Een van de lessen die algemeen getrokken wordt uit de huidige financiële crisis is dat wereldwijd te weinig aandacht besteed is aan risico-opbouw in het financiële stelsel als geheel. In dit artikel wordt verkend op welke wijze de Nederlandse wetgever en toezichthouders geconstateerde lacunes in regelgeving en praktijk aanvullen. Gekeken wordt met name hoe De Nederlandsche Bank (DNB) en de Autoriteit Financiële Markten (AFM) toezicht houden op de bedrijfsvoering van financiële instellingen (systeemtoezicht), welke accenten daarin zijn aangebracht als gevolg van de crisis, en hoe dit toezicht kan bijdragen aan het bewaken van het financiële stelsel als geheel (stelselbreed toezicht). De conclusie luidt dat voor herstel van vertrouwen in de financiële sector – fundament van systeemtoezicht – een eenvoudiger structuur van financiële instellingen, markten en producten noodzakelijk is.

Overschrijding van de redelijke proces­termijn als bedoeld in het EVRM. Ont­breken van omstandigheden die deze ­overschrijding rechtvaardigen. Betaling van schadevergoeding aan appellanten voor de geleden immateriële schade.

Zowel in de literatuur als in de beleidswereld bestaat toenemende aandacht voor de mogelijke spanning tussen duurzame ontwikkeling en het mededingingsrecht. Hierbij stellen veel auteurs te vraag of de (toepassing van) het mededingingsrecht mogelijk aanpassing behoeft. Een vraag die hieraan vooraf gaat is of in de praktijk voorbeelden bestaan van mededingingsbeperkende afspraken die antwoorden bieden op duurzaamheidsproblemen. Dit artikel verkent of hiervan sprake is voor drie voorbeelden genoemd door Ottervanger in zijn oratie van vorig jaar: duurzame visserij, kinderarbeid en duurzame cacao.

Op 16 februari 2011 is de nieuwe Richtlijn betreffende bestrijding van betalingsachterstand bij handelstransacties vastgesteld (Richtlijn 2011/7/EU). Uit diverse onderzoeken was gebleken dat betalingsachterstanden nog steeds aan de orde van de dag zijn en dat Richtlijn 2000/35/EG daarin geen verandering heeft gebracht. Met de nieuwe richtlijn wordt getracht (1) schuldeisers middelen te geven waarmee ze hun rechten bij wanbetaling volledig en succesvol kunnen uitoefenen en (2) door middel van hoge rente debiteuren te prikkelen tijdig te betalen. Het is echter de vraag of deze wijzigingen ertoe zullen leiden dat betalingsachterstanden tot de verleden tijd gaan behoren.
Richtlijn 2011/7/EU van 16 februari 2011 betreffende bestrijding van betalingsachterstand bij handelstransacties (Pb. EU 2011, L 48/1)

This article gives a complete and detailed overview of research evaluations and outcomes of restorative justice projects in the Netherlands over the past decades. It involves developments where clearly restorative justice inspiration was visible. The author describes restorative practices with juveniles and the so-called project ‘Herstelbemiddeling’ (restorative mediation) that started in the nineties. Most evaluations had positive outcomes, but nevertheless there was no continuation from the political side. The author also examines the introduction of the country wide ‘victim-offender conversations’ which are carried out by the national victim support organization. Although this choice is justified because of the vulnerability of some victims and the chance of revictimisation, the author questions if victim organizations can really - in the best interests of the victims – turn away from problems related to the (hardened) treatment of offenders. Victim-offender conversations are to be respected and to be continued, but they cannot be seen as a restorative justice practice.

Using longitudinal data on the criminal careers of a group of high-risk men and women (N=540) who were institutionalized in a Dutch juvenile justice institution, this article addresses the effects of employment on crime. Results show that a large part of the sample is convicted for a serious offence at least once during the follow-up period. Participation and frequency of offending are higher among men compared to women. Employment participation of both men and women is below average. Fixed effects as well as random effects models show employment to reduce the odds of offending. Only for men, employment stability has an additional negative effect on offending.

A period of labor market absence decreases the chance to get a job. Previous research showed that labor market positions of both incarcerated and temporarily unemployed people are worse after compared to before the (forced) time out of the labor market. It remains uncertain which mechanisms cause the negative association between labor market absence and employment outcomes. In this paper we investigate whether incarceration affects the time to employment differently than regular unemployment. Using an unique quasi-experimental design we conduct event history analyses in order to estimate to what extent job opportunities differ for a group of ex-prisoners (N=1,790) and a group of unemployed future prisoners (N=266). The results show that ex-prisoners find a job more quickly than unemployed future prisoners. Possibly, training, aftercare and the prison experience (deterrence) have a positive effect in the period right after release.