De wetgever is geen persoon maar een procedure. Dit staatsrechtelijke adagium is zowel correct als onvolledig. Niet duidelijk wordt immers wat voor rol personen zinvol kunnen hebben in de wetsgang als procedure. Om dit aspect naar voren te brengen wordt het adagium omgedraaid. De wetgever die geen procedure is maar een persoon komen we onder andere tegen in de literatuur. Aan de hand van een lezing van Italo Calvino’s roman De onzichtbare steden wordt de relatie tussen de wetgever en de adviseur beschreven en doemt een beeld op van een ideale, zij het onzichtbare wetgever.

De ideeënwereld van het moderne management lijkt in een aantal opzichten op het ideale politieke bestel dat Plato beschrijft. De moderne manager die zich als een van Plato’s wachters gedraagt, plaatst zich buiten en boven de praktijken waarin burgers productieve taken voor de gemeenschap uitvoeren, in de illusie over superieure kennis te beschikken. De praktijk laat zien dat deze stijl van werken vaak contraproductief is. In het ideaal van dienend leiderschap wordt tegenwoordig echter een alternatief ontworpen dat beter past bij de democratie.