Deze bijdrage gaat aan de hand van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in op een van de drie hoofdcategorieën van rechtseenheid die Stip en Zijlstra onderscheiden, namelijk de rechtseenheid die ziet op het voorkomen van verschillende uitleg en toepassing van dezelfde rechtsnormen binnen een rechtsorde. De auteur bespreekt de vijf belangrijkste redenen om algemene regels van bestuursrecht in de Awb op te nemen in plaats van een regeling te maken voor deelterreinen. Hij bespreekt deze redenen vanuit vijf invalshoeken: rechtseenheid, kenbaarheid, voorspelbaarheid, efficiëntie van wetgeving en borging van rechtsstatelijkheid. In het huidige tijdsgewricht zijn met name die laatste twee van belang door twee ontwikkelingen. Ten eerste proberen bestuur en wetgevers de slagkracht van het bestuur te vergroten. De Awb waarborgt dat burgers de middelen houden die nodig zijn om voor hun belangen en rechten op te komen. Ten tweede komt door verschuivingen het zwaartepunt in wetgeving steeds meer bij het bestuur te liggen: normstelling wordt meer bestuurlijk ingekleurd, de rechter wordt op afstand gezet en de wetgever laat inhoudelijke regelgeving over aan het bestuur. Dit werpt een nieuw licht op de waarborgfunctie van de Awb, die het handelen van het bestuur normeert.

In dit onderzoek is door middel van negentien interviews met betrokkenen uit de brede insolventiepraktijk een model ontwikkeld ter beoordeling en toetsing van de effectiviteit van een pre-pack en een beoogd curator. Aan de orde komen daarbij de doelstelling, de afweging van de voor- en nadelen en de voorwaarden voor een pre-pack.

De Hoge Raad heeft nader invulling gegeven aan publiekrechtelijke ‘bijzondere lasten en beperkingen’ in art. 7:15 lid 1 BW. De Hoge Raad beperkt terecht de reikwijdte tot gevallen waarin deze hun grondslag vinden in specifiek tot de rechthebbende gerichte besluiten.

Verwijzing in regels naar parkeernormen. Aanwijzing Afdeling.

Verwijzing in planregels naar parkeernormen CROW. Rechtszekerheid.

Beleidsregels. Hardheidsclausule.

Plattelandswoning. Beleidsregels. Spuitzone.

While most restorative justice research would suggest that victims and offenders are often satisfied with their experiences, the number of referrals to these type of programs remain low. This lack of accessibility was the topic of the European Forum for Restorative Justice project, ‘Accessibility and Initiation of Restorative Justice’. This article reports on the project’s findings with regard to several factors which limit greater accessibility, as supported by the attitudes of referral bodies and restorative justice practitioners examined in the frame of this project. The results of previous research and the current empirical research illustrate how accessibility is hindered by (1) lacking or insufficient restorative justice legislation, (2) exclusion criteria regarding which cases may be suitable to restorative justice procedures, (3) a lack of knowledge among legal actors, restorative justice practitioners and the general public about restorative justice and its benefits, (4) the persistence of a retributive legal culture within criminal justice and (5) a need for greater cooperation among those who are involved whether as referral bodies or mediators or facilitators. Qualitative data is presented to provide a better understanding of these elements, in addition to potential solutions that were reported by the respondents. Furthermore, the authors take a closer look at the current situation in the Netherlands, including an overview of the trainings that were developed within the Accessibility project. The results of these trainings reinforce the factors that were identified by previous research and the current empirical research, and aimed to look for solutions to the main barriers to greater accessibility.

This article demonstrates the influence of intellectual debate in policy paradigm changes. In response to piracy around the Horn of Africa, Dutch naval forces have participated in NATO and EU counter piracy operations since 2008. Although successful, also self protection measures by the merchant ships are required to provide security to individual ships. Since 2008 Dutch ship owners have advocated to amend legislation to allow private armed security teams (PAST) for individual protection, similar to policies by most foreign countries. Because of sensitivities concerning the private use of arms, policymakers, politicians, stakeholders and advisors have circumvented the issue. Instead of addressing the question of self defense, the paradigm of state monopoly for violence and the state’s obligation to provide security, made individual protection by embarked military teams to develop as a governmental service at levels that turned out to be unachievable for the armed forces. This policy caused several types of friction. Currently, the only acceptable solution seems to be to allow PAST and legislation is being prepared accordingly. A successful paradigm change however can only be achieved if an adequate new paradigm is constructed by intellectual debate. (Hall, Visser & Hemerijck) So far this debate has been too limited in scope. Debate has been state centric and focused on legal views and regulation. To resolve friction, additional analysis of differing roles by the state and individual entrepreneurs is required. Such analysis argues that the state severely reduces individual protection and politicians decide on the fundamental question of self defense by ships at the high seas.

