ op overeenkomstige wijze te regelen. In een tweetal artikelen onderzoekt de auteur in hoeverre zij met betrekking tot het ontslagrecht aan deze zogenoemde concordantieverplichting voldoen. Volgens de auteur houdt artikel 39 Statuut namelijk in dat een verschil in wetgeving tussen de drie Koninkrijkslanden slechts geoorloofd is indien daar een behoorlijke rechtvaardigingsgrond voor kan worden aangewezen. In dit tweede deel ligt de focus allereerst op gevolgen van de recente staatkundige hervormingen binnen het Koninkrijk voor het vigerende ontslagrecht. Conclusie hiervan is dat de materiële gevolgen voor het ontslagrecht zeer beperkt zijn. Met dit als uitgangspunt worden vervolgens de opzegbepalingen uit het BW, de rechterlijke ontbinding en het einde van rechtswege in de verschillende koninkrijkslanden met elkaar vergeleken. Uit deze vergelijking blijkt dat er tussen de verschillende landen een hoop ongerechtvaardigde verschillen bestaan. Deze verschillen lijken zich evenwel voornamelijk voor te doen op technisch-juridische gebieden. Bij het uitvaardigen van nieuwe wetgeving houden de wetgevers dus onvoldoende rekening met het concordantiebeginsel. De rechters uit het Koninkrijk kan men in dezen daarentegen weinig kwalijk nemen. Daar waar hun een zekere beoordelingsruimte wordt gelaten, bestaat er immers een grote mate aan concordantie. Door middel van concorderende interpretatie worden de open normen in de verschillende landen namelijk op dezelfde wijze ingevuld. Hierbij moet er echter wel voor worden gewaakt dat er een te grote mate van concordantie wordt bereikt. De rechter mag de verschillen in cultuur en gewoontes tussen de Koninkrijkslanden niet uit het oog verliezen.

In het Nederlandse debat over de rol van vertrouwen in toezicht en handhaving heerst verwarring over het begrip vertrouwen. Dit artikel kijkt kritisch naar de argumenten en schept meer duidelijkheid over het begrip en de voor toezicht belangrijke relatie tussen vertrouwen en controle. Vertrouwen is onvermijdelijk aan de orde in toezichtrelaties en kan dus het beste expliciet in toezichttheorie geconceptualiseerd worden. De conceptualisatie van vertrouwen in de responsieve toezichttheorie van Braithwaite e.a. is echter aan herziening toe. Aan de hand van recente inzichten uit de vertrouwensliteratuur worden uitgangspunten en contouren van een mogelijke vertrouwensbenadering in toezicht geschetst.

Een investeerder die in aanmerking wil komen voor de bescherming uit hoofde van de ICSID Conventie, moet aantonen dat zijn economische activiteiten kunnen worden gekwalificeerd als een ‘investering’ in de zin van artikel 25 van de ICSID Conventie. In deze bijdrage worden de vereisten besproken waaraan een ICSID-investering moet voldoen en wordt beschreven dat, na een periode waarin het investeringsbegrip beperkt werd uitgelegd, de recente rechtspraak weer de toon heeft gezet voor een ruime interpretatie van het investeringsbegrip.

Dit artikel beschrijft wat inspectiediensten verstaan onder systeemtoezicht en hoe zij dit toepassen. Er blijken grote verschillen te zijn in zowel de gebruikte definities als in de praktische toepassing. De toezichthouder kan met behulp van systeemtoezicht, mits juist toegepast, ervoor zorgen dat grote bedrijven maatschappelijke belangen borgen in hun organisatie. De toezichthouder moet hierbij enerzijds niet te goedgelovig zijn en altijd fysieke controles blijven doen. Anderzijds moet hij ervoor waken niet overmatig te controleren waardoor de voordelen van systeemtoezicht weer teniet zouden worden gedaan. Systeemtoezicht en bestraffing verdragen elkaar slecht doordat bestraffing het leereffect negatief kan beïnvloeden.

There are two fundamental problems with regard to the freedom of religion. The first concerns the content and scope of the right; the second, a possible unequal treatment between population groups. The first problem can only be dealt with by a preliminary analysis of the religious phenomenon, which precedes a legal definition. It turns out that there is a range of different types of religion, with on the one hand traditional forms of religion which are narrowly interwoven with the culture in question (all kinds of ‘cultural’ practices possessing a religious dimension), and on the other forms of religion which loosen to a considerable extent the ties between culture and religion. Evidently, the former types of religion cause problems in modern society. An additional problem is that freedom of religion as a modern basic right rests on a view of human being – including the idea of the inherent dignity and autonomy of the human person – which is at odds with the symbolic universe of traditional religion. The conclusion of the article is that in the modern pluralist society freedom of religion is on its way to becoming, or already has become, an unmanageable right. So the problems arising around this right (including that of unequal treatment) can only be solved in a pragmatic, not really satisfactory way. In that context, modern humanitarian standards should be observed in the implementation of the right of freedom of religion because fundamental human rights are connected with a specific concept of humanity.