Dit artikel is een onderdeel van het themanummer naar aanleiding van de Vlaams-Nederlandse bijeenkomst over het omgevingsrecht met de titel: ‘Omgevingsrecht in de Lage Landen: Toren van Babel of Tuin der Lusten?’
In deze bijdrage schetst de auteur het Vlaamse systeem van milieukwaliteitseisen.

Deze boekenbespreking is een onderdeel van het themanummer naar aanleiding van de Vlaams-Nederlandse bijeenkomst over het omgevingsrecht met de titel: ‘Omgevingsrecht in de Lage Landen: Toren van Babel of Tuin der Lusten?’

In deze bijdrage beschrijft en bespreekt de auteur de consultatieversie van de Aanvullingswet grondeigendom Omgevingswet. Het artikel bevat een schets en een beoordeling van de instrumenten in de Aanvullingswet.

In deze bijdrage gaat de auteur in op de systematiek van het Besluit activiteiten leefomgeving (Bal) en de rol van het Bal in het omgevingsrecht.

Naar aanleiding van wijzigingen van ruimtelijkeordeningswetgeving, de schorsing van enkele bepalingen van de Verordening ruimte 2014 van de provincie Zuid-Holland vanwege (vermeende) strijd met de Dienstenrichtlijn en prejudiciële vragen van de Afdeling bestuursrechtspraak aan het Hof van Justitie wordt in dit artikel de relatie tussen de Dienstenrichtlijn en de ruimtelijke ordening besproken.

Deze bijdrage vormt een reactie op het artikel van J.R. van Angeren ‘Het omgevingsplan in de Omgevingswet’ (TO 2016, p. 4-26).

De Wet kwaliteitsborging voor het bouwen realiseert de privatisering van het bouwtoezicht. Eerdere ervaringen, in binnen- en buitenland, laten zien dat de privatisering van toezicht gepaard kan gaan met negatieve effecten. Dit artikel bekijkt hoe privaat toezicht in de bouwsector kan worden geïntroduceerd, gelet op de mogelijke negatieve effecten, knelpunten en belangen van de diverse actoren. De auteur besluit met het formuleren van enkele aanbevelingen ter inperking van de mogelijke negatieve effecten.

Het omgevingsplan bevat algemeen verbindende voorschriften die nu nog in een APV zijn opgenomen. In dit artikel gaat de auteur in op gevolgen van de gewijzigde aard en inhoud van het omgevingsplan voor de rechterlijke toets, de toets bij wijzigingen en het verkrijgen van formele rechtskracht van het omgevingsplan.

De vraag die in dit artikel centraal staat, is hoe het wetsvoorstel nieuwe normering primaire waterkeringen kan worden omgezet naar het stelsel van de Omgevingswet en met welke punten rekening gehouden moet worden. Allereerst wordt het wetsvoorstel beschreven, waarna wordt aangegeven welke kaders – naast de Waterwet en de Omgevingswet – van belang zijn voor de omzetting. Vervolgens komen technische aspecten van het incorporeren van het wetsvoorstel in het stelsel van de Omgevingswet aan de orde en worden enkele inhoudelijke punten aangestipt, die nog meer denkwerk vereisen. Tot slot wordt geschetst welke stappen nog moeten worden gezet richting de invoeringsregelgeving van de Omgevingswet voor zover het gaat om het waterveiligheidsbeleid.

In dit artikel wordt het omgevingsplan besproken. Na een weergave van de totstandkomingsgeschiedenis van dit instrument wordt de inhoud van het omgevingsplan behandeld. Aan de orde komen de verschillende regels die het omgevingsplan moet bevatten, de bevoegdheid om het omgevingsplan vast te stellen, de omgevingswaarden en de programma’s. Ook wordt ingegaan op de wijze waarop het omgevingsplan als toetsingskader voor omgevingsvergunningen gaat functioneren.

In deze bijdrage plaatsen de auteurs enige kritische kanttekeningen bij de Utrechtse kantorenaanpak, zoals besproken door Henk de Vries in TO 2015, afl. 3 p. 113-132

Een van de ontwerpprincipes van de Omgevingswet is dat de rechtsbescherming op een gelijkwaardig niveau blijft. In dit artikel wordt toegelicht hoe de rechtsbescherming voor de verschillende instrumenten is geregeld in de Omgevingswet en wat er verandert ten opzichte van de huidige situatie. De vraag is daarbij niet alleen of de mogelijkheden tot rechtsbescherming gelijkwaardig zijn, maar ook of die mogelijkheden gelijkwaardig zijn voor de diverse spelers binnen het omgevingsrecht. Daarbij zijn in ieder geval het bestuursorgaan, de initiatiefnemer (aanvrager) en de derde-belanghebbende te onderscheiden.