Private regelgeving geeft blijk van een bepaalde maatschappelijke behoefte aan normstelling door private, niet-statelijke actoren. De regels die uit deze private normstelling voortvloeien, vallen in beginsel buiten ‘het recht’ in de zin van artikel 79 Wet RO. Als gevolg blijft ook de toepassing van private regelgeving door de rechter beperkt. In deze bijdrage wordt via een analyse van de rechtsstaat een aanzet gedaan tot het formuleren van criteria aan de hand waarvan de rechter een gemotiveerd oordeel kan vormen betreffende de juridische binding van private regelgeving in een concreet geschil.

Kwalificatie van een financial leaseovereenkomst blijkt onverminderd moeilijk te zijn. In deze bijdrage wordt vooral ingegaan op recente ontwikkelingen wat betreft de mogelijke kwalificatie van een financial leaseovereenkomst als huurkoop.