Spiritual assistance to people in an institute, was of old a task of churches and religious or philosophical communities. In the intramural health care more and more health care chaplains are working, the position of which is based only on an appointment of the management and not at the same time on a mission of a church or comparable community. This is experienced as a problem, because there is no supervision on the qualities of these health care chaplains. Therefore a committee recently proposed to establish a Council for Independent Spirituality, who tests the qualification and the competence of unattached health care chaplains and take care of their work.

The 2007 Dutch Pardon Regulation, a regularisation programme to settle the legacy of the old immigration law, was meant to deal with backlogs in the settling of asylum procedures. According to the literature there are several risks attached to such regularisation programmes. The parties involved in the implementation of the Dutch Pardon Regulation managed to evade most of these risks, partly because of their great efforts and close cooperation. The results of the Regulation were according to plan with respect to the number of asylum seekers who received a permit in the context of the regulation and their housing. In two respects the Regulation did not have the desired result: temporary shelter in municipalities decreased but was not ended, and it proved difficult to carry through the return of people who were ineligible for the regularisation programme.

The chaplaincy in penitentiary institutions shows a peculiar co-operation between the state and the religious communities. The chaplains provide a safe opportunity for supporting the detainees. The growing religious individualisation as well as a political rethinking of the role of religions institutions ask for system adaptations. In particular, the denominational approach is subject to discussion.

In deze bijdrage wil de auteur – voorlopig, want de ontwikkeling gaat verder – de balans opmaken: waar staat het Nederlandse wetgevingsproces qua tempo en efficiency? Achtereenvolgens passeren daarbij de revue: cijfermatige gegevens, reeds getroffen maatregelen, enkele parallelle (c.q. paradoxale) ontwikkelingen en de positie van de diverse wetgevingsactoren in het versnellingsdebat. Om te eindigen met de vraag: kan het nog sneller?

In a changing social and political environment, mayors assume quite a few different roles in local government. This is because they face different expectations, held by social and political actors at different times. Based on the distinction between strong and weak mayoral leadership, this article develops a typology of mayoral leadership roles. The authors argue that inherent tensions exist between some of these roles, making it impossible for mayors to fulfill all roles at once. Therefore, political leadership is best conceived as something that is contextually dependent. Mayors continually have to find a temporal balance between different roles, depending on the institutional setting and social and political context in which they operate at that time. Therefore, a caleidoscopic perspective on political leadership may provide valuable insights for mayors on how to develop their own leadership style.

De Ministerraad heeft 2 juni 2009 op voorstel van de minister van Volkshuisvesting, Ruimtelijke Ordening en Milieubeheer (VROM) ingestemd met het ontwerp van het Besluit algemene regels ruimtelijke ordening (hierna: AMvB Ruimte).¹x (Bijlage bij) Kamerstukken II 2008/09, 31 500, nr. 15. De AMvB Ruimte bevat alle ruimtelijke beleidskaders van het Rijk en vormt het sluitstuk van het nieuwe stelsel van de ruimtelijke ordening. Dit stelsel is met de inwerkingtreding van de Wet ruimtelijke ordening (Wro) op 1 juli 2008 geïntroduceerd.²x Stb. 2008, 180 (Invoeringswet Wro). Met de Wro wordt een nieuwe sturingsfilosofie geïntroduceerd, waar de AMvB in kwestie een uitwerking van is. De sturingsfilosofie gaat uit van de gedachte dat de verschillende overheden, met het Rijk in de regierol, worden gedwongen om te bepalen wat van nationaal en provinciaal belang is binnen het ruimtelijk beleid, en voorts te bepalen op welke wijze deze nationale en provinciale belangen moeten doorwerken op gemeentelijk niveau. De AMvB Ruimte vormt het instrument waarmee de vóóraf in kaart gebrachte nationale belangen kunnen doorwerken naar provinciaal en/of gemeentelijk niveau.

Noten

• 1 (Bijlage bij) Kamerstukken II 2008/09, 31 500, nr. 15.

• 2 Stb. 2008, 180 (Invoeringswet Wro).

Een aantal landelijke ontwikkelingen op het gebied van omgevingsrecht moeten de uitvoering, het toezicht en de handhaving van wettelijke regelingen in de fysieke leefomgeving door gemeenten en provincies op een hoger niveau brengen. Daartoe moeten de decentrale overheden regionale uitvoeringsorganisaties (omgevingsdiensten) gaan opzetten, te beginnen bij een aantal complexe milieutaken. In Noord-Holland is een initiatief ter hand genomen om voor drie veiligheidsregio’s rond het Noordzeekanaal en Schiphol één omgevingsdienst te realiseren. Redenen voor dit initiatief zijn de gezamenlijke opgaven en samenhang op het gebied van economie, ruimtelijke ordening en veiligheid, kwaliteitsverbetering, efficiency en continuïteit.