Rechtssociologie en recht-en-samenlevingstudies hebben behoefte aan de ontwikkeling van een eigen identiteit, die hen onder meer onderscheidt van het groeiende juridisch onderzoek waarbij empirische methoden gehanteerd worden. Deze identiteit kent vijf verbindende elementen: excellente (primaire of secundaire) empirische methodologie, kritisch, nuttig, blijvend geïnformeerd door theorie uit een inclusieve sociologie, en afwijzend tegenover reductionistische benaderingen van de werkelijkheid. Als een van deze eigenschappen ontbreekt, is er geen sprake van volwaardige rechtssociologie. Als alle eigenschappen aanwezig zijn, is de rechtssociologie bijzonder goed uitgerust om de actuele veranderingen in recht en samenleving te bestuderen. In die context kan de ontwikkeling en verspreiding van een eigen identiteit, die de vijf eigenschappen incorporeert, kansen bieden om de rechtssociologie een meer centrale positie toe te kennen in de rechtenfaculteiten.

In the course of it short existence, Socio-legal studies (SLS) in the Anglo-Saxon world has burgeoned into a rich and variegated field. Reviewing it is therefore a challenging task. I begin with some general reflections and an outline of recent developments. Although these indicate an extremely vibrant field, concerns have been expressed for the future. In my discussion of these, I argue that our analysis of SLS needs to be historicised since the emergence of SLS is connected to processes of social modernization and democratization. The erosion of these processes by neo-liberal discourses and policies is the background to a discussion of my own research into the impact of the cuts to civil legal aid in England and Wales. This leads me to conclude that the fundamental dissonance between neo-liberal rationality and social science may portend a difficult future, in particular for empirical work; however, I note too that other developments such as the ongoing juridification of society and new social media may make continued SL engagement irresistible.