In dit artikel bespreekt de auteur kritisch de fundamentele vraag hoe gerechtvaardigd kan worden dat de professionele crediteur ook in faillissement tegen elke hoofdelijk aansprakelijke groepsmaatschappij een vordering geldend kan maken, terwijl het bedrag maar één keer uitgeleend is.

In het Romania-arrest geeft de Hoge Raad in een obiter dictum aan dat in het daar voorliggende geval de garant geen regresvordering jegens de boedel geldend kan maken. Die garant was in Romania de aandeelhouder van de failliet. In deze bijdrage wordt betoogd dat de garantie van een bank – met bijbehorende contragarantie en zekerheid – anders behandeld dient te worden.