Ever since prison overcrowding in Belgium emerged in the late 1980s, irregular migrants in prison were subjected to penal and migration policy initiatives. In this article, particularly (1) the opening of closed administrative detention facilities, (2) the periods of administrative detention in prison and (3) the installation of migration officers who identify irregular migrants in prison will be scrutinized. We will argue that besides a legal approach of the concept Crimmigration − as the convergence of Criminal and Migration Law and procedures − the evolution of the presented migration and penal policy in Belgium is a crucial aspect of the process of Crimmigration.

The probation service has a legally firmly embedded mandate to guide the Tbs-patients (Forensic Psychiatric Patients, subject of a hospital order) during his return to society and to supervise this return. Also because of incidents with Tbs-patients who returned to society, a new way of guidance and supervision was recently developed, in which the treating clinic, the GGz (general mental health care institutions) and the probation service cooperated and enhanced each other’s expertise, more than had been customary in the past. The aim was to reduce the risk of re-offending as far as possible. The first part of this article deals about Forensic Psychiatric Supervision and the problems regarding the links between the judiciary circuit and the GGz. The second part outline the role of the probation service and is concerned with the importance ánd the danger of risk assessment and risk control. Some conclusions are drawn.

When an order for damages – or ‘schadevergoedingsmaatregel’ – has been given in Dutch criminal proceedings, the administering judge subsequently has to order that if the convicted person fails to pay the order, so-called substituting detention will be applied (art. 36f par. 6 jo. 24c of the Dutch Criminal Code). This implies that persons who have been long-term convicted and/or have been placed at the disposal of the government (‘terbeschikkingstelling’) and who do not have the financial capacity to pay a substantial amount of the order for damages, need to undergo an inevitable substituting detention. Therefore, the term ‘substituting’ is misleading, since it does not eliminate the duty to pay the order for damages. For this reason, convicted persons with little financial capacity are de facto administered two punishments, the order for damages ánd the ‘substituting’ detention. Moreover, for both victims and society as a whole, the measure does not provide any solace. This article will discuss the legal and practical issues of the substituting detention related to the order for damages concerning convicted persons as well as the consequences for society and victims.

In deze bijdrage staat de vraag centraal hoe de rechter moet handelen als hij nieuwe informatie ontvangt in de periode tussen de sluiting van het onderzoek ter terechtzitting en de uitspraak. In 1922 werd daar in dit tijdschrift een discussie over gevoerd tussen De Jongh, rechter te Amsterdam en Besier, advocaat-generaal bij de Hoge Raad. Waar De Jongh meende dat de rechter doof en blind moest zijn voor deze informatie, kon deze volgens Besier hervatting van het onderzoek ter terechtzitting bevelen, omdat tijdens de beraadslaging is gebleken dat het onderzoek niet volledig is geweest. Beide opvattingen worden in deze bijdrage nader genuanceerd in het licht van de hedendaagse jurisprudentie over dit vraagstuk.

In de rubriek Rechtspraak bespreekt Ad de Beer een vonnis van de Rechtbank Rotterdam in een jeugdcombizitting, waarin hij zelf als officier van justitie optrad.

In 1922 werd in Nederland binnen de rechterlijke macht de interne competentieverdeling aangepast. De enkelvoudige kamer onder de naam ‘politierechter’ werd ingevoerd. In de eerste jaargang van het Maandblad voor Berechting en Reclassering van Volwassenen en Kinderen (MBR) werd deze ontwikkeling enthousiast ontvangen. Negentig jaar na dato blijkt de politerechter nog steeds een levend instituut te zijn. Dat neemt niet weg dat er wel veranderingen op til zijn. Zo wordt ter vergroting van doelmatigheid en slagvaardigheid van het strafrecht onder meer met snelrecht gewerkt en inmiddels wordt aan het Opnebaar Ministerie ook een zelfstandige sanctiebevoegdheid toegekend in de vorm van een strafbeschikking. De toekomst moet leren hoe dergelijke ontwikkelingen het functioneren van de politierechter binnen de strafrechtspleging zal gaan beïnvloeden.

