De wetgever is geen persoon maar een procedure. Dit staatsrechtelijke adagium is zowel correct als onvolledig. Niet duidelijk wordt immers wat voor rol personen zinvol kunnen hebben in de wetsgang als procedure. Om dit aspect naar voren te brengen wordt het adagium omgedraaid. De wetgever die geen procedure is maar een persoon komen we onder andere tegen in de literatuur. Aan de hand van een lezing van Italo Calvino’s roman De onzichtbare steden wordt de relatie tussen de wetgever en de adviseur beschreven en doemt een beeld op van een ideale, zij het onzichtbare wetgever.

Er bestaan ongeveer 25 ‘ministeriële rijksregelingen’. Deze zijn herkenbaar aan een eigen slotformulier. Het gaat met name om regelingen waarin door een rijkswet of algemene maatregel van rijksbestuur wetgevende bevoegdheid is gedelegeerd aan een Nederlandse minister. Deze minister treedt dan op in zijn hoedanigheid van Minister van het Koninkrijk. Het verdient aanbeveling om bij het vaststellen van ministeriële rijksregelingen een consistentere lijn te volgen bij de betrokkenheid van landen overzee en de vermelding van die medebetrokkenheid.