Binnen het arbeidsrecht en meer specifiek het ontslagrecht, kent de zeevarende een aparte positie. In dit artikel wordt ingegaan op de verschillende manieren waarop de zee-arbeidsovereenkomst kan eindigen en wordt aandacht besteed aan het recht op repatriëring van de ontslagen zeevarende. Daarbij wordt een vergelijking gemaakt met het reguliere ontslagrecht.

De Hoge Raad heeft in juni 2018 een van de weinige uitspraken inzake de Wbfo gewezen. Van belang bij deze uitspraak was de vraag of de het hof gehouden was het verweer van Rabobank inzake artikel 1:125 lid 2 Wft ambtshalve te toetsen. Daarnaast is interessant aan dit arrest dat de Hoge Raad zich niet uitspreekt over de vraag of een deel van de vergoedingen waarover wordt geprocedeerd in materiële zin wel valt onder het begrip van ‘vertrekvergoeding’ als bedoeld in artikel 1:125 lid 2 Wft. De Hoge Raad had kunnen bijdragen aan de rechtszekerheid door zich hier (meer concreet) over uit te spreken.

De wetgever heeft bij de e-grond en bij de toets van ernstige verwijtbaarheid van artikel 7:673 lid 7 sub c BW (waardoor de aanspraak op een transitievergoeding vervalt) geen concreet onderscheid gemaakt tussen een bestuurder en een ‘gewone’ werknemer. Die toets vergt een aparte beoordeling van het handelen van de bestuurder en lijkt los te staan van de toets of sprake is van ernstig verwijt dat is vereist voor interne bestuurdersaansprakelijkheid ex artikel 2:9 BW. Niettemin zijn rechters geneigd een link te leggen tussen beide maatstaven, waarbij zij veelal de norm voor (on)behoorlijk bestuur vooropstellen. Dit kan een aandachtspunt zijn bij het ontslag van een bestuurder.

In het arrest Dibbets/Pinckers (1994) is door de Hoge Raad voor het eerst bevestigd dat een werknemer het recht heeft om te “switchen” van een reeds ingeroepen vernietiging van het ontslag naar een schadevergoeding. Al voor de inwerkingtreding van de Wet werk en zekerheid (“Wwz”) is de vraag gesteld of er na inwerkingtreding van de Wwz nog plaats is voor die bestendige switch-praktijk. In deze bijdrage wordt de grondslag voor de switch na inwerkingtreding van de Wwz en de uitwerking daarvan in de praktijk in beeld gebracht.

Op verzoek van de ondernemingsraad oordeelde de Ondernemingskamer dat bij Eneco sprake was van gegronde redenen om te twijfelen aan een juist beleid, onder meer omdat sprake was van schending van medezeggenschapsrechten. In deze annotatie bespreken auteurs de reikwijdte van dit arrest. Zij gaan met name in op het adviesrecht ten aanzien van de benoeming en het ontslag van de bestuurder.

In dit artikel wordt de herplaatsingsplicht besproken aan de hand van voor de praktijk relevante vragen. Aan bod komen de invulling van het begrip passende arbeid, situaties waarin herplaatsing niet in de rede ligt, de omvang van de op de werkgever rustende scholingsplicht en de herplaatsing in concernverband.

In dit artikel wordt een cijfermatig overzicht gegeven van de eerste twee jaar Wwz. Inzichtelijk wordt hoe vaak een ontslaggrond is aangevoerd en wat de verhouding is tussen het aantal toe- en afwijzingen. Ook wordt ingegaan op de hoogte van de billijke vergoeding. Naast een algemeen overzicht worden de cijfers ook per rechtbank weergegeven.

Al sinds de inwerkingtreding van de Wwz bestaat de vraag hoe de hoogte van de billijke vergoeding moet worden bepaald. In het New Hairstyle-arrest beantwoordde de Hoge Raad onder andere de vraag of de gevolgen van het ontslag als gevolg van het ernstig verwijtbaar handelen van de werkgever mogen worden meegenomen bij de bepaling van de hoogte van de billijke vergoeding bevestigend. De auteurs bezien hoe het arrest van invloed is op de verschillende billijke vergoedingen en maken daartoe een vergelijking met de oude 681-schadevergoeding. Uiteindelijk worden handvatten gegeven tot een juiste onderbouwing van de hoogte van de billijke vergoeding te komen.

In dit artikel wordt onderzocht hoe de rechter de wetsgeschiedenis gebruikt bij de rechtsvinding. Aan de hand van een theoretisch kader wordt Wwz-jurisprudentie geanalyseerd op een aantal arbeidsrechtelijke terreinen die door de Wwz zijn gewijzigd.

In artikel 7:673 BW is geregeld in welke gevallen een transitievergoeding verschuldigd is, maar die opsomming van beëindigingsmodaliteiten lijkt niet volledig te zijn. Janssens onderzoekt verschillende wijzen van beëindiging betoogt onder meer dat de transitievergoeding ook verschuldigd is indien een arbeidsovereenkomst van rechtswege eindigt door het intreden van een ontbindende voorwaarde, alsmede indien het gerechtshof op grond van artikel 7:683 lid 5 of 6 BW een einde maakt aan de arbeidsovereenkomst.

In dit artikel staat de met de Wwz gecodificeerde herplaatsingsverplichting binnen het concern centraal. De auteurs analyseren de reikwijdte van deze plicht en behandelen de rechtspraak op dit punt, zoals gewezen onder de Wwz. Voorts staan zij stil bij de gevolgen voor de arbeidsovereenkomst van een geslaagde herplaatsing. De auteurs concluderen dat meer richting voor de praktijk gewenst is.

Veel verschillende omstandigheden bij zowel werkgever als werknemer zijn van invloed op de hoogte van de billijke vergoeding. In dit artikel wordt door de auteurs geschetst wat de invloed van vergoeding-verlagende factoren is en hoe de toegekende bedragen zich verhouden tot de verzochte.

Ontslag van managers en directeuren wordt veelal gebaseerd op de h-grond, het in de wetsgeschiedenis genoemde ‘verschil van inzicht’ en andere relatief vage omstandigheden als een ‘vertrouwensbreuk’; ‘tegenvallende resultaten’ of ‘gebrek aan draagvlak’. Dat heeft inmiddels tot de nodige jurisprudentie geleid.
De vraag rijst of de h-grond en het genoemde ‘verschil van inzicht’ geschikt zijn voor een dergelijk ontslag. Ik beantwoord die vraag op basis van uitgebreid onderzoek van de wetsgeschiedenis, literatuur en jurisprudentie alsmede mijn ervaringen in de praktijk genuanceerd positief en meen dat de h-grond voor deze doelgroep eerder tot een voldragen en geaccepteerde ontslaggrond kan leiden.