In letselschadezaken wordt steeds vaker de stap naar de tuchtrechter gemaakt. Bij de vraag wat voor impact dat heeft op de desbetreffende arts, wordt nauwelijks stilgestaan.

In dit artikel wordt de rol van het medisch tuchtrecht in de letselschadepraktijk belicht.

In de beoordeling van letselschade wordt de medisch adviseur geregeld gevraagd een uitspraak te doen over de blijvende invaliditeit en blijvende beperkingen van het opgelopen letsel, al dan niet na inschakeling van een onafhankelijke expertise. Daarin doen zich discrepanties voor. De mate van de functionele invaliditeit staat los van de mogelijkheid tot het verrichten van arbeid en het ervaren van kwaliteit van leven.

Verlies van werk heeft een grote impact op psychische welzijn van mensen, wat zelfs kan leiden tot klachten rouw, depressie en angst. Hoe meer het ontslag als onrechtvaardig en onverwacht wordt ervaren, hoe groter de kans is dat de persoon vastloopt in het rouwproces bij baanverlies. De strijd voor rechtvaardigheid gaat vaak hand in hand met letselschade. Deze strijd kan ertoe leiden tot de persoon langer blijft hangen in boosheid en meer gebruik maakt van onhandige copingstijlen, en dat kan een negatieve impact hebben om de mentale gezondheid en belemmerend werken in de zoektocht naar een andere baan. Tijdige herkenning van signalen dat de persoon vast dreigt te lopen, kan dan ook veel leed besparen.

Als een werknemer arbeidsongeschikt raakt, is de werkgever op grond van artikel 7:629 lid 1 BW, en vaak ook op grond van de geldende arbeidsovereenkomst, verplicht om het loon in ieder geval gedurende twee jaar (deels) door te betalen aan de arbeidsongeschikte werknemer. Deze kosten kunnen behoorlijk oplopen, maar de werkgever hoeft deze kosten niet altijd geheel zelf te dragen. In de gevallen waarin een derde aansprakelijk is voor de arbeidsongeschiktheid van de werknemer, kan de werkgever deze loonschade namelijk op grond van artikel 6:107a lid 2 BW op deze aansprakelijke derde verhalen.

Als schaderegelaar word je regelmatig geconfronteerd met complexe schades van jonge kinderen. Gedurende een lange looptijd werken veel partijen met, naast maar ook langs elkaar. Met dit artikel hoop ik enkele praktische tips te geven voor een betere aanpak van deze schades, voor alle betrokken partijen.

Langetermijngevolgen van niet-aangeboren hersenletsel (NAH) op de kinderleeftijd zijn divers en complex. Vroege signalering en tijdige interventie kunnen de nadelige gevolgen voor het onderwijs aan deze kinderen en jongeren beperken.

Als jonge kinderen ernstig en blijvend letsel oplopen, lijdt het hele gezin schade. Herstelgericht schaderegelen is dan aan de orde. Daar ligt een taak voor verzekeraars, met name ten aanzien van de zorgschade. Een voorbeeld zal worden uitgewerkt. Praktische problemen genoeg. Een nieuw dilemma dient zich aan: regelen of openhouden?

Wie de jurisprudentie op het gebied van letselschade wil bijhouden, doet er de laatste jaren verstandig aan niet alleen de uitspraken van civiele rechters te volgen, maar ook die van strafrechters.

Om de afhandeling van beroepsziekteclaims te verbeteren is in januari 2018 het project Gedragscode Afhandeling Beroepsziekteclaims (project GAB) gestart. In het kader van de eerste fase van dit project is een inventariserend onderzoek verricht naar de ervaren knelpunten bij de afhandeling van beroepsziekteclaims en de kansen voor een gedragscode als oplossingsrichting. Het doel van dit onderzoek was om te bezien of voldoende aanknopingspunten bestaan om te gaan werken aan de totstandkoming van een gedragscode. In deze bijdrage worden de bevindingen van de eerste fase van het project GAB op hoofdlijnen weergegeven.

Voor welke geschillen leent de deelgeschilprocedure zich, en onder welke omstandigheden is het zinvol, of juist niet zinvol, om een deelgeschilprocedure te starten?