There is no clear answer to the question if corruption makes victims. Currently an (international) discussion is taking place about this matter. On the one hand it can be discussed that corruption in general does not know any direct victims and that corruption can even take place without any damage. On the other hand it is known that corruption can cause tremendous public and financial damage, with society as a whole as the victim of this crime, whether or not in primary gradation. In the underlying article these two perspectives will be discussed and applied on two cases. Special attention will also be paid to the impact and relevance of pointing out the victims.

Datawetenschap is voor het recht van groot belang. De daaruit voortvloeiende voorspellende algoritmische modellen kunnen worden gebruikt om toezicht uit te oefenen, bijvoorbeeld of geen uitkeringsfraude wordt gepleegd. Vaak leveren de inzichten uit de datawetenschap goede voorspellingen op over mogelijke fraudegevallen. In de praktijk zijn er toch problemen, bijvoorbeeld met de steekproef en de data op basis waarvan voorspellingen worden gedaan. Dat probleem is sterker aanwezig naarmate de gebruikte modellen complexer zijn. In deze bijdrage wordt op deze problemen ingegaan en wordt betoogd dat menselijk handelen van groot belang is wanneer gebruik wordt gemaakt van voorspellende modellen.

De wereld van werk is in diepe verandering door megatrends in de demografie en sociologie van de beroepsbevolking, in de economische globalisering en in technologische innovatie. ‘Werk 4.0’ fascineert en beroert de geesten. Maar wat betekent de toekomst van werk voor de toekomst van arbeidsrecht? Deze bijdrage herijkt het arbeidsrecht op de schaal van Werk 4.0. Ze argumenteert paradigmaveranderingen die de focus van het arbeidsrecht verschuiven naar activeringsrecht, loopbaanrecht, arbeidskwaliteitsrecht, talentrecht en activiteitsrecht. Ze schetst een verbreding van het arbeidsrecht in een context van transversale talentontwikkeling, alsook een verpersoonlijking van sociale bescherming. Deze bijdrage pleit ook voor nieuw sociaal overleg dat inspeelt op de nieuwe noden die de arbeidsveranderingen teweegbrengen. Ze trekt assen die toelaten om de toekomst van arbeid en arbeidsrecht als een positieve keuze te omarmen.

Self-regulation not always implies autonomy. Spontaneous self-regulation should be distinguished from commissioned self-regulation. The latter form of self-regulation is nowadays widespread and the result of outsourcing governmental activities. Outsourcing can be conceptualized in terms of Principal-Agent relations, in which the P commissions an A to realize P’s aims. In commissioned self-regulation the A is often constituted by the P and required to make rules in order to advance P’s aims. However, rule-making is not an activity which remains unaltered if it changes hands. In a context of spontaneous self-regulation rules fulfill a variety of functions. They guide actions and decision-making, they serve as both justification and as criticism of actions and decisions, and will thereby limit arbitrariness. In commissioned self-regulation, these manifold functions tend to be reduced to one dominant function: justifying performances towards P. In the latter capacity rules tend to be formalized and presented in a format that enables the P to arrive efficiently at a decision. Moreover, for the P the content of the rules matters less than their existence. The degree in which the external function of rules prevails determines not only how rules are presented but also how they are drafted and selected. The more A anticipates the perspective of P, the more autonomy risks to be undermined.