Al meer dan een eeuw wordt kritiek geuit op de toepassing van de korte vrijheidsstraf. De straf wordt onder meer te kort gevonden om gedetineerden in gunstige zin te beïnvloeden en te lang om justitiabelen aan het risico van ‘criminele besmetting’ bloot te stellen en sociale relaties onder druk te zetten of te beschadigen. In de eerste jaargang van het Maandblad voor Berechting en Reclassering van Volwassenen en Kinderen (MBR), het huidige Proces, mocht de korte vrijheidsstraf zich eveneens in een grote belangstelling verheugen en werd deze sanctie regelmatig de maat genomen aan de hand van de boete. Met name hoofdredacteur Nico Muller zette zich in de kolommen van dit blad af tegen het gebruik van korte straffen. Negentig jaar na dato wordt ondanks de opkomst van taakstraffen nog steeds veelvuldig een korte straf opgelegd, hoewel de bezwaren zoals die onder meer in het eerste nummer van MBR werden geschetst, nog steeds aanwezig zijn.

Laman Trap uitte in 1922 in de eerste jaargang van PROCES zijn vrees dat veroordeelden die waarschijnlijk voor voorwaardelijke invrijheidstelling (v.i.) in aanmerking kwamen zwaarder gestraft zouden worden, om een zekere minimale ‘netto’ straf te garanderen. Hij stelde dat de rechter bij zijn straftoemetingsbeslissing geen rekening mag houden met de voorwaardelijke invrijheidstelling, omdat het een wijze van tenuitvoerlegging is, waar de rechter niets over te zeggen heeft, en omdat de rechter niet zeker weet of de voorwaardelijke invrijheidstelling wel plaats zal vinden.
Nu, 90 jaar later, met de nieuwe v.i.-regeling, kan gesteld worden dat de v.i. een belangrijke rol speelt bij de straftoemeting. Dat heeft vooral te maken met dat v.i. niet mogelijk is als een deel van de straf voorwaardelijk is opgelegd. We zien daarom dat de rechter niet zozeer rekening houdt met de v.i. door een schepje bovenop de straf te doen, maar door goed in de gaten te houden of veroordeelden aan wie de gevangenisstraf deels voorwaardelijk wordt opgelegd, niet onbedoeld langer vast zitten dan veroordeelden die eenzelfde strafduur geheel onvoorwaardelijk moeten uitzitten. Om ongewenste ongelijkheid te voorkomen moet de rechter wel rekening houden met de v.i..

In a column a journal editor or an author expresses his or her opinion on a particular subject.

As a result of the workshop ‘Decision making VOG’, this article provides an overview of the relevant case-law regarding the issuing of a certificate of good conduct. This article especially focuses on the way an application of a certificate is being judged by the authorities (the COVOG) and later on the judge(s) using the objective and subjective criteria summed up in the ‘policy guideline VOG’. If possible, the article provides tips and tricks for applicants (and lawyers) regarding the application of a certificate of good conduct and the judicial procedure after the issuance is refused.

In this contribution the question is addressed how measures that aim to hold ex-convicts from occupying certain jobs and positions can be justified and what their limitations are. In the literature on collateral sentencing in particular four conditions are stressed. First, the vulnerable character of the occupation or activity involved. Second, there should be a strong relation between the conviction and the risk that has to be avoided. Third, collateral consequences should be individualized and only be imposed against those posing specific and demonstrable risks. Finally, a broad proportionality test should be applied on them, harsh civil disqualification should not be applied for relatively minor offences and burdensome restrictions may not be imposed in order to prevent relatively trivial risks. This theoretical model is applied on the regulation and practice of the Dutch conduct certificate.

Verslag van de PROCES-studiedag.

The rise in criminal violence in the Netherlands tends to be explained by the increase of reported threats of violence, in particular in the domestic and neighborhood context. In order to better understand this increase, we analyzed a sample of police reports, interviewed victims and talked to professionals within the police force, the prosecution office and professional help agencies. We found that, in many cases, victims who reported threats with violence to the police were disappointed by the results. Reasons for their disappointment can be accounted by the nature of the offence and by the requirements of criminal law. Criminal justice does not, and, indeed, cannot, offer victims a satisfactory solution to their problems. To prevent their disappointment victims should, therefore, be made aware of the limits of criminal justice when they file their complaints with the police.

In the Netherlands, a person sentenced to life imprisonment (lifer) cannot be pardoned or paroled. This has led to debate. I have investigated if this impossibility also exists in other countries (Canada, England, Germany, Belgium). This article shows that in all the other countries studied, lifers can be pardoned after a certain period of time. A law comparative interpretation of article 3 ECHR would therefore lead to the conclusion that the current Dutch policy is contradictory to this article. The results in this article could contribute to the debate that has arisen in the Netherlands.