Bespreking van twee recente arresten over ‘automatische toerekening’ krachtens verkeersopvatting in geval van rechtsdwaling of naderhand vernietigde besluitvorming. Deze bekende subregel wordt daarin uitgebreid naar supranationaal recht en naar handelen door een geprivatiseerd overheidsorgaan. De achtergrond van deze vorm van toerekening komt aan de orde, evenals bespreking van een recent pleidooi om daarin het ‘profijtbeginsel’ te betrekken.

Dutch local authorities are entitled to close down a building because of drug-related crime. After closure, occupiers are not allowed to live there for a while. The number of closures because of drug-related crime increases. Although the closure of a home is a most serious interference with the right to respect for one’s private life and home, the procedure has not been analyzed systematically. This paper provides the first statistic empirical analysis of litigation concerning drug-related closures of homes in the Netherlands. The paper contains some first conclusions about the characteristic features of cases about drug-related closures, based on the statistical analysis. The results show, inter alia, the relation between the type of drugs and the judicial decision. Moreover, the results provide insight in the line of reasoning of the mayor, occupiers and judge with regard to the closure of a home.

In dit artikel worden enkele recente uitspraken besproken over de (on)mogelijkheid om uitvoering te geven aan het Bevi door middel van planregels. De selectie van de uitspraken en de inhoud van dit artikel zijn gebaseerd op de inhoud van jurisprudentierubrieken van auteurs die in 2014 en 2015 zijn gepubliceerd in het digitale vakblad ‘Ruimtelijke veiligheid en risicobeleid’. Aansluitend staan auteurs kort stil bij de komst van de Omgevingswet.

In deze bijdrage wordt het rapport: ‘Vestiging van detailhandel: de toepassing van verdragsvrijheden van het VWEU en de toepassing van de Dienstenrichtlijn’ van prof. mr. J. Struiksma, prof. mr. E. Steyger en mr. M.R. Botman op hoofdlijnen tegen het licht gehouden en worden de conclusies samengevat en op onderdelen voorzien van commentaar en opinie. Tot slot wordt een voorschot genomen op het vervolg en de vraag tot welke acties het rapport de minister aanleiding zou kunnen of moeten geven.

In deze bijdrage worden drie trends geschetst op het terrein van Europese regulering die nogal ongrijpbaar zijn, omdat ze zich aftekenen in de schaduw van de formele normenhiërarchie die het Verdrag van Lissabon heeft geïntroduceerd. Dit zijn ‘zachte’ bestuurlijke regelgeving door de Commissie, ten tweede bestuurlijke regelgeving door netwerken en verschillende Europese agentschappen en ten derde de ‘infiltratie’ van private regulering in het Unierecht. Deze trends hebben als gevolg dat Europese normstelling een steeds diffuser karakter krijgt, zowel in termen van feitelijke herkomst en ‘auteurschap’ als in termen van juridische aard en status. Lidstaten en nationale autoriteiten worden hiermee geconfronteerd, maar staan niet helemaal aan de zijlijn van deze ontwikkelingen, althans niet wanneer bevoegdheden op grond van wetgevingshandelingen waarbij de Raad is betrokken (wat doorgaans het geval is), aan de Commissie en agentschappen worden toegekend. De trends roepen wel vragen op ten aanzien van de betrokkenheid van nationale autoriteiten bij de opstelling ervan, alsook van stakeholders.

De koningseed is een ministaatsleer van het Koninkrijk der Nederlanden als doelgemeenschap van volkeren met elk een eigen nationalisme. De staatkundige vorm van deze volkerengemeenschap is een postkoloniale mengvorm van integratie in het oude moederland en een vrije associatie. Doelen zijn het voor de bevolking waarborgen van (1) externe veiligheid (defensie), (2) een interne democratische rechtsorde, (3)welvaart en (4) internationaal burgerschap. In de steeds weer oplaaiende discussies over onafhankelijkheid zal dan ook gezocht moeten worden naar alternatieve garanties voor de bevolking op alle vier punten.