Een beroep op dwaling vanwege een ondeugdelijke prognose kan in kort geding een effectief verweermiddel zijn van een franchisenemer om de vordering van een franchisegever af te laten wijzen door de rechter.

De nieuwe wet op de reisovereenkomst (titel 7A van Boek 7 BW) welke wet op 1 juli 2018 in werking is getreden, is eigenlijk een vrijwel letterlijke vertaling van de Richtlijn Pakketreizen en Gekoppelde Reisarrangementen van 25 november 2015. Hoewel de doelstelling van de Richtlijn, te weten meer bescherming voor de reiziger en maximum harmonisatie tussen de lidstaten een mooi streven was, blinkt de Richtlijn niet uit in duidelijkheid en zijn er voorafgaand aan de totstandkoming ervan vele ontwerpen de revue gepasseerd die de eindstreep van het wetgevingsproces niet hebben gehaald. Desondanks heeft de Nederlandse wetgever deze moeilijke wetgeving uit Brussel redelijk leesbaar geïmplementeerd in de Nederlandse wet. Onzes inziens is de Richtlijn, en daarmee dus ook de Nederlandse wet, op een aantal vlakken niet duidelijk en lastig uit te leggen aan zowel de ondernemers in de reisbranche als aan de reiziger. Ook zijn er enkele onvolkomenheden in de wet geslopen, mede veroorzaakt door een slordige vertaling van de Richtlijn in het Nederlands, waar de Nederlandse wetgever overigens geen invloed op had. In dit artikel willen we met name stilstaan bij een aantal van deze onduidelijkheden en moeilijkheden. Zo zijn de definitiebepalingen bijvoorbeeld vrij ingewikkeld en roept de afbakening tussen een pakketreis en het nieuwe fenomeen van het gekoppeld reisarrangement vragen op. Ook zetten wij vraagtekens bij de vergaande informatieverplichtingen, de positie van de zakenreiziger en de wijze waarop de garantieverplichtingen in Nederland zijn geïmplementeerd. Hoe werkzaam de wet zal zijn in de praktijk van alle dag, zal de komende jaren dus nog moeten blijken.

Aan de orde komt de vraag of een franchisenemer gebonden is aan afspraken die de franchisenemersvereniging met de franchisegever maakt, op grond van de franchiseovereenkomst.

Op 24 februari 2017 heeft de Hoge Raad een arrest gewezen over de uitleg van een eenzijdige rechtshandeling, neergelegd in een brief tussen zakelijke partijen (het ‘Parkking-arrest’). Deze bijdrage behandelt de vraag of de Hoge Raad met het Parkking-arrest een ‘nieuwe uitlegmaatstaf’ heeft ontwikkeld voor de uitleg van eenzijdige rechtshandelingen.
In het vervolg van deze bijdrage wordt toegelicht hoe de kwalificatie van een eenzijdig opgesteld document (als eenzijdige rechtshandeling of als onderdeel van een meerzijdige rechtshandeling) een uitlegdiscussie zou kunnen beïnvloeden. Een juiste kwalificatie is van belang voor het vertrekpunt van de uitleg, de relevante gezichtspunten bij de uitleg, toepasselijke rechtsregels, rechtsgevolgen en het gewicht dat aan de ene of de andere omstandigheid wordt toegekend. Dat antwoord kan dan weer van belangrijke invloed zijn op een (voorlopig) bewijsoordeel en – bij gevolg – tot een andere uitkomst leiden in een procedure.

De termen ‘smart contracts’ en ‘blockchain’ kunnen verwarrend zijn. Zo hoeven smart contracts geen contracten te zijn, maar kunnen ze dat wel zijn. Ze zijn, anders dan de naam wellicht doet vermoeden, nog niet intelligent (althans: niet in combinatie met een blockchain). En hoewel vaak gesproken wordt van de blockchain, is er niet slechts één (soort). Dit artikel beoogt misverstanden met betrekking tot de relatief nieuwe termen smart contracts en blockchain te voorkomen.

In Van Gelder/NOC*NSF heeft de rechter marginaal getoetst of NOC*NSF in redelijkheid tot zijn besluit had kunnen komen om Van Gelder uit te sluiten van verdere deelname aan de Olympische Spelen. De auteur analyseert de juistheid van die normtoepassing. Hij concludeert dat een onjuiste maatstaf is toegepast; tussen partijen gold een Topsportersovereenkomst, en uitleg van die overeenkomst met toepassing van de Haviltex-norm was geboden. Het artikel is relevant voor NOC*NSF en atleten: dient NOC*NSF zijn contracten met olympische atleten te herzien en waar moeten atleten zich van vergewissen?

In dit artikel worden enkele onderwerpen besproken waarmee zowel franchisegevers als franchisenemers te maken kunnen gaan krijgen op het moment dat er sprake is van een faillissement binnen een franchiseformule.

In ‘Het postcontractuele non-concurrentiebeding in de franchiseovereenkomst: Een update’ wordt door Jan-Willem Kolenbrander ingegaan op recente jurisprudentie terzake van het postcontractuele non-concurrentiebeding in de franchiseovereenkomst. Het artikel vormt hiermee een aanvulling op een eerder artikel van Kolenbrander in het tijdschrift ‘Contracteren’. De uitspraken worden thematisch behandeld en hopen de lezer een zo compleet mogelijk beeld te geven van de rechtspraak op dat gebied.

Ook na 9 jaar ondervinden passagiers nog veel moeite bij het claimen van compensatie. Jarenlang vochten luchtvaartmaatschappijen de verordening aan, maar nadat het HvJ EU de verordening in stand liet is de nadruk komen te liggen op een beroep op de uitzonderingsbepaling van de zogeheten ‘buitengewone omstandigheden’. Met name in geval van technische problemen wordt passagiers ten onrechte de verplichte compensatie onthouden.

In toenemende mate worden private verhoudingen op de terreinen die door het Europese privaatrecht worden beheerst aan het publieke toezicht onderworpen en de gedragsregels voor contractspartijen langs de bestuursrechtelijke weg gehandhaafd. Daarnaast wordt de rol van de alternatieve geschillenbeslechting steeds belangrijker. Deze ontwikkelingen brengen een nieuwe realiteit mee voor contracteren in de gereguleerde sectoren. Recent werd de internationale conferentie getiteld Public and Private Enforcement of European Private Law: Perspectives and Challenges (gehouden aan de Rijksuniversiteit Groningen) gewijd aan deze problematiek. In deze bijdrage voor de rubriek Impressies wordt stilgestaan bij enkele interessante bevindingen en leerzame suggesties die tijdens de conferentie naar voren zijn gekomen.

In toenemende mate worden private verhoudingen op de terreinen die door het Europese privaatrecht worden beheerst aan het publieke toezicht onderworpen en de gedragsregels voor contractspartijen langs de bestuursrechtelijke weg gehandhaafd. Daarnaast wordt de rol van de alternatieve geschillenbeslechting steeds belangrijker. Deze ontwikkelingen brengen een nieuwe realiteit mee voor contracteren in de gereguleerde sectoren. Recent werd de internationale conferentie getiteld Public and Private Enforcement of European Private Law: Perspectives and Challenges (gehouden aan de Rijksuniversiteit Groningen) gewijd aan deze problematiek. In deze bijdrage voor de rubriek Impressies wordt stilgestaan bij enkele interessante bevindingen en leerzame suggesties die tijdens de conferentie naar voren zijn gekomen.