By expanding preventive powers, the Dutch criminal justice system is increasingly aimed at detecting risky people and groups as soon as possible. This so-called actuarial justice is accompanied by a great deal of discretionary power in the hands of those who have to enforce the law, bearing the risk that such powers may be carried out (in part) on the basis of generalizations relating to race, ethnicity, religion or nationality instead of on the basis of individual behavior and/or objective evidence. By presenting the results of an exploratory study into the perceptions of minorities with regard to racial profiling, the main conclusion of this article is that there is a clear necessity for further empirical research into this area.

This article sketches some important tendencies in the attention for victims of crime, including in supranational regulation, with regard to the position of the offender and possibilities for restorative justice. The evaluation of victim policy in Belgium offers a view on this topic: victims have certain expectations towards the justice system and pose questions with regard to the offender. A third issue regards the place of restoration within the whole range of consequences of crime for victims: what is the meaning of ‘harm’ and what is the content of ‘restoration’ for victims? A last topic considers the openness of victim assistance programmes with regard to the offender dimension and possibilities of restorative justice. This article thus evaluates the possible link between victim assistance and restorative justice.

Op non-actiefstelling huisarts in verband met schijn van belangenverstrengeling en gebrekkige verslaglegging; patiënten werden doorverwezen naar letselschadebureau partner: besluit tot op non-actiefstelling is in overeenstemming met het protocol en niet onrechtmatig.

In deze kroniek worden in het kort de belangrijkste ontwikkelingen in de jurisprudentie in de jaren 2010 en 2011 besproken. Als nieuwe ontwikkelingen zijn onder meer te noemen beschikkingen in deelgeschillen en uitspraken op het gebied van de Wet bescherming persoonsgegevens. Er wordt onder meer ingegaan op uitspraken op het gebied van integriteitschade, de aansprakelijkheid van de hulpverlener door gebruikmaking van een gebrekkige hulpzaak, onrechtmatige uitlatingen over zorgverleners op internet en de causale toerekening, waarbij aan de orde is of deze al dan niet wordt doorbroken door het feit dat de patiënt zelf in de gelegenheid is de schade te voorkomen.

This article presents some critical comments concerning the conceptual, normative and institutional foundations of Teubner’s plea for a ‘common law constitution’. My comments question the desirability of the means chosen for attaining this objective as well as their efficacy. In particular, I have difficulties with the ambivalent role that is assigned to man, either as a person or as a human being; with the reduction of social problems to problems of communication; and, finally and most importantly, with the attempt to conceive of law and politics beyond established legal and political institutions, which in my view is doomed to fail. The conclusion offers some tentative suggestions for an alternative approach.

This article studies community notification of suspects, as in Crimewatch and its Dutch equivalent, Opsporing Verzocht, and on police websites. It explores how these messages frame crime, and how these frames change when police messages are copied by private websites. Publication of suspects by the police is characterized as responsibilization, because it legitimizes the authority of the police and reinforces existing relations between police and the public. The new media, however, undermine the frame of authority as it is presented by the police, either because publications aiming to detect suspects are transformed into news or entertainment, or because private websites select those publications that give room to the questioning of police performance. As for the presentation of the publications, this article compares the Dutch TV program Opsporing Verzocht and the website GeenStijl. Opsporing Verzocht centers around the victim, while GeenStijl presents the subject from an enforcement point of view. GeenStijl users are not addressed as the police’s helping hands, but as autonomous agents of social control, sometimes standing in for the police. Community notification of suspects therefore not only influences detection rates, but also the relation between the police, the public, and offenders in society.

Signs that a more or less substantial group of people in Dutch prison experience problems as a result of an intellectual disability, suggest that it makes sense to track this group and subsequently offer them the support they need. The reason this does not happen in practice is a lack of knowledge on various fronts. As it is, it is not clear how large the group of people with an intellectual disability in Dutch prisons is, what problems they face, and what could aid them. This article highlights what we do know and what we do not know with regards to this group.

Gynaecoloog; intieme relatie met patiënt; vrijwillig karakter; klacht gegrond: schorsing van inschrijving met onmiddellijke ingang.

Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) heeft in het verslagjaar 2010-2011 weer meer zaken afgedaan dan in 2009-2010. Onder de uitspraken bevinden zich er vele die vanuit gezondheidsrechtelijk perspectief interessant zijn, waaronder zaken over een ‘vernederende’ behandeling van een zwangere vrouw door artsen, extra waarborgen voor minderjarigen bij een medische behandeling en de betekenis van persoonlijke autonomie bij beslissingen aan het begin en het einde van het leven. Deze kroniek bevat een beschrijving en analyse van de belangrijkste zaken uit het verslagjaar 2010-2011.

Bespreking van het boek Grondrechten in de gezondheidszorg. Liber Amicorum voor prof. mr. J.K.M. Gevers van A.C. Hendriks e.a.

Neighbourhood mediation has been practiced more than fifteen years in the Netherlands. In 2010 there was neighbourhood mediation in 160 municipalities. More than 7000 cases were handled. Volunteer mediators try to break through communication blockades and teach their neighbours to make agreements. They are successful in two thirds of the cases. This means that about 20.000 directly involved family members are participating in successful cases. The authors discuss some conditions, results and the central principles of Dutch neighbourhood mediation: communication on an equal basis, impartiality, responsibility to solve conflicts, autonomous action and the enhancement of security and quality of life.

In a footnote on the last page of her article, Janneke Gerards writes: ‘Here I will leave to one side the debate on the involvement of the ECHR with questions that are not really constitutional.’ But it is precisely the involvement of the ECHR with questions that are ‘not really constitutional’ – and therefore not really fundamental – that the debate is about. It is regrettable that those who are indignant about my critique of the course that the ECHR is currently taking hardly – if ever – respond to my arguments against such an expansive course. The fact that the Court is now facing a pile of waiting cases rapidly approaching 200,000, as well as problems of legitimacy after taking a stand in undeniably political cases such as prisoners’ voting rights, limits to the freedom of speech, as well as its hinting that it would disapprove of a ban on the burqa, all undermine and impede what the ECHR was originally set up for: to be an effective, swift and authoritative voice in the protection of ‘fundamental principles of justice’. By indulging in meddlesomeness and political correctness, the ECHR is digging its own grave.

Bijna drie jaar nadat de Europese Commissie haar voorstel had gepubliceerd,¹x Voorstel voor een richtlijn van het Europees Parlement en de Raad betreffende de toepassing van de rechten van patiënten bij grensoverschrijdende gezondheidszorg van 2 juli 2008, COM(2008) 414 def. Zie ook W. Sauter, ‘Patiëntenrechten bij grensoverschrijdende zorg’, NTER 2009/1, p. 1-7. is de richtlijn betreffende de toepassing van de rechten van patiënten bij grensoverschrijdende gezondheidszorg onlangs door het Europees Parlement en de Raad aangenomen.²x Richtlijn 2011/24/EU betreffende de toepassing van de rechten van patiënten bij grensoverschrijdende zorg, Pb. EU 2011, L 88/45. Op zichzelf is deze periode niet eens zo verbazingwekkend, gezien de ‘gevoeligheid’ van het onderwerp. Gezondheidszorg is bovendien een terrein waarop de lidstaten primair bevoegd zijn en de Europese Unie, volgens artikel 6 VWEU en artikel 168 lid 7 VWEU, slechts een ondersteunende en coördinerende rol vervult.Maar met de arresten van het Hof van Justitie over de toepassing van de Verdragsbepalingen betreffende het vrije dienstenverkeer op grensoverschrijdende zorg werd al lang vóór de totstandkoming van deze richtlijn de weg vrijgemaakt voor Europese regelgeving op dit terrein. In dit artikel staat de patiëntenrichtlijn centraal en het belang van deze richtlijn voor de ontwikkeling van patiëntenrechten in Europa.

Noten

• 1 Voorstel voor een richtlijn van het Europees Parlement en de Raad betreffende de toepassing van de rechten van patiënten bij grensoverschrijdende gezondheidszorg van 2 juli 2008, COM(2008) 414 def. Zie ook W. Sauter, ‘Patiëntenrechten bij grensoverschrijdende zorg’, NTER 2009/1, p. 1-7.

