Aan bod komt de jurisprudentie van 1 maart 2012 tot 1 januari 2014. In deze kroniek wordt stilgestaan bij uitspraken betreffende het medisch beroepsgeheim en het verschoningsrecht, in het bijzonder bij de doorbreking van het beroepsgeheim wegens ‘zeer uitzonderlijke omstandigheden’. In het verlengde daarvan bespreekt de auteur jurisprudentie naar aanleiding van AMK-meldingen en de aan die meldingen te stellen voorwaarden. Ook wordt aandacht besteed aan de verantwoordelijkheid van de al dan niet regievoerende specialist en het verschil tussen een tuchtrechtelijke en een strafrechtelijke beoordeling van die verantwoordelijkheid.

Deze – alweer – zesde kroniek over de jurisprudentie inzake het tuchtrecht in de gezondheidszorg bestrijkt de periode van 1 januari 2012 tot 1 december 2013. Opvallend is dat verreweg de meeste tuchtzaken nog steeds klachten tegen artsen zijn. Als belangrijkste thema’s vallen op de verantwoordelijkheidsverdeling in de zorg, de ontvankelijkheid van klachten tegen artsen die niet direct zorg verlenen, vraagstukken over kindermishandeling en ouderlijk gezag, procesrechtelijke vraagstukken, de normstelling en (de zwaarte van) de tuchtmaatregelen.

De wetgever is niet consequent in het gebruik van meervoud en enkelvoud in wetteksten. Daarom ontstaat er soms discussie over de betekenis van een wettekst. De parlementaire geschiedenis biedt hier diverse voorbeelden van, waarvan er enkele in deze bijdrage worden uitgelicht. Het is niet altijd duidelijk of in een wettekst het meervoud ook het enkelvoud omvat, en omgekeerd. Dit hangt altijd van de context af en van de bedoeling van de wetgever. Biedt dat geen aanknopingspunten, dan lijkt de hoofdregel te zijn dat het om het even is of het enkelvoud dan wel het meervoud wordt gebruikt. Aanknopingspunt hiervoor biedt een arrest van de Hoge Raad uit 1909. Voor nieuwe aanwijzingen in de Aanwijzingen voor de regelgeving lijkt onvoldoende reden, al zou een aanwijzing waarmee de opstellers van wetteksten in ieder geval worden aangespoord om consequent het enkelvoud dan wel het meervoud te gebruiken, misschien niet misstaan.

Aan bod komt de jurisprudentie van 1 november 2010 tot 1 maart 2012. Er wordt stilgestaan bij uitspraken betreffende het (afgeleid) medisch verschoningsrecht. Centraal daarbij staat het door de Hoge Raad te hanteren toetsingskader en de daaraan gekoppelde vraag wanneer sprake is van zeer uitzonderlijke omstandigheden. Verder wordt een aantal uitspraken besproken waarbij medische fouten, zowel binnen de reguliere geneeskunst als in het alternatieve circuit, strafrechtelijk worden afgedaan. De professionele standaard en de geldende medische inzichten, ingevuld door deskundigen spelen daarbij een belangrijke rol. Verder wordt kritisch gekeken naar de samenloop van tucht- en strafrechtelijke procedures ter zake van hetzelfde feitencomplex.

The author describes new developments of criminal justice in practice

In the Netherlands victim-offender mediation is scarcely organized. However, the Dutch criminal procedure does offer possibilities for the implementation of mediation. In this article four modalities are discussed. At the stage of police investigation the police can refer parties to a mediation service. At the stage of the prosecution the public prosecutor can offer mediation as a condition for dismissal. When the case has been laid before a Court, the parties can involve in mediation after the proceedings have been stayed. The result of the mediation can then be taken into account by the Judge in the penal decision. When it comes to the more serious offences there should be possibilities for mediation at the stage of the penal execution. However, because of the contrasts between the principles of mediation and the criminal procedure, all of the modalities will have to find a balance between these principles.

De kroniek geeft een overzicht van de strafrechtelijke uitspraken op het gebied van gezondheidsrecht in de periode 1 juli 2009 tot 1 november 2010. Uitspraken op het vlak van medisch beroepsgeheim/verschoningsrecht en zedendelicten worden besproken. Wat betreft hiv is er een interessante uitspraak betreffende een bijtincident. Het openbaar ministerie blijkt bij het optreden tegen alternatieve genezers creatief in het gebruik van het commune strafrecht als speciale strafbepalingen geen uitkomst bieden. In de strijd tegen drugshandel zet het openbaar ministerie strafbepalingen uit gezondheidsrechtelijke wetgeving (wetgeving over geneesmiddelen) in als het commune strafrecht niet volstaat.