• 2 Richtlijn 2011/24/EU betreffende de toepassing van de rechten van patiënten bij grensoverschrijdende zorg, Pb. EU 2011, L 88/45.

In deze bijdrage wordt stilgestaan bij de risico’s en de gevaren die het uitlekken van vertrouwelijke informatie met zich mee kunnen brengen voor bedrijven. Aanleiding is de klokkenluiderssite ‘WikiLeaks’, waarop eind 2010 een grote hoeveelheid geheime informatie over onder andere de oorlog in Irak, politici en ambassadeurs van diverse landen werd geplaatst. Maar niet alleen overheden kunnen te maken krijgen met het lekken van gevoelige informatie. Veel bedrijven zijn zich onvoldoende bewust van het feit dat vertrouwelijke informatie gemakkelijk kan uitlekken en terecht kan komen bij iemand die het bedrijf zou kunnen schaden met de informatie. Met behulp van diverse praktijkvoorbeelden wordt in deze bijdrage in het kort uiteengezet op welke wijze er informatie van bedrijven wordt gelekt. Hiernaast worden de belangrijkste juridische aspecten van het uitlekken van informatie besproken. Daarbij wordt gekeken wat de juridische status is van een elektronisch bericht, een elektronische overeenkomst of een elektronische brief als informatievormen. Ten slotte worden kort enkele technische hulpmiddelen besproken die bedrijven kunnen helpen om informatieverlies te voorkomen of te beperken.

Arbitration cases involving EC competition law may create difficulties for arbitrators with regard to their attitude towards the EU organs. The article discusses aspects of this relationship. The article specifically evaluates the (non-)application in arbitration of the regime for EC Commission’s relationship with member states’ courts as well as the EC Commission’s role as a third party in arbitrations. The article then analyses circumstances of the possible co-operation of arbitrators with the EC Commission and the conditions for its smooth running. The article subsequently looks at the effects of the Commission’s decisions on arbitration as well as the effects of the arbitral awards on the Commission. The article considers the lack of a relationship between arbitrators and the European Court of Justice in light of the Court’s jurisprudence, and the relevance of the Court’s jurisprudence for particular arbitrations.

In het artikel wordt onderzocht in hoeverre verband bestaat tussen de mate van effectiviteit van milieutoezicht en de mate van onafhankelijkheid van dit toezicht. Aanleiding zijn onder meer diverse milieu-incidenten (Thermphos, Probo Koala) en het niet op orde zijn van het milieutoezicht. Voor bestuurders is milieutoezicht een haast onmogelijke opgave. De organisatie van het milieutoezicht wordt getoetst aan de Nederlandse en Europese eisen aan toezicht. Geconcludeerd wordt dat gebrek aan onafhankelijkheid van milieutoezicht een belangrijke oorzaak van de bestaande problemen is. De auteurs doen aanbevelingen voor het oprichten van een Nederlandse Omgevingsautoriteit.

In recent decades the night-time economy has started to play a significant role in city centre regeneration; it has become a vital element of the urban economy, as well as a marketing tool in the competition between cities. Concerns about personal safety and fear of crime determine to a large extent the success of these nightlife districts. Based on an analysis of policy documents, night-time observations and expert interviews with stakeholders in the Safe Nightlife Programmes of Rotterdam and Utrecht, different local safety measures and their legitimizations in different local urban settings will be analysed. The question raised is how surveillance measures in different nightlife districts are legitimized, taking into account the fact that cities' nightlife districts do not only need to be safe, but are also favoured by its visitors for adventure and excitement. What are the social implications of these surveillance measures and what does this mean for the character of cities' nightlife districts?

Wanneer, aan wie en hoeveel mag een notaris na overlijden van de testateur over diens testament bekend maken? Wie heeft er recht op een afschrift of uittreksel van een testament? Mag de notaris ook inzage geven in herroepen testamenten? De auteur bespreekt aan de hand van recente jurisprudentie de ruimte die de notaris heeft bij het geven van openheid over de inhoud van een testament.